Ο Ερμαφρόδιτος

Να συλλάβω το θαύμα

της παρουσίας σου πασχίζω

Ερμαφρόδιτε,

γιε του Ερμή και της Αφροδίτης,

τη φλόγα  που γλύφει το μέτωπό σου

που σμίγει με την άλλη

της κώμης  σου,

το μάτι των σπινθήρων

που χτενίζει τα σύμπαντα,

το κορμί το πλάνο, το  λυγερό,

που σαϊτεύει  τη ζωή

γεμάτο ορμή και ζέση,

της όρασης το χάδι

το στόμα σου της ηδονής…

τη φίνα ειρωνεία.

 

Σου χάρισαν πολλά,

το κέρας της Αμάλθειας

την Κορνουκόπια*:

νοητά του Ερμή  τα φτερά,

την  φιλαρέσκεια

στα αφροδίσια παιχνίδια

μάρτυρες

απειράριθμων ιερών ελαττωμάτων…

 

Τα των θεών τα παιχνίδια

αρέσουν,

όμως εσύ… είσαι θνητός!

Αρθρώνεις ύμνους

τρυφερούς,

χνούδι σε βρέφους  παρειές

ω! μα είσαι ευτυχισμένος!

(You even lark

about serious matters…)

Άλλοτε κλαις, κλαις…

την ομορφιά του αγοριού

για την ανύπαρκτη αγάπη

–είναι συνήθεια του  έρωτα

ο ήχος μαγεμένης λύρας!

Δυσνόητη  μοίρα

κομματιάζει την πανσπερμία

της ολότητας!

Γίνεσαι ένα χαλί

στη διάθεση  σατύρων

και άθλια σε πατούνε!…

Άρχουν τα γονίδια

μυστηρίων…

λήθης πέπλα απλώνονται

ηγούνται παράστασης

να καθορίσουν το είδος,  επιδιώκουν**!

Ω, Σαλμακίδα,

Θεά, στοιχειό της λίμνης

πώς λάτρεψες το κορμί

του άμοιρου Ερμαφρόδιτου

πώς πάλεψες

να γίνει  ολοδικό σου!

Και σεις Δαίμονες, Θεοί,

πώς την ολίσθηση, πώς  τον  ξεπεσμό

του νέου του ωραίου, επιτρέψατε;

Ζηλέψατε, μήπως, την ομορφιά του;

Μα είναι γνωστά τα μειονεκτήματά σας

η ζήλεια, ο φθόνος…

Έτσι, τη Σαλμακίδα,

της λίμνης το στοιχειό

συντρέξατε, υπακούσατε

και πλέξατε τους ιστούς σας,

με τους δικούς της

σμίξατε ανόσια τα αίματα

και μεταμορφώσατε

τον δύστυχο Ερμαφρόδιτο

από άρρενα σε μείγμα

άρρενος-θήλεος!

Τώρα σερνικοθήλυκο τρανό

ο άλλοτε νέος και ωραίος…

τη δυστυχία του μετρά

σα νιώθει τους ιστούς

τις ίνες της καρδιάς του

τα όργανά του της ζωής

να ‘χουν συγχωνευθεί

μ’ εκείνα της κτητικής

της αντροφάγας Σαλμακίδας!

Ξιπασμένοι ανέκαθεν

οι Δαίμονες του Ολύμπου

αφ’ υψηλού

της γης την όψη πιλατεύουν

και φτύνουν την άλλη,

εκείνη των ανθρώπων.

Αλάτι και πιπέρι

τα ελαττώματά τους

και χαριτωμένες, άσχετες

οικτρές ή παραφροσύνης εκτρώματα

οι περίσσιες πινελιές

που χαράζουν αντιγράφοντας

τους χαρακτήρες τους

σε βρώμικο καμβά!

Είσαι, δεν είσαι  αίνιγμα

τα θεϊκά γονίδια

δε σε βαπτίσαν Δαίμονα

Ερμαφρόδιτε.

Κι αν το δίπτυχο φύλου,

είναι  η παραφωνία

θεμιτού ή μη έρωτα

απ’ ανάγκη ξένη

και όχι από τη δική σου…

έγινες ότι έγινες…

τι μπορεί να πει κανείς

ανδρόγυνε, Ερμαφρόδιτε;

Καμαρώστε λοιπόν το έργο σας

Καταραμένοι, άθλιοι

και  διεστραμμένοι εσείς

που την άμοιρη-μοίρα

των ανθρώπων

ορίζετε εκ των προτέρων

ή και εκ των υστέρων κάποτε…

όπως πράξατε με τη δυστυχία

του άμοιρου Ερμαφρόδιτου!

 

*Κορνουκόπια: Η λέξη Cornucopia (στην αγγλική), προέρχεται  από το λατινικό cornu copiae, που σημαίνει, horn of plenty (cornucopia = symbol of abundance and nourishment, a large horn-shaped container overflowing with produce, flowers, nuts, other edibles, or wealth).

**Τερατώδεις οι Δαίμονες επιτρέπουν την ένωση του Ερμαφρόδιτου

με την ‘ξετρελαμένη’ για τον έρωτά του, Σαλμακίδα…