Η σταύρωση του δικαίου

(Από το βιβλίο μου, …και ο Θεός έπλασε τον άντρα…)

Δεν είναι ίσως καθόλου άτοπο να μιλήσει κανείς για το δίκαιο του δυνατού στις ημέρες μας.  Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί ότι η εκ των γεγονότων δικαιοδοσία το επιβάλλει.

Κάποτε ο διακεκριμένος Ένας, ο Αγωνιστής του δικαίου των αδυνάτων, που στάθηκε ενάντια στη βία και στον όλεθρο που επιβαλλόταν  από τον Ρωμαίο κατακτητή στο μεσσιανίζοντα λαό του, τραγικά επετράπη από αυτόν τον ίδιο σύσσωμο με ελάχιστες εξαιρέσεις, να τιμωρηθεί με την τιμωρία της σταύρωσης, ως μη Ρωμαίος πολίτης.  Ήταν ίσως μοναδικά ηρωικός και αληθινός, καθώς πίστευε σε ό,τι δίδασκε: την αγάπη από πίστη στην ανθρώπινη ψυχή  ότι θα δεχτεί και θ’ ασπαστεί το πνεύμα του σαν ευλογημένη βροχή, καθώς είναι εύπλαστη ως η ζύμη του  πολύτιμου άρτου.

Εκ των πραγμάτων ωστόσο, έχει αποδειχτεί στον αιώνα, ότι ο άνθρωπος -ως συνάνθρωπος- δεν έχει ανάγκη τέτοιου είδους «αγάπης» για να επιζήσει, καθώς από καταβολής του έχει αντιληφθεί, ότι κι αυτή ακόμη εξαγοράζεται με τη δύναμη και δεν σχετίζεται με την ευαισθησία που υποτίθεται ότι αυθόρμητα αναβλύζοντας από το εσωτερικό του ανθρώπου, υπαγορεύει παρόμοια συναισθήματα.

Η αγάπη και η συμπόνοια προς τον συνάνθρωπο, σε κάποια δραματικά αποφασιστική φάση της ζωής του χαρακτηρίζονται ως αδυναμία που θέτει εμπόδια στην πορεία για την ευδοκίμηση της δύναμής του. Η συγκέντρωση προς αυτή την κατεύθυνση επιβάλλει παρωπίδες που υποβοηθούν τα μέγιστα στη διατήρηση της αδιαφορίας του και της σκληρότητάς του για την αυτοσυντήρηση και ακεραιότητά του, ως υπ’ αριθμόν ένα, στην κοινωνική ζούγκλα της όποιας εποχής και την πρόοδό του εντός αυτής. Τα όποια -παρεμβαλλόμενα  στην κατακτητική διαδικασία- θύματα αγνοούνται, καθώς τυγχάνουν να είναι αδύνατα.  Η μάζα των αδυνάτων -ο λαός τελικά, ή ο όχλος: έτσι χαρακτηρίστηκε από υψηλό πρόσωπο της ορθοδοξίας εν Σύδνεϋ- γεννιέται για να παραμερίζεται και να μην παρεμβάλλεται ως εμπόδιο στην πορεία της ανόδου του όποιου αδίστακτου κατακτητή της δύναμης και της εξουσίας.   Πίστεις όπως “ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού” ή ότι  “η βασιλεία των Ουρανών ανήκει στους ταπεινούς”, θεωρούνται ότι υιοθετούνται από εκείνους που είτε γεννήθηκαν αδύνατοι ή επιλέγουν να τις πιστεύουν, διότι αισθάνονται ότι τους εκφράζουν. Γι αυτούς τους ανθρώπους έδωσε το αίμα του ο Χριστός, πιστεύοντας και ο Ίδιος, ότι ετούτοι είναι οι δικαιούχοι της “Βασιλείας των Ουρανών” και ότι Αυτός είναι ο εκπρόσωπός τους. Ετούτοι αλλά και όλοι οι απλοί άνθρωποι -η μάζα των  λαών-, διαπιστώνουν σε καθημερινή κλίμακα ότι όχι μόνο δικαιούνται απολαβών, στην ανηφορική πορεία της ζωής, αλλά δέχονται τα απανωτά ραπίσματα, ακόμη κι από κάποιους που παρουσιάζονται να συνοδοιπορούν μαζί τους.

Το δίκαιο παραβιάζεται ανελλιπώς  από τους  κατέχοντες την οποιαδήποτε εξουσία από την ελάχιστη ως την μέγιστη, από εκείνους που κατέχουν διακριτική θέση της οποιασδήποτε δικαιοδοσίας. Πολύ ενωρίς ο Ησίοδος  στιχοποίησε στο ποίημά του: Έργα και Ημέρες το δίκαιο του δυνατού με την παραβολή του γερακιού και της «ποικιλοδείρου αηδόνος» (στίχοι: 202-212). Το φαινομένο –αδιαμφισβήτητα αποδεικτικό στην καθημερινότητα του αμέσου αλλά και κατ’ επέκταση του παγκόσμιου περιβάλλοντος– προκαλεί τη μεγαλύτερη ρύπανση των αιώνων…   Εμείς, απλά, κάνουμε ξανά, μνεία του οδυνηρού φαινομένου!

 Τέλος