Από το βιβλίο μου ποίησης, Οι στίχοι του άρτου, Σύδνεϋ 2008

Ι. Το στάχυ ήταν δυνατό

θαλερό, πλούσιο…

κι η ακαρποφόρητη η γη

το είχε παραθρέψει.

 

Ήρθαν και γέμισαν

οι αποθήκες

δούλεψαν τ’ άλογα

τα κάρα και οι ανθρώποι

κι ο ουρανός χάρηκε

να βλέπει το μυρμηγκολόϊ

να σημειώνει

τεράστια επιτυχία

κάτω από τη μύτη του.

………………………………

ΙΙ. Ταΐστηκαν οι γέφυρες

και η πέτρα, ξανθιά

στόλισε το διάβα

των ανθρώπων.

 

Και σκόρπισαν τα πράσινα

στο καφετί τον φόντο

και οι άνθρωποι θαυμάσανε

που το ξανθό σπυρί,

έκρυβε τόση δύναμη…

μπορούσε τέτοια δώρα…

………………………………

ΙΙΙ.  Ο άνθρωπος με τα γυαλιά

γέλασε.

Μα βέβαια ο καρπός

τους είχε δώσει πολλά…

Όμως πέρα από το χορταμό

του στομαχιού

το χορταμό του λαίμαργου

ματιού

στο μεγαλείο του πλούτου,

τη ρημάδα την ψυχή

την είχαν πεθάνει

στη νηστεία!