Λίθινες Λεπίδες…
Οι Λίθινες Λεπίδες…
Ανασταίνουν ή Σκοτώνουν
τις Ελπίδες;
Τ’ απίστευτα ύψη,
τις μυθικές μορφές
που φυλάσσονται
από μάτι ανθρώπου,
στόχευσες!..
Στα ύψη τα ατελεύτητα
όπου οι λίθινες λεπίδες,
των θνητών σαρώνουν
τις ελπίδες!..
Όμως εσύ διαφέρεις…
δεν πτοείσαι.
Κι αν κορυφές απάτητες είναι
κι ύψη σαβανωμένα,
το λιγοστό οξυγόνο τους
φλερτάρεις,
την αγριότητά τους
με πάθος αντιπαλεύεις
και δεν λογάς
μήπως και το δικό σου σάβανο
απάνθρωπα σκαρώσουν.
Εραστής της κορυφής τους,
στα δύο κομματιάζεσαι.
Της θνητής αδυναμίας
πετώντας το πετσί,
στον μανδύα τ’ ατίθασου του Νου
ατρόμητα τυλίγεσαι.
Αναρωτιέμαι, τι άραγε
λατρεύεις περισσότερο:
τα ύψη ή την κατάκτησή τους;
Για τον αγώνα σου
-του παιδιού, που πείσμα τό ‘βαλε
να είναι νικηφόρο-
οπλίζεσαι
σκαπάνη και τσιγκέλια
breathing apparatus
και σκοινιά
και δίνεσαι στον πόλεμο
με τα θεριά της φύσης,
που κάθετα κι ακάθεκτα
αείποτε υπάρχουν
για να γοητεύσουν,
να κατακτήσουν
να κατασπαράξουν
να καρφώσουν
στα ιερά τους άδυτα
εσένα,
τον παρείσακτο ερωμένο
τον Προμηθέα που τολμά
αλλαζονικά την σύγκριση
με το Θεό!..
Σε κατακυριεύει ο στόχος,
των αθανάτων σε μεθά
η υπεροχή,
η αγάπη της ζωής
σε φέρνει
‘ενώπιον ενωπίω’
στον Αόρατο!
Τα δίνεις όλα
για την επίτευξη της ισορροπίας
της αέναης αγάπης
ανθρώπων και στοιχειών,
-που κανακεύουν
την αρχοντοσύνη τους
με το ύψος και το ύφος,
στον αιώνα!
‘Είδα κάποιον ν’ ανεβαίνει
στο Μοντ Μπλαν
ακάθεκτα, αποφασιστικά, αγέρωχα
με στόχο την κατάλυση
του ανθρωπίνου limit’.
Σε φαντάζομαι
στο δάμασμα του αήττητου
χωρίς αέρα ή χέρια ανθρώπινα
να πιάνεσαι, να γαντζώνεσαι,
με την πεποίθηση μόνη
για την ελπίδα της αιωνιότητας,
που όμως δεν υπάρχει…
κολλάει στις στατιστικές μόνο
και στα κατάλληλα χαρτιά!
Κι εσύ πιότερο από τον καθένα
-καλύτερα απ’ όλους μας-
ξέρεις πως μια κλωστή
κρατάει τη ζωή μας,
μας ζυγίζει στο χάος
και μόνο ο έρωτας
και η βαθιά αγάπη
για το άγνωστο,
το απρόσιτο, το αξεπέραστο…
παραμένουν αιώνια,
κι εγκυμονούν
στους τολμηρούς τρελούς
του είδους σου.
Πόσο τυχερή νοιώθω που σας γνώρισα! Χωρίς εσάς θα έγραφα μόνο στίχους και μικρά ποιηματάκια.
Τώρα βρέθηκα να διαβάζω τις μελέτες σας και τα έργα σας και ο πνευματικός μου κουμπαράς γεμίζει σιγά σιγά .Ναι ήξερα τον Ανδρέα Καρκαβίτσα απο το σχολείο ,είχα ακούσει και για πολλούς αλλους ποιητές στο μάθημα της φιλολογίας (σε μερικούς είχαμε αναφερθεί περισσότερο) αλλά πολλά χρόνια μετά η ανάγκη για μάθηση στο συγκεκριμένο αντικείμενο εγινε εξ αιτία σας. Φυσικά το δικό σας έργο μόνο κάποιος ισάξιός σας θα μπορούσε να το κρίνει . Εγώ με όλη μου την καρδιά το επαινώ!
Ενα μεγάλο ευχαριστώ Κυρία Πιπίνα μου!
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Γεια σου Άννα… Χαίρομαι στον ρόλο “Γκούρου” που παίζω στην εξέλιξή σου! Φαντάσου κάποια στιγμή να θέλεις να συνεχίσεις τις όποιες σπουδές σου…
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει