Μαύρο – Άσπρο

Άσπρο – Μαύρο

                  Σύδνεϋ 2 /10/2011

Μην το ψάχνεις καλή μου!

Μαύρο – Άσπρο, Άσπρο-Μαύρο.

Δεν πρόκειται για δύο χρώματα

απλά ουδέτερα, δύο παρουσίες

δύο διαφορετικές συλλήψεις

ή δύο αντίθετες αντιλήψεις!

Μέσα από την απόλυτη

διαφορετικότητά τους

ξεπηδά το τρελό συμπέρασμα:

αποτελούν τις δύο όψεις

του αυτού νομίσματος.

Μία αντίφαση τελικά

απλή και μάλλον στεγνή

στην ωμότητά της:

την ουδετερότητα

των συστατικών της.

Αλλά και πάλι

τα πράγματα δεν είναι

τόσο απλά, όσο φαίνονται

και είναι το μόνο βέβαιο

ότι Μαύρο-Άσπρο

ή Άσπρο-Μαύρο

ως μέρη του λόγου: λέξεις-επίθετα

καλύπτουν ένα ευρύ πεδίο

ουσιαστικών φαινομένων.

Και αν ως επίθετα κατέχουν

μία δυναμική

ως ουσιαστικοποιημένες λέξεις

εντείνουν τον δυναμισμό τους

ευρύτερα από ότι μπορεί

να συλλάβει ο ανθρώπινος νους!

Σκεφτείτε  λίγο το έμβρυο

στον σκοτεινό ωκεανό της μήτρας

και ύστερα ω! του θαύματος

να λούζεται στο φως της γέννησης!

 

Κατ’ αρχήν μπορούν

να χρωματίσουν τη διάθεση

-πέρα από ένα κομμάτι

άσπρο χαρτί-

όπου  το χέρι μπορεί

να χαράξει με μαύρο, σχήματα

γραμμές, γράμματα, λέξεις

που εκφράζουν διάφορες έννοιες

δημιουργούν διάφορες εντυπώσεις

προσφέρουν ευχαρίστηση

ή και μία  νηφάλια διάθεση

αν θέλετε

ή  ίσως και να εμπνέουν

ένα… είδος επανάστασης

ή και να προκαλέσουν δυσαρέσκεια!

Συμπεραίνουμε ότι μπορούν

να εξελιχθούν σε θαυματοποιά στοιχεία

ζημιογόνα ή μη!

 

Το Άσπρο δεν είναι τυχαίο.

Αποκαλείται «χρώμα»

αν και άχρωμο

παρόμοια με το Μαύρο!

Το Άσπρο το διαμορφώνει

με πολλή καλλιτεχνία

και η «χλωρίνη»

όταν την απλώσεις πάνω σε χρώμα

χαρτιού ή σε ύφασμα…

ή και σε άλλη ύλη.

Καταλύει, καίει  ουσιαστικά,

το χρώμα

καταλύοντας επίσης και την ύλη

που το κουβαλά.

Εκτελώντας τα χρώματα

δημιουργεί μία  παραφωνία

Άσπρου, επομένως όχι απόλυτου!

 

Παρά την ουδετερότητά του

το Άσπρο

αποτελεί μία παρουσία

αισθητική.

Άσπρα ή λευκά είναι πολλά

από τα άνθη: οι γαρδένιες

κάποια γαρύφαλλα ή  τριαντάφυλλα

αλλά και κρίνα και άλλα

ίσως λιγότερο εντυπωσιακά:

οι λευκές μαργαρίτες

ή τα λευκά χρυσάνθεμα.

Αν και το λευκό των ανθέων

θεωρείται ψυχρό

-θυμίζουν συχνά χιόνι ή πάγο-

ευχαριστεί την όραση.

Είναι γιατί κάποτε το Άσπρο-λευκό

έτσι άσπιλο όπως φαντάζει

εκπέμπει μία παράξενη

μία φωτεινή ίσως έλξη

μία ηρεμία που προτρέπει

στη σοβαρότητα της αξιοπρέπειας.

Αν και συχνά

το άρωμα κάποιων από αυτά τα άνθη

είναι σημαντικότερο από το Άσπρο τους

και ίσως σε αυτό να οφείλεται

η  εκλογή τους, τελικά!

Επίσης ο άνθρωπος επέλεξε

το άχρωμο, το  ψυχρό Άσπρο

για να χρωματίσει την αγνότητα

της διάθεσης άρρενος ή θήλεος:

Ένα κατάλευκο νυφικό…

ένα άσπρο κοστούμι…

ένας άγγελος στα κατάλευκα!

 

Την έποψη της νηφάλιας αγνότητας

συχνά την πλησιάζει

στην ηρεμία  της, η θάλασσα

όταν το γαλάζιο της

ξεθωριάζει κυριολεκτικά στο πάλλευκο

φως του ήλιου!

Όταν σαπουνοειδής ο αφρός της

στεφανώνει το κυμματώδες κορμί της.

Η ηρεμία της  αυτή

-παρόμοια με άλλων ζωντανών-

είναι συνήθως προσωρινή.

Όταν βαριέται το αιθέριο της χρώμα

καταφεύγει για ύπνο στις αμμουδιές

εκεί, όπου κείνται θαμμένα ή γυμνά

στα νάζια του καιρού

κατάλευκα θρυμματισμένα όστρακα

αναμεμειγμένα με τα βότσαλα

που η ίδια τα τσακίζει αφρίζοντας

με μία αθεράπευτη λύσσα

που είναι συχνότερη

από την γαλήνη της

και απόλυτα καταστρεπτική!

Τέτοιες στιγμές, θαρρείς το υγρό θήλυ

τα γλύφει αχόρταγα -αν και τεμπέλικα, νωχελικά μάλλον-, ερωτικά, ναζιάρικα

σαν την ερωμένη που δε χορταίνει

τον μαζωχιστή εραστή της, τελικά

έτσι όπως το επιβάλλει η φύση.

 

Μαύρο… βουτηγμένο

στην ουδετερότητα του παρεξηγημένου άλλοτε μισητό κι άλλοτε στοιχείο βασικό

στη δημιουργία αναρρίθμητων αποχρώσεων

σε παλλέτα εμπνευσμένου καλλιτέχνη.

Άλλοτε  πάλι, ως Μαύρο σε σατέν

που γλυστρά σε ανάγλυφο

κατάλευκο κορμί

δημιουργεί  μία ονειρώδη αντίθεση

στα μάτια του εραστή

και υποδαυλίζει το πάθος…

Μαύρο σε εσάρπα γούνας

δημιούργημα στο έρεβος

της φαντασίας, μάστορα

από δέρμα θύματος της πανίδας

-όπου όλα θεωρούνται κυνήγι-

ζεσταίνει θηλυκούς

στρογγυλούς ώμους.

Αν και στο φως της ημέρας

και μάλλον συχνά

οι άνθρωποι αδίστακτα αναπαράγουν

το σκοτάδι του θανάτου

με ριπές κυνηγετικού όπλου!

 

Μαύρο, σοβαρό, τολμηρό

και το χρώμα λιμουζίνας

μονοπωλεί την εκκεντρικότητα

και προκαλεί τη γνώμη θεατή.

Στο παιχνίδι της δύναμης

αντιμετωπίζει ματιές ζήλειας

μίσους ή  εχθρότητας, αγέρωχα.

Οδηγός της, ένας εκπρόσωπος

θάρρους-θράσους

σε πολιτεία αιχμάλωτη

στην ασυδωσία και στη λάσπη.

Εδώ βασιλεύει μόνιμα το άδικο

ο πλούτος μοιράζεται άνισα

οι καταραμένοι σκοτώνονται

για το ψωμί τους

και οι καλοπληρωμένοι

προστατεύονται και ευλογούνται!

Ζήτω ο πουλημένος πολιτικός

ο αχόρταγος πλεονέκτης!

Μαύρο της πίσσας το σκοτάδι

καταμεσίς ημέρας

όταν ακούγεται απανωτή

εκπυρσοκρότηση.

Ψελίζουν φοβισμένοι οι πολίτες:

«κάποιοι πυροβολούν!..

ποιοι πυροβολούν;

ποιους άραγε πυροβολούν;»

 

Στη ζωή τη  μαγεύτρα, ανέκαθεν

άδικη και ψεύτρα

που βασανίζει τον κόσμο της ψυχής

το Άσπρο-Μαύρο ή Μαύρο-Άσπρο

εκπροσωπούν κάποιες βασικές πτυχές

της ύπαρξης:  ευτυχία – μαυρίλα

δυστυχία – ικανοποίηση.

Διπλώνονται κι αναδιπλώνονται

το ένα παίρνει τη θέση του άλλου

απρόσμενα, με ορμή, βία ή πάθος

έτσι αυθόρμητα, ανερμήνευτα.

Κυβερνούν θαρρείς, τον άνθρωπο,

γεννούν συναισθήματα

απέχθειας ή  έλξης, οργής ή γαλήνης

που αλληλοσυμπληρώνονται

μπερδεύονται στο θυμοειδές

έτσι όπως συμβαίνει

με τα ουδέτερα α-χρώματα

και τα χρώματα!

 

Ο σύγχρονος  άνθρωπος είναι

έρμαιο της κοινωνίας του

που αδιάντροπη αποδέχεται

την απολυταρχία του σκότους.

Έτσι και ενώ –αφενός-

τονίζεται η σωστή παιδεία

αφετέρου, ασκείται πίεση

μία υποκριτική στάση

απέναντι στους νέους

με την πρόφαση του δικαίου

μιας πατρίδας!

Το σκοτεινό κράτος τους στρατεύει

τους εκπαιδεύει

με εντατική πλύση εγκεφάλου

τους καθιστά απάνθρωπους

και τέλος τους στέλνει

στα πεδία της μάχης να σκοτώσουν

τον όποιο συνάνθρωπο

τον καλούμενο «εχθρό»

ή να σκοτωθούν!

Ουαί, ουαί, γραμματείς

και φαρισαίοι!

 

Ο Χάρος είναι ένας:

σκληρός, σκοτεινός

που ξέρει πώς να θερίζει

και πώς να μεταμορφώνει το στίβο

της ανηλέητης σύγκρισης:

Δαβίδ – Γολιάθ, σε κρανίου τόπο!

 

Πάντα κάποιοι προσπαθούν

να χαλιναγωγήσουν το παιδί,

τον έφηβο ή και τον ώριμο άνθρωπο.

Με ύφος σοβαρό, παραπλανητικό επιδιώκουν να του επιβάλλουν

τα θέλω τους

να τιθασσεύσουν  τις εκρήξεις του

να περιορίσουν τις αντιδράσεις του

να τον κάνουν ά-λογο

υποτακτικό για ζέψιμο

στο ηνί του δικού τους χωραφιού

για τη σπορά του θανάτου!

Τι παραλογία!

Φορώντάς του παρωπίδες

επεκτείνουν το σκοτάδι του.

Ο ήλιος δεν μπορεί να τις διαπεράσει

για να εμπνεύσει την αντίδραση

τη μεγάλη επανάσταση!

Εκατομμύρια άνθρωποι στενάζουν

κάτω από ανυπόφορη  πίεση!

Αν αμφιβάλλετε,

ανοίξτε τα μάτια σας

κοιτάξτε γύρω σας.

Ω! Μα και βέβαια θα υπάρχουν εκείνοι

που δεν αντέχουν το όποιο σκοτάδι

τον όποιο δεσμό, την όποια κατοχή…

που παλεύουν για την  κατάλυσή τους

με όποιο κόστος ή όποια θυσία

που καλοδέχονται αγόγγυστα

και τον αφανισμό, όταν χτυπάει.

Στόχος τους η αντικατάσταση

του σκότους-Μαύρου

με το πάλλευκο-Άσπρο φως

του ήλιου της καλωσύνης

της νοημοσύνης, της αγάπης,

της γενναιοδωρίας, της ευγένειας…

Γιατί είναι αλήθεια

πως μόνο έτσι συρρικνώνεται

το σκοτάδι της υποδούλωσης

της όποιας κατοχής!

Ναι, έτσι! Το κατορθώνει η σύμπνοια

των ταμμένων αυταπαρνηστών!

Το κατάλευκο, το θαυμάσιο Φως

– εκτυφλωτική καθαρτήρια φλόγα-

κουβαλά τους σπόρους αισιοδοξίας

ανάβει εντός τους

τη φλόγα της επανάστασης

τον κατά μέτωπο αγώνα:

η παράταξή τους αντιπαρατίθεται

στις δυνάμεις σκοτεινού καθεστώτος.

 

Μαύρες γραμμές στο λευκό

και το χέρι μου χαρίζει

σχήματα παράξενα

ασυναίσθητα όπως η ψυχή

υπαγορεύει, όπως ορίζει το μυαλό.

Η όραση  που τ’αντικρύζει

αναρωτιέται πώς κι από πού

κινούνε όλ’ αυτά!

Η πηγή τους, ονειρώδης

η έμπνευση της στιγμής

τότε που η ψυχή ερεθίζεται

και αφυπνίζοντας το Νου

τον κατευθύνει

κι εκείνος με τη σειρά του

κατευθύνει τα νεύρα

στον αρμό… στα δάχτυλα…

και τα καθοδηγεί με σφρίγος

και με πάθος!

Μια ζωή γεμάτη μαύρα σκίτσα

σε κατάλευκο φόντο

απλότητας, θέλησης και επιθυμίας

υπακοής στο θυμοειδές!

 

Άρεσε πολύ ο ασπρόμαυρος κινηματογράφος.

Οι εικόνες του απλές, απέριττες

δεν κούραζαν την όραση

με ατέλειωτο χρώμα.

Οι γραμμές κοφτές

οι αποχρώσεις γκρίζου

αποδεκτές πάνω σε λευκό φόντο

και σε ρόλο αξιολογικό.

 

Το Μαύρο γοητεύει με τον τρόπο του.

Ίσως ακόμη το μαύρο ενός προσώπου

είναι πιο ανθρώπινο από εκείνο του λευκού.

Ποιος αξιολογεί τις πραγματικές διαφορές

όταν σταματά στο χρώμα μόνο;

Όπως οι λευκοί παρόμοια και οι μαύροι

έχουν τα «μαύρα πρόβατά» τους

που ζημιώνουν και ταλαιπωρούν

και ξεπουλούν τους δικούς τους

όταν πωλούνται στη δύναμη.

Όλα έχουν την τιμή τους

χωρίς ωστόσο, όλα, να εξαγοράζονται.

 

«Δόξα Σοι τω Θεώ!»

η φύση έχει τη δική της νομοτέλεια.

Τι κήπος,  Θεέ μου!

Τι ηλιόλουστα χρυσάνθεμα!

Και δίπλα του ορθώνεται πανύψηλος

ένας πανέμορφος φάρος

κτισμένος με κόκκινα τούβλα.

Εύχομαι στον φωτεινό ουρανό

και στην ακριβή μου θάλασσα!

Μα την αλήθεια αξίζει να ζει κανείς

για μια τέτοια ομορφιά

για την μεγαλειώδη πρόνοια

των ανθρώπων

να φωτίζουν τις κακοτοπιές

να σώζουν το σκάφη

από το τσάκισμά τους

στους αδυσώπητους βράχους

που πάνω τους λειτουργεί

πανέμορφος φάρος!

Και όμως εκείθε κυριαρχεί το Μαύρο

το σκοτάδι… πάντα ένοχο!

Νιώσε την πνοή σα γίνεται δύσπνοια

και το μακρύ χέρι σα σφίγγει το λαιμό

εκείνων που αγωνίζονται

για μια μπουκιά ψωμί

για μια σταγόνα νερό!

Αν τη γη της Γουατεμάλας την πέρασαν

οι πληρωμένοι της δύναμης

στους μεγαλοκαρχαρίες του κεφαλαίου

αν έτσι τα μικροανθρωπάκια έχασαν

το ελάχιστο μερίδιό τους

στη γη των πατέρων τους

και το μακρύ χέρι των δυνατών

σφίγγει το λαιμό των παιδιών τους

και τα σκοτώνει ταΐζοντάς τα

καλαμπόκι και φασόλια

που τ’ αγοράζει η μάνα

μόνο όταν έχει, και μόνο όταν μπορεί

αν το μακρύ χέρι του σκοτεινού κεφαλαίου

σκορπά το πένθος στη ζωή των φτωχών

στην αδικημένη Γουατεμάλα

πώς να απολαύσει κανείς

τον πανέμορφο κήπο

με τα ηλιόλουστα χρυσάνθεμα

τον πανέμορφο γαλανό ουρανό

της αισιοδοξίας

και πώς να χαρεί τον πανέμορφο φάρο

όταν το φως του αδυνατεί να φωτίσει

τις δικές τους κακοτοπιές

και να τους γλυτώσει από

το βέβαιο πνιγμό τους;

Κοίταξε, πώς η χαριτωμένη φύση

εξελίσσεται σε  ειρωνικό χαμόγελο

που φτύνει τα πρόσωπα

των ανθρώπων της ένδειας!

Μάτια για την ομορφιά του Θεού

διαθέτουν εκείνοι που έχουν

το στομάχι τους γεμάτο

το κρεβάτι τους καλοστρωμένο

και τη στέγη τους ασφαλισμένη

από τα θηρία που κυκλοφορούν

στην έρημη από ανθρώπους, κοινωνία.

 

Η διαρκής μετατόπιση

του Σκοτεινού-Μαύρου

ή του Λευκού -Αθώου

δεν είναι παρά ακρότητα εναλλαγής

τελικά, ώθηση-εξώθηση στα Άκρα

με ορμή που φουρτουνιάζει τα σωθικά

και σπρώχνει τον εγκέφαλο τόσο

που πλησιάζει στο κρίσιμο σημείο

στη στιγμή της έκριξης…

Τότε λοιπόν το σώμα μουδιάζει

παύει  να ζει γιατί  δεν αντέχει

την ένταση του Μαύρου-Άσπρου

της πολλής δυστυχίας

ή της πολλής ευτυχίας!..

Και όμως, πάλι βρίσκουμε τη δύναμη

και δραπετεύουμε, εκούσια,

απομακρυνόμαστε από αυτό

το φάσμα της τραγικότητας

τρέχουμε από την δύστηνη άκρη

για να γλυτώσουμε από τις συνέπειες

της σκοτεινής δύναμης

που μας συντρέχει άπονα.

Η παραφωνία του δισοίωνου

Μαύρου – Άσπρου

της αντίθεσης, οι δύο όψεις του ενός

καλείται ισορροπία τελικά.

Εδώ στηρίζονται αδυναμίες-δυνάμεις

εδώ και οι αιτίες καλού-κακού

εδώ η γαλήνη και η τρικυμία

εδώ ανάμεσά τους κείται

ο ομφαλός, το μάτι του τυφώνα!

 

Όχι… δεν υπάρχει διέξοδος

στην εποχή μας, αγαπητοί!

Το διαπιστώνουμε καθημερινά

Ζούμε σε καζάνι ατμού

με σκουριασμένες βαλβίδες

ανακούφισης…

Παρακολουθούμε  εναγώνια

τις εξελίξεις, σφυγομετρούμε

τις αντοχές και απελπιζόμαστε.

Ούτε ο Χριστός, μήτε ο Βούδας

έχουν συνταγές διεξόδου

από την ωρολογιακή βόμβα

όπου το  τικ-τακ μετρά

την κάθε στιγμή και μας φέρνει

όλο και πιο κοντά

σε απελπιστικές λύσεις!

Όπλα μαζικής εξολόθρευσης

συσπειρώνονται στο όνομα

του σκοτεινού, του αδυσώπητου

και οι δυνάμεις του φωτός

σμικρύνονται, συρρικνώνονται  πλησιάζοντας την μαύρη τρύπα

της αφάνειας.

Ναι, εδώ, αναμφίβολα, κυριαρχεί

το Μαύρο!

Το σκοτάδι του στηρίζεται

στην πλεονεξία, στη δολιοφθορά

και στην κακία σεσημασμένης

μειονότητας του πλανήτη, εκείνων

που έχουν εφεύρει με τη δύναμη

του κλεμένου από τους λαούς

πλούτου τους

μακάβριους τρόπους να εξαπατούν

και να αδικούν τα σύνολα τους!

Με τις  επιχειρήσεις τους

ή συντεχνίες του διαβόλου

δολοπλοκούν

και είναι πλέον πασιφανές

πως στόχος τους  είναι η συγκάλυψη

της αλήθειας και της διαφάνειας

η υποδούλωση των λαών της Υφηλίου

για την εξυπηρέτηση των προσωπικών τους συμφερόντων.

Μην εκπλαγείτε αν ακούσετε

για ένα νέο τρομοκρατικό χτύπημα!

Τώρα που οι λαοί  εξεγείρονται

κατά του κεφαλαίου ίσως και να

ήρθε ξανά η στιγμή για ένα νέο

ίσως ακόμη πιο τρομοκρατικό χτύπημα

από εκείνο που γνώρισε  η παγκόσμια κοινότητα το Σεπτέμβρη του 2002.

 

Ο Θεός, όπου κι αν είναι

όποια μορφή κι αν φέρει,

ας βοηθήσει να μην χαθεί

ο υπέροχος πλανήτης μας

έτσι ανόσια!

Να στεγνώσει τα χέρια εκείνων

που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία και την λιγοστή ευημερία μας

αγαθά που απέκτησαν οι κοινωνίες

θεμιτά και με αιματηρούς αγώνες.

Και αν στο πάλλευκο Φως του Σύμπαντος

στηρίζεται η ελάχιστη

εναπομείνουσα καλωσύνη,

το Φως αυτό που αείποτε προσπαθεί

να διαλύσει το σκοτάδι,

ναι, υποβάλλεται σε ολική έκλιψη

από το σκοτάδι του Μαύρου!

Αράχνιασαν οι χιλιάδες θεωρίες

αράχνιασαν οι άπειρες ελπίδες

και οι οργανωμένες δυνάμεις

του Σκότους αποθρασύνθηκαν ξανά

και επανδρώνουν με έμψυχες μηχανές

με άκαρδα όντα

τις μηχανές τους, ιπτάμενες ή μη.

Και ενώ πασχίζει το φως  να λυτρωθεί

επέρχεται η  ολική έκλειψή του!

…………………………………………….

Δε θα φτάσουμε ποτέ

στον ονειρεμένο παράδεισο της ειρήνης

της ευτυχίας, της απόλυτης υπόληψης.

στο  ουτοπικό πεδίο της απόλυτης

επικράτησης του ήλιου του Νοητού

φωτός του ακατάλυτου…

Το αιώνια τραγικό παιχνίδι

του Μαύρου – Άσπρου

επιφανειοποιείται σε πλήρη κλίμακα

Οι σκοτεινές δυνάμεις πλησιάζουν

στην πλήρη κατάληψη.

Ένα μόνο θαύμα μπορεί

να καταλύσει την σκοτοδίνη

που δημιουργεί, που επιβάλλει το Μαύρο.

Ίσως η  παρουσία παιδιού

του αθώου Σύμπαντος

ίσως ένα επόμενο «μπουμ»,  ήλιου νοητού!

Τότε ίσως να καταρρεύσει η Βαβέλ

των Σκοτεινών Δυνάμεων

ίσως  η παρουσία του ενός

να ενδυναμώσει το φως το  ανέσπερο

να αποκαλύψει τα σκοτεινά  τρωτά

της πορείας του Μαύρου, του Σκότους

και να βοηθήσει ώστε να διανθίσει

μέσα από τη φωτιά που εξαγνίζει τα πάντα

το πυρ, το αείζωτο, η ανεκτίμητη διαφάνεια

ο αληθινός Θεός, ο Ήλιος!

…………………………………………………………

Κάποιοι από εμάς χρόνια πολλά

ονειρεύονται λύσεις και επιλύσεις…

Κι ακόμη ψάχνουμε για την έξοδο.

Να δραπετεύσουμε ευχηθήκαμε

γιατί το θέλουμε.

Να τρέξουμε προς την άλλη ατραπό

εκείνη που θα μας φέρει

στην κάποια λύση, επιτέλους

στον κατευνασμό του πάθους

στην ισορροπία  των δύο δυνάμεων

-του Μαύρου και του Άσπρου-

για ν’ αναπνεύσουμε, για να μην πνιγούμε…

Καταχθόνια τα δεσμά του Μαύρου

μας σφίγγουν, μας πνίγουν

νιώθουμε τις φλέβες του λαιμού

να συμπιέζονται

το αίμα τους ν’ ανεβαίνει

στον εγκέφαλο

την καρδιά να σφυροκοπά

στο αμμόνι της υπέρτατης πίεσης

και τα μηννύγγια να  ουρλιάζουν

για βοήθεια!

Μια σκέψη μόνη λοιπόν: η απόδραση

μία απόφαση μόνη: η κυριαρχία

στο δρομολογημένο άγχος

με την υπέρτατη προσπάθεια του νου

να επιβληθεί του πανικού.

Οι  Μεγάλοι Αγώνες επιβραβεύονται

και να που επιτέλους αισιόδοξη σύλληψη

γεννά σπίθα αχτίδας φωτεινής

που γλυστρά και διαπερνά

το σκοτάδι της απαισιοδοξίας.

Ο φοβερός πόλεμος κόβεται

θαρρείς και με μαχαίρι

τα γρανάζια του συστήματος

επαναλειτουργούν, πλησιάζοντας

τους κανονικούς του ρυθμούς

τους ρυθμούς του ισοζυγίου

στην υπεροχή του ενός ή του άλλου

του Άσπρου ή του Μαύρου

του φωτός της νηνεμίας

ή του Μαύρου της αγωνίας.

Σώζουμε εαυτούς από εγκεφαλικό

σώζουμε εαυτούς από το σκοτάδι

από την κατάληψη του Μαύρου…

Δόξα σοι τω Θεώ είμαστε ακόμα εδώ!

Πετύχαμε την προσφυγή μας στο Άσπρο

στο λευκό φως της καθαρότητας

και την απαλλαγή από το σκοτάδι.

Το θαύμα, η δύναμη του μυαλού

γιγάντεψε την απόφαση

ν’ αντιπαλέψουμε εμείς, οι Ζωοφόροι  

του λευκού φωτός

τους Μαύρους ιππότες

και όσο πάει!..

 

Σε αγαπούμε ζωή γι’ αυτό

τολμούμε και ξεχωρίζουμε

τις αντιφάσεις και τασσόμαστε

να παλέψουμε τις αντιξοότητες.

Η αγάπη μας για σένα

φορτίζει τις μπαταρίες του Νου

για τη συνέχιση του αγώνα

του θεμιτού, του εμβαπτισμένου

στις δυνάμεις του Άσπρου

που το εκπροσωπεί το πάλλευκο  φώς.

Μια φλογερή  επιθυμία

σπέρνει σπόρους αισιοδοξίας

καταλύει τις Δυνάμεις του Μαύρου

το συρρικνώνει σε κουκίδα

ασήμαντη, ευτελή.

Δεν ξεχνούμε ωστόσο ποτέ

ότι αέναα παραφυλάει

συσκοτισμένο από την ίδια του

τη σύσταση

παθογενές από τα σκοτεινά

μόριά του

κι αδύναμο από το μέγεθος

της διάστασης

που μάταια προσπαθεί να καταλάβει:

το χώρο τον άμετρο

της ψυχής και της διάνοιας

όπου φιλοξενείται το φως το αείζωτο!

 

Τα κύτταρά μας έχουν ανανεωθεί

μέσα από το αναβάπτισμά τους

στο φως το λευκό, το απέριττο.

Μια νέα ορμή  καθοδηγεί

την ύπαρξή μας

που ξεπερνά τα όρια

της θνησιμότητας

που ενώνεται με τη δύναμη

του Σύμπαντος…

Πρόκειται για τα μόρια

του σώματός μας

και της ύπαρξής μας

που ξεφεύγουν

από το σωμάτινο περίβλημά τους

καθώς συντροφεύουν

με τη δύναμή τους, της νόησης

τα φωτεινά σωματίδια  του Σύμπαντος

μικροί ήλιοι αισιοδοξίας

φωτός λαμπρού Άσπρου-Λευκού.

 

Πετυχαίνουμε, το Μαύρο συρρικνώνεται

καταλύεται, χάνεται από τη ζωή μας…

Εδώ πια κυριαρχεί το Άσπρο-λευκό

κρίνα και ρόδα μυρωδάτα

σπέρνουν την ομορφιά της γαλήνης

της υπαρξιστικής ηρεμίας!

Είμαστε σώοι και ελεύθεροι!

 Τέλος