Ο δάσκαλoς μας

Αφήγηση, από το πολύτομο βιβλίο μου για όλη την οικογένεια, Αλκυονίδες…

Τι να σας πω για τον δάσκαλό μας; Ότι είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος γιατί μας αγαπάει όλα, εμάς τα παιδιά,  ή γιατί μας μαθαίνει τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα; Κι ακόμη γιατί παίζουμε κάποια έξυπνα παιγνίδια μαζί του την ώρα της γυμναστικής στο προαύλιο του σχολείου μας ή  και μέσα στην τάξη όταν βρέχει ή όταν φυσάει παγωμένος βοριάς; Και τι να πούμε για τα μαθήματα μουσικής και χειροτεχνίας;  Παίζει ξέρετε θαυμάσια το μαντολίνο κι έχει τις πιο ποικίλες ιδέες, για να κάνει ενδιαφέρουσα τη χειροτεχνία μας.

Όλοι τον αγαπούμε τον δάσκαλό μας.  Κάποτε βέβαια μας μαλώνει.  Οι λόγοι είναι διάφοροι.  Κατ’ αρχήν του αρέσει να είμαστε καθαροί και περιποιημένοι όλοι οι μαθητές -αγόρια και κορίτσια- μέσα στη σχολική ποδιά μας, το κεντημένο έμβλημα του σχολείου μας με τα αρχικά: Ζ.Π.Α.,  τη λευκή κορδέλα στα μαλλιά οι κοπέλες, τα αγόρια με κουρεμένα τα μαλλιά, τα μαύρα ή καφετιά παπούτσια και τα άσπρα καλτσάκια.  Μέσα στην τάξη του αρέσει να έχουμε τα τετράδιά μας καθαρά. Πρέπει λοιπόν να είναι ντυμένα με μπλέ χαρτί για να μη λερώνουνται, αλλά και για να είναι ομοιόμορφα.  Το περίβλημα του τετραδίου μας  φέρει λευκή ετικέτα με γαλανό περίγραμμα όπου είναι τ’ όνομά μας καλογραμμένο και το μάθημα στο οποίο ανήκει.

Δεν του αρέσει επίσης να μιλούμε μεταξύ μας, όταν παραδίνει μάθημα, ούτε και να γελούμε, με ψιθυριστά αστεία, την ώρα της διδασκαλίας.  Θα πρέπει να μιλάμε με άδεια, κι όταν δουλεύουμε δε μιλάμε.  Όταν γελάμε υποτίθεται ότι γελούμε όλοι μαζί.

Επιπλέον δεν είναι σωστό να πηγαίνουμε απροετοίμαστοι  στα μαθήματά μας. Στα μαθήματα γλώσσας ο δάσκαλός μας επιμένει στη σωστή ανάγνωση, στην ορθογραφία και στη γραμματική αναγνώριση των λέξεων. Μας θέλει να είμαστε “γραμματικώς καταρτισμένοι”.  Επιμένει στην εκμάθηση της κλίσης των ουσιαστικών, επιθέτων, αντωνυμιών και ρημάτων χωρίς το παραμικρό λάθος. Αλοίμονό μας όμως αν κάνουμε κάποιο  λάθος με τις προθέσεις!  Είμαστε ασυγχώρητοι.  Κι ακόμη όταν δε γνωρίζουμε τη σημασία κάποιας λέξης πρέπει να την ψάχνουμε και να τη μαθαίνουμε από το λεξικό μας.

Στην αριθμητική, βέβαια δεν μας επιτρέπει το παραμικρό λάθος στην προπαίδεια αλλά και στη διαίρεση ακεραίων αριθμών ή και των φοβερών κλασμάτων! Αφήστε πια τους δεκαδικούς! Τι θα κάναμε χωρίς τα νούμερα;  Και ακόμη χειρότερα πώς θα μπορούσαμε ν’ αντιμετωπίσουμε το μέλλον μας χωρίς να κατέχουμε στην εντέλεια τις τέσσερεις σπουδαίες πράξεις: πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση!.. Κάτι παρόμοιο κάνει κι η έκθεση: δηλαδή μας βοηθάει ν’ αναθεωρήσουμε τις γνώσεις μας όχι μόνο τις γραμματικές και τις συντακτικές, αλλά κι όλες τις άλλες. Μας εξασκεί στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας στη ζωή, αφού μας βοηθάει να μάθουμε πώς να  ταξινομούμε τις σκέψεις μας, αλλά και να τις διατυπώνουμε σωστά. Στην έκθεση, αρχίζει κανείς να γράφει κάποια απλά πράγματα για να προχωρήσει σιγά-σιγά με τον πλουτισμό του λεξιλογίου του κι επομένως των γνώσεών του, στη διατύπωση κάποιων περισσότερο δύσκολων σκέψεων κι εννοιών.  Βοηθά οπωσδήποτε στην καλή μας επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας.

Όταν έχουμε ιστορία του αρέσει να μας κάνει ερωτήσεις και περιμένει ν’ απαντούμε σωστά. Μας βάζει ένα ή δύο κεφάλαια και μας υποβάλλει ερωτήσεις που πρέπει να τις απαντήσουμε γραπτά, αλλά και να ζωγραφίσουμε κάτι σχετικό με το μάθημα.  Το ίδιο γίνεται και με το μάθημα της γεωγραφίας, όπου ζωγραφίζουμε χάρτες γεωφυσικούς ή πολιτικούς από μνήμης, πάνω στο μαυροπίνακα.

Εγώ αγαπώ ιδιαίτερα το μάθημα της φυσικής ιστορίας, όπου μαθαίνουμε σπουδαία πράγματα για τη συμπεριφορά των ζώων και των φυτών.  Το ζωικό και το φυσικό βασίλειο είναι αλήθεια πολύ ενδιαφέροντα. Είμαστε τυχεροί, που το σχολείο μας, μέσα στην τεράστια αυλή του, κρατά έναν ωραίο κήπο, όπου ζουν  μερικά από τα οικιακά ζώα, καθώς και μερικές κυψέλες για τις μέλισσες. Στο μικρό σιντριβάνι και την τεχνική μικροσκοπική λιμνούλα, μπορεί κανείς να δει τις χήνες και τις πάπιες.

Για το μάθημα της φυσικής ιστορίας βοηθά ο μικρός λαχανόκηπος που έχουμε στο σχολείο μας, δίπλα στο χώρο όπου κρατούνται τα  κατοικίδια ζώα. Εκεί εφαρμόζουμε αυτά που μαθαίνουμε στη θεωρία και πειραματιζόμαστε φυτεύοντας κάποια λαχανικά. Τα σκαλίζουμε, τα βοτανίζουμε, τα κλαδεύουμε και τα ποτίζουμε. Παρακολουθούμε τις αμυγδαλιές, σαν ανθίζουν, να κατακλύζονται από το μελισσομάνι.  Έτσι μάθαμε για την καρποφορία των δέντρων, ή το μπόλιασμα κάποιων άλλων, για τη βελτίωση της ποιότητας των καρπών τους,  και παράλληλα για τη μελισσοκομία.  Εντυπωσιακή ήταν βέβαια η επίδειξη των μελισσοκόμων, της μεταφοράς της βασίλισσας με το τσούρμο των εργατριών της, από το δέντρο, μέσα στην κυψέλη.

Η ζωγραφική, όπως κι η χειροτεχνία ως ένα βαθμό,  είναι το μάθημα που ξυπνάει μέσα μας την καλαισθησία.  Τα σχήματα και τα χρώματα βοηθούν το μυαλό να ακονιστεί περισσότερο και την όραση να εκτιμά  σωστά.  Αλλά περισσότερο απ’ όλα μας βοηθά να φανερώσουμε τις σκέψεις μας και τις επιθυμίες μας ακόμη κι εκείνες που κοιμούνται μέσα μας ή και κρύβονται κι από εμάς τους ίδιους. Ο δάσκαλός μας επιμένει σε διαφορετικά είδη χειροτεχνίας και η ζωγραφική είναι μέρος όλων σχεδόν των μαθημάτων.

Στη χειροτεχνία  τ’ αγόρια προτιμούν την ξυλογλυπτική, και δουλεύουν με λεπτά ξύλινα πινάκια και μικρά πριονάκια, κόλλα και χρώματα, ή και την αγγειοπλαστική. Οι κοπέλες ασχολούνται με πολλά και διαφορετικά πράγματα όπως είναι: το κέντημα, το πλέξιμο, το ράψιμο, η αγγειοπλαστική και άλλα. Αγαπώ την αγγειοπλαστική ιδιαίτερα, αν κι όλα τα άλλα  είδη χειροτεχνίας είναι πολύ ενδιαφέροντα.

Ο δάσκαλός μας δίνει μεγάλη σημασία στο μάθημα της μουσικής.  Κάποια παιδιά από εμάς τραγουδούν σόλο, ενώ όλα μαζί κάνουμε μια χορωδία, και τραγουδούμε πολλά διαφορετικά κομμάτια,  αρχίζοντας από το δημοτικό τραγούδι και  τα ηρωικά άσματα, και φτάνοντας  στον Χαίντελ, Βέρντι και άλλους.

Αλλά οπωσδήποτε στο διάλειμμα περνούμε θαυμάσια.  Παίζουμε πολλά και διαφορετικά παιγνίδια, εκείνα που εμείς διαλέγουμε και κολατσίζουμε με  κάποιο κουλουράκι, κάποια εύγεστη καρυδόπιτα, απ’ αυτές που μας πουλάει η καλή μας η επιστάτρια η κυρά-Όλγα, ή με κάποιο φρούτο.

Στις σπουδαίες ημερομηνίες του σχολικού έτους, κάνουμε ωραίες γιορτές με τη βοήθεια του δασκάλου μας, αλλά και των σπουδαστών του Διδασκαλείου της Ακαδημίας. Αυτοί ετοιμάζουν με πολύ ωραίες ζωγραφιές τα σκηνικά για τις θεατρικές μας παραστάσεις κι εμείς, με τη βοήθεια των γονέων μας ετοιμάζουμε τις ενδυμασίες μας κι αποστηθίζουμε ποιήματα και ρόλους για κάποιο μονόπρακτο που ανεβάζουμε με τη φροντίδα του φιλόμουσου δασκάλου μας.  Tα Χριστούγεννα η ζωγραφισμένη Φάτνη φέρει  και ένθετες εικόνες: της Μαρίας που κρατά με στοργική ευλάβεια το  θείο  βρέφος και του ψηλού γενειοφόρου, Ιωσήφ. Πιο δίπλα, μέσα στην ίδια φάτνη, κάποια ζώα ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα της φάτνης με τα χνώτα τους. Δυο-τρία μικρά αρνάκια κείνται στο άνοιγμα της σπηλιάς καθώς οι βοσκοί στέκονται με τα ψηλά τους μπαστούνια έτοιμοι να προσκυνήσουν τον Χριστό. Κάποιοι μαθητές από εμάς, κάνουν τους τρεις μάγους με τα δώρα, ενώ άλλα παιδιά απαγγέλλουν ποιήματα.  Η χορωδία που έχει δουλέψει για πολύν καιρό -συνήθως μέναμε πίσω μία ώρα μετά το καθημερινό μάθημα-  ψέλνει διάφορα ωραία κομμάτια:

“Ωραία κι αιθέρια που είσαι βραδιά

κι αμίλητη σέρνεις και κάποια χαρά.

Το θείο αστέρι που λάμπει ψηλά

καινούργια θα φέρει στον κόσμο, χαρά”

Στο τέλος της γιορτής όλοι οι μαθητές περιμένουμε ήσυχα και υπομονετικά τον Άγιο Βασίλη να μας δώσει το μικρό συμβολικό δωράκι μας: γάντια, καραμέλες, κτλ.  Η χαρά μας τότε μεγαλώνει καθώς με το όμορφο τέλος της γιορτής, αρχίζουν οι διακοπές των Χριστουγέννων, που είναι ένα καλό διάλειμμα από τα μαθήματά μας.

Κι όταν είναι κάποια εθνική γιορτή τότε βέβαια γίνονται πολλές διαφορετικές  δραστηριότητες. Η πολιτεία μας αρχικά σημαιοστολίζεται, τιμώντας την κυανόλευκη, κι όλοι: οι αρχές του τόπου, οι πολίτες κι οι μαθητές, συμμετέχουν στον πανηγυρισμό της επετείου, που συνήθως γιορτάζεται επί τρεις ημέρες. Οι γονείς με τα μικρά παιδιά τους και οι κάθε ηλικίας πολίτες, παρακολουθούν το πρωί της επετείου την παρέλαση, το απόγευμα τους χορούς και το βράδυ, τις καλούμενες λαμπαδηδρομίες, που τις οργανώνουν οι στρατιώτες της πολιτείας μας.

Αλλά οι εθνικές γιορτές έχουν ίσως κάποια ουσιαστικότερη σημασία για τους νέους που ανασταίνονται, δηλαδή τα παιδιά. Αυτοί είναι οι αυριανοί πολίτες, που ακολουθώντας τα πατρώα βήματα, θα εκπαιδευτούν, για να τηρήσουν τα καλώς κείμενα των προγόνων τους.  Γι αυτό το λόγο τα σχολεία παίζουν ένα πολλαπλό σπουδαίο ρόλο, στην εκπαίδευση και στο ήθος των αυριανών πολιτών της χώρας.

Στο σχολείο λοιπόν γιορτάζουμε αρχικά με απαγγελίες ή θεατρικά μονόπρακτα. Το απόγευμα της παραμονής της εθνικής γιορτής γίνεται κατάθεση στεφάνων από όλα τα σχολεία ή άλλα ιδρύματα και σωματεία της πολιτείας μας, στο άγαλμα του αγνώστου στρατιώτη, που βρίσκεται στο πάρκο των Ηρώων.  Την ημέρα της γιορτής γίνεται η δοξολογία και επιμνημόσυνη δέηση, στην Μητρόπολη, και το “Αιωνία η Μνήμη” το ψάλλουν συνήθως πολύ όμορφα σε τρεις φωνές, οι μαθήτριες της χορωδίας του Γυμνασίου Θηλέων.

Ακολουθεί η παρέλαση όλων των σχολείων και ιδρυμάτων σωματείων, καθώς και του στρατού. Το σχολείο μας, όπως κι όλα τα άλλα σχολεία στην πόλη μας, παρελαύνουν στις εθνικές επετείους.  Τότε φορούμε τις ναυτικές μας στολές με το έμβλημα του σχολείου μας στο αριστερό μανίκι ψηλά, τη λευκή κορδέλα οι κοπέλες στα μαλλιά, τα άσπρα καλτσάκια και τα μαύρα παπούτσια και παρελαύνουμε με πολύ ωραίο βήμα μπροστά από τους επισήμους, που στέκονται όρθιοι μπροστά στη μεραρχία.  Το απόγευμα ενωρίς, γύρω στις τρεις η ώρα, χορεύουμε ντυμένοι με τις σχολικές στολές αλλά και εθνικές οι μεγαλύτεροι μαθητές, με τη συνοδεία της μουσικής του δήμου αλλά και τις στρατιωτικές μπάντες. Έτσι όμορφα κλείνει μια εθνική γιορτή.

Βλέπετε λοιπόν πόσο σπουδαίος είναι ο δάσκαλός μας και ο κάθε δάσκαλος που αγαπά την τάξη του! Και νομίζω πως ένας καλός δάσκαλος αγαπά την τάξη του!

ΤΕΛΟΣ