Η ζωή… δεν είναι πανηγύρι!..

Μία ιστορία

Το είχε σκεφτεί για πολύν καιρό η Μάρσια, αυτό που πήγαινε να κάνει: τη διαγραφή μιας φιλίας… Αυτό τέλος πάντων είχε πιστέψει ότι ήταν η σχέση της με τη Ρέα.

Η φίλη, φίλης αρχικά… και εκείνη τελικά. Πού βάδιζε η σχέση τους επιτέλους; Σκέφτηκε, υπολόγισε τα θετικά και τα αρνητικά, τα κέρδητα ή τις ζημίες της «περί ου ο λόγος» σχέσης και προχώρησε στο να ξεκαθαρίσει το τοπίο.

Χρειαζόταν δύναμη διάβολε για να ξεκόψει κανείς από τη συνήθεια μιας σχέσης.  Αν κάποιος της έλεγε ότι αυτό ήταν πολύ απλό, θα τον θεωρούσε τουλάχιστον, επιπόλαιο για να μην τον καλέσει ψεύτη ή ανώριμο ή υποκριτή και άσχετον «στην τελική».

 

Είναι γεγονός ότι δεν ήταν η μία η μοναδική περίπτωση απογοήτευσης, όμως αυτό τελικά δεν είναι καθόλου έτσι, μια και ο καθένας μας είναι ένα ξεχωριστό άτομο στην κοινωνία.  Θα πει κανείς: «Μα δεν είστε και δίδυμοι κορίτσι μου, για να μοιάζετε σε  όλα… με μία φίλη ή και περισσότερες! Μην ξεχνάτε ότι ούτε οι δίδυμοι δεν είναι απόλυτα ίδιοι… καθώς πέρα από τα κληρονομικά σπουδαίο ρόλο παίζει το περιβάλλον…»

Και μιλώντας για περιβάλλον –το κοινωνικό περιβάλλον βέβαια- θα πρέπει να τονιστεί ότι σ’ ετούτη την περίπτωση το περιβάλλον είχε παίξει το ρόλο του εκατό τα εκατό!.. Ρόλο πονηρό, ειδεχθές… Θα πείτε: «για… σταμάτησε ακριβώς εδώ… βάλε μία τελεία… ούτε και που καταλαβαίνουμε για τι πράγμα μιλάς επιτέλους!»  Ναι… εντάξει δεν αντιλέγω, έχετε δίκιο! Δίκιο… και πάλι δίκιο!..

 

Η Μάρσια ήταν μία πολύ καθώς πρέπει γυναίκα. Αυτό ήταν βέβαιο και εμπεριστατωμένο. Η φίλη της η Άλκιστη, ήταν επίσης μία νέα γυναίκα ευαίσθητη καλή γενναιόδωρη…  Έλα όμως που η νέα φίλη της Άλκιστης, η Ρέα, «είχε τα ρούχα της» περισσότερο από συχνά και έμπλεκε τα πράγματα: τα προσωπικά της ταξίδευαν εδώ κι εκεί και ήταν αναμφίβολα αποτέλεσμα μιας αστάθειας, μιας αβεβαιότητας και αυτά δακτυλοδεικτούσαν την ανασφάλειά της! Ναι η  Ρέα είχε προβλήματα.  Παρά ταύτα η καλόπιστη Άλκιστη είχε συστήσει τη Ρέα και στη φίλη της Μάρσια, ώστε να μοιραστεί μαζί της τη νέα φιλία της, ή και για να μοιραστεί τα προβλήματά της μαζί της!.. Το δεύτερο ετούτο σκέλος θα πρέπει να μη θεωρηθεί ότι είχε συμβεί σκόπιμα και εκ του πονηρού καθώς η Άλκιστη ήταν ένα κορίτσι ειλικρινές και καλοπροαίρετο.

Στην πορεία αυτής της σχέσης προσπάθησαν οι δύο φίλες -και μια-δυο άλλες, όπως η Αύρα, αλλά και μερικές  μόνο  δικές της- κάποια στιγμή, να την δεχτούν όπως ήταν.  Να δεχτούν την αβεβαιότητά της και τα υπόλοιπα… Αλλά κι αυτό δεν ήταν εύκολο τελικά. Η Ρέα δεν συμβιβαζόταν με τη συμπεριφορά των φίλων της. Έλεγε, ζήταγε γνώμες, δεν ενέδινε όμως ποτέ στις συμβουλές! Αν όχι τίποτα άλλο, αποκήρυττε τις γνώμες των φίλων της προσβεβλημένη σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε  να καταφεύγει εκ νέου σε κάποια από τις άλλες φίλες, για δεικτικά παράπονα εναντίον των πρώτων. Έγιναν λοιπόν φίλες της και φίλες των φίλων της ένα κουβάρι χωρίς αρχή και τέλος. Ποιος το είπε εκείνο το σοφό… «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και…. ;» Τέλος πάντων.  Έχει και παραέχει και κόκκαλα και ψαλίδες… και περισσότερο από συχνά -εκ του πονηρού αδιαμφισβήτητα- παραμορφώνεται και γλωσσοδένεται ο άνθρωπος. Έτσι λοιπόν ετούτη η παράλογη απαίτηση της Ρέας και οι εξίσου παράλογες προσδοκίες της, πέρασαν ξαφνικά στο πεδίο της αδικαιολόγητης θρασύτητας, μιας θρασύτητας  που τελικά καμμία από τις φίλες της δεν ήταν διατεθειμένη να ανεχτεί.

 

«Δε θα σχολιάσω αυτή τη συμπεριφορά σου αγαπητή Ρέα. Είσαι μία ώριμη γυναίκα και περισσεύουν τα ταχτιρτίσματα και τα καλοπιάσματα.  Μην περιμένεις να συμφωνούμε σε όλα μαζί σου.  Ξέρεις εσύ τι κάνεις: λες στη μια μας κάτι και στην άλλη κάτι εντελώς διαφορετικό.  Κατηγοράς τη μια στην άλλη και από την άλλη λες ότι η κάθε μια είναι το πρόσωπο της εμπιστοσύνης σου.  Όταν μερίδα των φίλων σου τολμήσουν να σου μιλήσουν αντιδράς με μία ασυγχώρετη συμπεριφορά.  Και όταν δεν έχεις πώς αλλιώς να τις πληγώσεις, γιατί εσύ η ίδια  δεν αισθάνεσαι καλά, ισχυρίζεσαι στην άλλη ότι κατηγορήθηκες άδικα, θυμώνεις, προκαλώντας μάλιστα την οργή των μεν εναντίον των δε, είτε μ’ εσένα τελικά που είναι και το σωστότερο άλλωστε. Το να συμβεί όμως σε εμένα και σε αγαπητή κοινή φίλη… με κάνει να αναρρωτιέμαι πού θα πάει αυτή η βαλίτσα. 

            Η φιλία δεν είναι σημείωμα που αχρηστεύεται ύστερα από τη χρήση του.  Είναι ανθρώπινη σχέση και μόνο όταν εκτιμάται ο άνθρωπος  εκτιμάται  και η φιλία μαζί του.  Λυπάμαι τελικά και θα πω πως είναι καλύτερα να μη συνεχιστεί ετούτη η άκαρπη σχέση!..»

Αυτά είχε σκεφτεί η Μάρσια κάποια στιγμή που το ποτήρι είχε ξεχυλίσει. Δεν ενδιαφερόταν καθόλου να επικοινωνήσει στην Ρέα τις  απόψεις της για εκείνη.  Έγραψε λοιπόν τις μετρημένες σκέψεις της στο ημερολόγιό της, έτσι  για να ανακουφιστεί και για να ταχτοποιήσει τον αισθηματικό της κόσμο.

Η Μάρσια είχε διαπιστώσει την αποχαλίνωση της Ρέας, όταν εκείνη είχε κατηγορήσει συνειδητά ή και ασυνείδητα ίσως, μερίδα των φίλων της σε άλλη,  πετώντας τη μάσκα της και το γάντι της αντιπαλλότητας κατά πρόσωπο, παύοντας να προσπαθεί να παρουσιάζεται ως ειλικρινής.

         «Πόσο λυπάμαι μα την αλήθεια!» είχε γράψει στην Άλκιστη, όταν και εκείνη της είχε εξιστορήσει ένα περιστατικό ανάμεσα σε εκείνη και στη Ρέα.  Η Μάρσια είχε πει ένα ή δύο πράγματα στη Ρέα, μιλώντας γενικά μάλλον και χωρίς την αλλοτινή διάθεση για μακρύτερη συζήτηση, που ούτως ή άλλως θα ήταν εντελώς άκαρπη όπως είχαν εξελιχτεί τα πράγματα ανάμεσά τους.  Πώς ήταν δυνατόν άλλωστε ενόσω επικρατούσε η παρανοϊκότητα να συζητάει κανείς αντικειμενικά; Για τι πράγμα θα μιλούσαν και τι θα έλεγαν επιτέλους;

Ήταν γεγονός ότι η Μάρσια δεν είχε μιλήσει εναντίον καμιάς ή κανενός.  Παλαιότερα μπορεί και να είχαν ειπωθεί κάποια αστεία ή και κάποια σχόλια για διάφορα άτομα μεταξύ της και της Ρέας, πάνω στις συζητήσεις τους, που βασικά είχαν προκληθεί από την ίδια τη Ρέα καθώς είχε τη μανία να σχολιάζει διαρκώς τις φίλες της, συγκεκριμένα δύο ή τρεις από αυτές.

Η Μάρσια είχε αποφασίσει ύστερα από ένα παρανοϊκό σημείωμα της Ρέας να σιωπήσει. Τα λόγια είχαν μονομιάς στερέψει ούτως ή άλλως.  Loyalty…  Ναι αυτό ακριβώς το μπαχαρικό έλειπε τελικά από τη σχέση εκείνη και καλά θα ήταν να κοπεί ως δια μαχαίρας!

 

Έτσι λοιπόν… Η σχέση διεκόπη εκ μέρους της Μάρσιας οριστικά.  Ήταν άλλωστε και το δικό της streak: την κατακυρίευε και δεν μπορούσε να σχετίζεται με έναν άνθρωπο που την είχε προδώσει, σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο από εκείνο στο οποίο είχε τοποθετηθεί η πρωταρχική σχέση.  Η Ρέα παρά τις μεγαλόστομες  αποφάσεις που είχε εκθέσει σε μία επικοινωνία τους, τελικά βρίσκοντας μία δικαιολογία έστειλε ένα άλλο, που δεν άγγιζε σε κανένα σημείο την πληγωμένη Μάρσια. Η τελευταία έστειλε τελικά ένα σκέτο ευχαριστώ και μία ευχή. «Τέρμα λοιπόν!» είχε σκεφτεί αναστατωμένη.

Ο άντρας της Μάρσιας είχε επιχειρήσει να τη συμβουλέψει ότι ακόμη και ύστερα από αυτή τη σπουδαία  διαφορά, υπήχαν κοινά ενδιαφέροντα ανάμεσα σε εκείνη και τη Ρέα και ότι δεν θα ήταν άσχημα να κρατήσει κάποια έστω ελάχιστη σχέση, μαζί της. Η Μάρσια που αισθανόταν προσβεβλημένη και ταπεινωμένη από την αθυροστομία της Ρέας είχε αποφασίσει και είχε δηλώσει εκνευρισμένη: «Τέρμα Ναπολέον! Πρόδοσε την εμπιστοσύνη μου.  Όταν θα της μιλάω θα πρέπει να προσέχω να μη λέω εκείνα που σκέφτομαι.  Τι σόϊ σχέση είναι ετούτη; Φιλία την αποκαλείς εσύ αυτή τη σχέση;  Εγώ υπήρξα τάφος κι εκείνη κατηγορώντας κοινή φίλη, με κατηγόρησε ταυτόχρονα ως προδότριά της.  Καταλαβαίνεις τι έκανε; Μ’ ένα σμπάρο δυο τριγόνια: δυο φίλες της. Με Πρό-δω-σε! Αν ήξερα ότι ύστερα από τόσα που είχαν ειπωθεί κυρίως εκ μέρους της… θα συνέβαινε ετούτο… ειλικρινά θα κρατούσα τη σχέση ετούτη, στο σκέτο «γεια σου!»

 

Πήρε καιρό για τη Μάρσια να ξεφύγει από εκείνο τον κλοιό των συναισθημάτων της.  Τελικά ένιωθε μία ηρεμία και μία ικανοποίηση που είχε κλείσει εκείνο το δυσάρεστο κεφάλαιο.  Ο χρόνος είχε κάνει και πάλι τη δουλειά του. Συγκεντρώθηκε λοιπόν σε άλλα προσωπικά της.

Κάποιο πρωΐ χτύπησε το τηλέφωνό της.

-Ναι! είπε ήσυχα.

-Εγώ είμαι… η Ρέα! Ακούστηκε η φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου.

-Ναι Ρέα, είπε η Μάρσια έχοντας αναγνωρίσει τη φωνή της πρώην φίλης της και καταβάλλοντας προσπάθεια να μην υποκύψει στον πειρασμό να της κλείσει το τηλέφωνο.

-Μπορούμε να συναντηθούμε κάπου;  ρώτησε.

-Συγγνώμη, αλήθεια δεν μπορώ. Εκτός του ότι μαγειρεύω, δεν είμαι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο!  είπε η Μάρσια, εκνευρισμένη από την επιμονή της Ρέας.

-Καταλαβαίνω… όμως, σε παρακαλώ! Είναι ανάγκη!

-Όχι Ρέα, όχι σήμερα. Λυπάμαι, επέμενε η Μάρσια.

-Καλά, δεν πειράζει, είπε σιγανά η Ρέα κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Η Μάρσια είχε χάσει τη διάθεσή της ύστερα από εκείνο το τηλεφώνημα.  Βγήκε στον κήπο της και βάλθηκε να ποτίσει. Τη θέση της άρνησης την είχε πάρει η αμηχανία. Δεν ήξερε τελικά πώς θα αντιμετώπιζε τη Ρέα αν τύχαινε να συναντηθούν ξαφνικά κάπου και ίσως και ενώπιον γνωστών τους.  Η επιμονή της Ρέας να τη συναντήσει, το λιγότερο την είχε ανησυχήσει.

 

Δεν είχε περάσει μία ώρα, και το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Η Μάρσια το κύτταξε με υποψία. «Λες να είναι πάλι η Ρέα;» Σκέφτηκε. Δεν το απάντησε, δεν τολμούσε.  Δεν πρόλαβε να σταματήσει και ξαναχτύπησε.  «Αυτή θα είναι!» σκέφτηκε με πανικό. «Τι θα κάνω τώρα;» αναρρωτήθηκε αστραπιαία αλλά τελικά σήκωσε το τηλέφωνο.

-Ναι;

-Μάρσια… η Άλκιστη είμαι.

Η Μάρσια ανάπνευσε με ανακούφιση.

-Έλα παιδί μου, γεια σου.  Τι κάνεις;

-Θα ήμουν καλύτερα αν δε με είχε πάρει η Ρέα.  Δεν ακουγόταν καλά ξέρεις! είπε η Άλκιστη στεναχωρημένη.

-Α! Σε πήρε κι εσένα; ρώτησε η Μάρσια, αγχομένη τώρα.

-Α, Κατάλαβα! Τηλεφώνησε σε όλες μας!.. ανταπάντησε η Άλκιστη.

-Μάλλον! Αν όχι σε όλες… εμένα κι εσένα… ποιος ξέρει όμως γιατί; Στεναχωριέται; Έχει «τύψεις;» ρώτησε ενοχλημένη η Μάρσια.

-Τι σε ήθελε λοιπόν; ρώτησε η Άλκιστη.

-Ήθελε να πάμε για καφέ, απάντησε η Μάρσια.

-Το ίδιο και μ’ εμένα! είπε η Άλκιστη.

-Ποιος ξέρει τι είχε στο μυαλό της; ρώτησε η Μάρσια.

-Έχει τόσα πολλά προβλήματα που πολύ φοβάμαι ότι θα μας κολλήσει τελικά! Μακριά λοιπόν από τη Ρέα και τα προβλήματά της! πρότεινε η Άλκιστη.

Μεσολάβησε σιωπή.

-Να σου προτείνω κάτι; ρώτησε η Μάρσια.

-Πάμε για καφέ; αντιρώτησε γελώντας η Άλκιστη.

Γέλασαν.

-Και δεν πάμε; Συμφώνησε η Μάρσια, αποβάλλοντας τις σκέψεις της για τη Ρέα.

 

Σε μία ώρα βρέθηκαν στο γνωστό τους κεντράκι.  Μετά τους απαραίτητους χαιρετισμούς και το αντάλλαγμα φιλιών, κάθησαν και παρήγγειλαν τον καφέ τους. Δεν άργησαν να αρχίσουν την συζήτηση γύρω από το πρόσωπο της Ρέας.

-Τώρα πια δε νομίζω ότι μπορώ να καθίσω και να συζητήσω μαζί της,  εξομολογήθηκε η Μάρσια.

-Παρόμοια… κι από ‘δω μεριά… είπε η Άλκιστη συνοφρυωμένη.  Έχασα πάσα ιδέα για τη γυναίκα!

Η άφιξη του καφέ  διέκοψε τη συζήτηση. Έπιναν τον καφέ τους σιωπηλές ως τη στιγμή που ξαφνικά και εντελώς απροσδόκητα άκουσαν κάποιον να καλεί τα ονόματά τους.    Ήταν η Αύρα. Την παρακολούθησαν με χαμόγελο να πλησιάζει στο τραπέζι τους.

-Γεια σας κορίτσια!  Πόσο χαίρομαι που σας βρίσκω εδώ!

-Καλώς την, καλώς την. Κάθησε παιδί μου να σε κεράσουμε! είπε η Άλκιστη ενώ φιλιόντουσαν.

Ήρθε και η σειρά της Μάρσιας.

-Τι κάνεις;  Πώς κι από δω; τη ρώτησε.

Η Αύρα κάθησε μια στιγμή σιωπηλή και αποβάλλοντας το χαρούμενο ύφος της ανήγγειλε ξαφνικά:

-Κορίτσια… η Ρέα… η Αύρα δεν πρόλαβε να μιλήσει.

-Α! Σου τηλεφώνησε κι εσένα; ρώτησε η Μάρσια.

Η Άλκιστη περίμενε ν’ ακούσει χωρίς να λέει κάτι.  Η Αύρα τις κύτταξε προσεκτικά.  Ύστερα είπε με ύφος βαρύ.

-Η Ρέα… είναι άρρωστη!

Η Μάρσια και η Άλκιστη κυττάχτηκαν μεταξύ τους με απορία.

-Παράξενο.  Της μιλήσαμε σήμερα, είπε η Άλκιστη.

-Τι ώρα;  ρώτησε με  ενδιαφέρον  η Αύρα.

-Κατά τις δέκα, είπε πάλι η Άλκιστη.

-Στις 10.30 π.μ. πρόσθεσε η Μάρσια, παρακολουθώντας με προσοχή το πρόσωπο της Αύρας.

-Εγώ την είδα μόλις μία ώρα ενωρίτερα από τώρα.  Μου τηλεφώνησε γύρω στις 10.45, φανερά ύστερα από την τηλεφωνική επικοινωνία μαζί σας. Μου ζήτησε να συναντηθούμε.  Ακουγόταν απελπισμένη και της έκανα το χατίρι. Συναντηθήκαμε στο σπίτι της.  Δεν μου φάνηκε και τόσο χάλια όπως φανταζόμουν.  Μιλήσαμε.

-Και λοιπόν;  Τι έχει επιτέλους; ρώτησε με ειρωνεία η Μάρσια.

Η Αύρα τις κύτταξε πότε τη μία και πότε την άλλη συνοφριωμένη.  Οι δύο γυναίκες κυττάχτηκαν μεταξύ τους.

-Αύρα… μας δουλεύεις; ρώτησε η Μάρσια εκνευρισμένη από το ύφος μάρτυρα της Αύρας.

Η Αύρα ξεροκατάπιε και ύστερα καθάρισε τη φωνή της:

-Έχει όγκο στο κεφάλι, έτσι μου είπε.

-Σιγά τώρα! Δε το πιστεύω!  είπε η Άλκιστη.

Η Μάρσια σιωπούσε. Κύτταξε την Αύρα και ρώτησε χαμηλόφωνα.

-Εσένα σε διάλεξε για να επικοινωνήσεις αυτό το «τρομακτικό νέο» στους λοιπούς γνωστούς της; Απορώ γιατί δεν μας είπε κι εμάς κάτι.  Ακουγόταν συναισθηματική όπως τις περισσότερες φορές.  Τίποτα περισσότερο.  Ήθελα να ξέρω το γιατί.

-Πού να ξέρω εγώ; Σας είπα ότι μου τηλεφώνησε και πήγα στο σπίτι της.  Κι όταν μιλήσαμε…

-… Σου είπε ότι έχει όγκο στο κεφάλι! πρόσθεσε η Μάρσια.

-Ναι παιδί μου! Τι πάθατε επιτέλους; Έκανα κάτι και δεν το ξέρω;  είπε χάνοντας την υπομονή της η Αύρα.

-Δεν την πιστεύω παιδί μου, τη γυναίκα! Μέσα σε λίγη ώρα -από τη στιγμή που μου τηλεφώνησε- σε πήρε τηλέφωνο και αφού συναντηθήκατε, σου είπε ότι είναι άρρωστη. Ξέρετε κάτι; Είναι τόσο πολύ παράξενη, που πιστεύω πως αλήθεια είναι άρρωστη τελικά. Ψυχολογικά άρρωστη, όμως. Είναι πολύ λυπηρό! είπε η Μάρσια κουρασμένα.

-Αλλά αν είναι αλήθεια Μάρσια; ρώτησε η Άλκιστη ταραγμένη.

-Δεν ξέρω.  Το έμαθε όπως είπε, εδώ και δυο-τρεις ημέρες και ότι ήταν σε σιοκ, αυτή και η οικογένειά της. Θα αρχίσει χημειοθεραπεία την ερχόμενη Τρίτη στο Νοσοκομείο Α’.  Έχουν ήδη προγραμματιστεί τα ραντεβού της, είπε πάλι η Αύρα σιωπώντας τελικά.

 

-Έλα Δανάη! Τι κάνεις κορίτσι μου;

-Η Μάρσια! Βρε… βρε…βρε… πού χάθηκες εσύ; Έτσι κάνει ο κόσμος;

-Δανάη μου, ξέρεις πολύ καλά ότι πνίγομαι.  Η δουλειά μου, τα παιδιά μου… ο άντρας μου… Χαμός!  Κι εσύ πώς είσαι;

-Εγώ όπως τα ξέρεις.  Στο Νοσοκομείο καθημερινά… και ύστερα… όπως όλες οι παντρεμένες, οι μητέρες, καταλαβαίνεις.

-Ναι, ναι, καταλαβαίνω, είπε η Μάρσια.

-Αλλά δεν με πήρες για να ρωτήσεις μόνο πώς είμαι; ρώτησε γελώντας η Δανάη.

-Οφείλω να ομολογήσω ότι ήθελα μια μικρή χάρη από σένα, φιλενάδα!

-Αν μπορώ να σε  εξυπηρετήσω… γιατί να μην το κάνω; Η Δανάη φερνόταν αρκετά άνετα. Είχε τη θέση της στο Νοσοκομείο και μπορούσε και εφόσον δεν εξέθετε κάποιον, γιατί όχι;

-Μία…  φίλη… η Ρέα Ζυγού, αρχίζει χημειοθεραπεία σύντομα στο νοσοκομείο σας μου είπαν.  Μπορεί να μου πεις πότε θα έρθει για την πρώτη επίσκεψή της;

-Ένα λεπτάκι να κοιτάξω στον υπολογιστή, είπε ξανά η Δανάη.

Η Μάρσια περίμενε στο άλλο άκρο της τηλεφωνικής γραμμής υπομονετικά.  Δεν είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά και νά ‘σου η Δανάη πίσω στο τηλέφωνο.

-Μάρσια! Μ’ ακούς;

-Λοιπόν;

-Δεν υπάρχει τέτοιο όνομα στον υπολογιστή. Αν θες μπορώ να κυττάξω σε άλλα τμήματα νοσηλείας του Νοσοκομείου.  Γίνονται και λάθη βέβαια, αν και το ιστορικό του Νοσοκομείου μας διαψεύδει κάτι τέτοιο. Θα το εξακριβώσω τέλος πάντων.

-Νομίζεις ότι μπορείς; ρώτησε η Μάρσια.

Η Δανάη είπε ένα σκέτο «περίμενε» και άφησε τη Μάρσια να περιμένει στο τηλέφωνο, άλλη μία φορά. Δεν άργησε να επιστρέψει.

-Μάρσια, δεν ξέρω το πώς και το γιατί, αλλά σύμφωνα με το ιστορικό της… -η φίλη σου εννοώ- έχει άλλο πρόβλημα, για το οποίο δεν μπορώ να σου μιλήσω εκτεταμένα.  Να σου πω μονάχα, για να σε βοηθήσω –και θέλω την εχεμύθειά σου γι’ αυτό- ότι  τ’ όνομά της είναι καταχωρημένο στους πελάτες μας του… (κομπιάζει) ψυχιατρικού τμήματος του νοσοκομείου μας, είπε σιγανά η Δανάη.

-Δανάη μου… δεν ξέρω τι να πω.  Έτσι μου είπαν και γι αυτό πήρα τηλέφωνο. Σκεφτόμουν αν μπορούσα να βοηθήσω… καταλαβαίνεις το πνεύμα πίσω από την επικοινωνία μου μαζί σου, είπε στεναχωρημένη η Μάρσια.

-Την γνωρίζεις καλά αυτή τη  Ρέα;

-Νόμιζα ότι τη γνώριζα.  Τώρα πια… αμφιβάλλω για την ικανότητά μου να δω πίσω από τα φαινόμενα.

-Μην το λες αυτό.  Κάποιοι ασθενείς όταν παίρνουν τα φάρμακά τους φαίνονται και είναι καλά.  Αν δεν τα πάρουν όμως έστω και για λίγο… τότε… αλλάζουν και γίνονται εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι από εκείνους που νομίζαμε ότι γνωρίζουμε, υπογράμμισε η Δανάη με μαλακό τρόπο τα λόγια της.

-Δε θα έπρεπε να το ξέρω αυτό και όλες οι φίλες της τέλος πάντων; ρώτησε σοκαρισμένη από εκείνη τη φοβερή αποκάλυψη η Μάρσια.

-Σε καταλαβαίνω Μάρσια… όμως υπάρχει και το στίγμα, το οποίο καταγράφεται στο περιβάλλον του ασθενούς και που το αισθάνεται για να μην πω ότι το εισπράττει τελικά.  Γι αυτό και πολλοί ασθενείς δε μιλούν για την αρρώστια τους. Λυπάμαι που ανακαλύπτεις κάτι τόσο σοβαρό, έτσι απότομα.  Ελπίζω να μη σου κοστίσει περισσότερο από ό,τι πρέπει.  Χρειάζεται κατανόηση… κάποια εκπαίδευση τελικά…

-Καταλαβαίνω… Τώρα εξηγούνται κάποια πράγματα και ιδιαίτερα τα τελευταία.       Η συμπεριφορά της και τα υπόλοιπα.

Μεσολαβεί σιωπή.

-Σε ευχαριστώ Δανάη μου για όλα.  Σε ευχαριστώ και ελπίζω να τα πούμε από κοντά, σύντομα.

-Δώσε την αγάπη μου στην Άλκιστη και στην Αύρα… Θα σας δω κάποια στιγμή… θα πιούμε καφέ και θα μιλήσουμε…  Φιλάκια σε όλες σας.

-Γεια σου Δανάη μου, γειά σου! είπε η Μάρσια λυπημένη από την ανακάλυψή της.

 

-Συμβαίνει κάτι φοβερό,  ακούστηκε άψυχη η Άλκιστη

         -Έλα τώρα. Όλα τα φοβερά εμείς τα ακούμε, Άλκιστη…  είπε η Μάρσια κουρασμένα.

-Ακριβώς! Πρόκειται για την Ρέα, είπε η Άλκιστη με σπασμένη φωνή.

–Μάλιστα… για τη Ρέα… Μήπως μιλάμε και για κανέναν άλλον τώρα τελευταία;

Η σιωπή από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου είναι παράξενη.

-Εμπρός!.. Άλκιστη;  Με ακούς;

Τσιμουδιά! Ένας παράξενος ήχος σαν πιασμένη αναπνοή, σαν λυγμός.

-Άλκιστη! Έλα παιδί μου με ακούς; Ακούγεται στεναχωρημένη η φωνής της Μάρσιας.

-Αυτοκτόνησε Μάρσια! Αυτοκτόνησε! η Άλκιστη κλαίει.  Το τηλέφωνο κλείνει.

-Δεν είναι δυνατόν! ψιθυρίζει η Μάρσια και το τηλέφωνο ξεφεύγει από τα χέρια της.

Τέλος