Από το τετράτομο βιβλίο για όλη την οικογένεια, Αλκυονίδες (Alkyonides)

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: Θέατρο

*****************************************

TO ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΤΣΙΡΚΟ ΕΛΛΗΝΟΖ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

(μονόπρακτο)

*****************************************

Πρόσωπα:

Δύο αδέρφια:

Ο Παναγιώτης…..  μαθητής, 12 χρόνων

Ο Μάριος.……….. μαθητής, 11 χρόνων

Εισαγωγικό σημείωμα

Η σκηνή είναι απλή. Κάποια ζωηρά στοιχειώδη σκίτσα ή ζωγραφιές σε χαρτί: διαστημόπλοια, αστροναύτες, αστέρια, το φεγγάρι -σχετικά με το μονόπρακτο-,  είναι κολλημένα εδώ κι εκεί σε κάποιο ορατό μέγεθος, ώστε να τις βλέπει καθαρά το κοινό. Αυτές οι ζωγραφιές ή τα σκίτσα θα μπορούσαν να τοιχοκολληθούν και στους τοίχους της αίθουσας όπου θα παιχτεί ή παίζεται το μονόπρακτο.

Δύο αδέρφια, ο Παναγιώτης κι ο Μάριος, κάνουν ένα διάλειμμα από τη μελέτη τους πίνοντας χυμό και τρώγοντας κουλουράκια. Τα παιδιά έχουν τα τραπέζια μελέτης αντικριστά και το καθένα έχει πάνω σ’ αυτό, τα βιβλία της μελέτης του και τα άλλα τα σχετικά απαραίτητα.

Στα τραπέζια της μελέτης τους υπάρχουν επίσης  δύο μεγάλες ιχνογραφίες, -με προσχεδιασμένα σκίτσα εδώ, για το θεατρικό εργαστήρι- καθώς και κάποια μολύβια, για να σκιτσάρουν τα παιδιά. Επιπλέον ένα μικρό ραδιόφωνο βρίσκεται στη μια γωνία του τραπεζιού του Παναγιώτη, που το ακούν σιωπηλά κι ενώ απολαμβάνουν το μικρό τους διάλειμμα. Είναι η ώρα των ειδήσεων.

Κάποια στιγμή  ακούνε ανάμεσα στα άλλα και μια είδηση σχετικά με μια διαστημική αποστολή. Σταματούν να τρώνε και ακούνε προσεχτικά. Ο Μάριος σηκώνεται και στέκεται πάνω από το ραδιόφωνο. Όταν σταματά η σχετική είδηση, ο Παναγιώτης ακολουθεί το παράδειγμα του Μάριου. Καθώς στέκονται όρθιοι οι δυο τους, αρχίζουν να συνομιλούν ζωηρά, κυττάζοντας κάπου μπροστά τους. Γρήγορα ωστόσο κάθονται στις θέσεις τους, συνεχίζοντας τη ζωηρή τους συζήτηση.

Στην εξέλιξη του μονόπρακτου τα δύο παιδιά, κάθε φορά που υποτίθεται ότι έχουν σκιτσάρει κάτι, κι ενώ συνομιλούν, το δείχνουν στο κοινό.

***********************************************************

Εικόνα πρώτη

Μάριος:  Το διαστημόπλοιο φεύγει σε λίγο.  Τ’ άκουσες;

 

Παναγιώτης:  Και βέβαια!  Φαντάσου!  Πάει στο φεγγάρι! Το μακρινό φεγγάρι!  Το μαγικό, χλωμό φεγγάρι!

 

Μάριος:  Είναι πολλοί οι επιβάτες του, απ’ ότι άκουσα.  Το πρόσεξες;

 

Παναγιώτης:  Ναι, ναι, είναι βέβαια αρκετοί, τόσοι, όσοι χρειάζονται γι’ αυτή την αποστολή.

 

Μάριος:  Αχ! και να μπορούσαμε να τους βλέπαμε μέσα από την οθόνη, έτσι καθώς θα αιωρούνται στο φεγγαρίσιο χώρο! Μπορούμε. Δε μπορούμε; Ξέρεις… οι αστρονόμοι έχουν μεγάααλα τηλεσκόπια εδώ κάτω στη γη, και…

 

(Ο Παναγιώτης τον διακόπτει)

 

Παναγιώτης:  Για τα τηλεσκόπια εδώ στη Γη, ναι, βέβαια το ξέρω. Όμως όλες αυτές τις λεπτομέρειες Μάριε, δηλαδή τι θα κάνουν απάνω στο φεγγάρι οι αστροναύτες, θα μπορούμε  να τις βλέπουμε εμείς με τις δυνατές φωτογραφικές μηχανές του διαστημόπλοιου και με τη βοήθεια των δορυφόρων που έχουν εκτοξεύσει στο διάστημα, κι όχι με τα γήινα τηλεσκόπια!  Κάπως έτσι γίνονται αυτά.  Θα σου δείξω, αν κάποια στιγμή δούμε κάτι σχετικό στην τηλεόραση. Το λέει και η Εγκυκλοπαίδεια.  Θα σου δείξω…

 

Μάριος:  Αχ! Πόσο θα μου άρεσε να ταξιδέψω εκεί ψηλά!  Νά ‘μαι λέει στο σκοτεινό το άπειρο, να αιωρούμαι… έτσι δεν είναι; αιωρούνται στο…

 

(Αναστενάζει βαθειά. Συμπληρώνει ο Παναγιώτης)

 

Παναγιώτης:  Στο κενό, Μάριε!  Στο κενό! Μα κι εμένα μου αρέσει αυτό!  Όμως πώς μπορούμε; Είμαστε ακόμη μόνο μικροί μαθητές.  Ίσως όμως και  να μπορέσουμε κάποτε, στο μέλλον, όταν θα μεγαλώσουμε.  Ποιος το ξέρει; Μπορεί ακόμη κάποια στιγμή στο μέλλον και μικροί μαθητές σαν κι εμάς, να μπορούν να ταξιδεύουν στο διάστημα μαζί με τους μεγάλους. Όλα μπορούν να γίνουν!  Θα δούμε! Ο χρόνος που περνά θα το δείξει (τα μάτια του λάμπουν σαν να βλέπει κάποια οράματα).  Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που μπορεί να μας βοηθήσει να ζήσουμε αυτή την περιπέτεια, και δεν κοστίζει… τον ουρανό!

 

Μάριος:  Τι;  Τι; Πες μου λοιπόν!  Μήπως ονειρεύεσαι ότι μπορούμε να γίνουμε λαθρεπιβάτες;

 

(Γελάει)

 

Παναγιώτης:  Όχι δα!.. Πώς θα μπορούσαμε!  Είμαστε πρώτα-πρώτα, πάρα πολύ μακριά από το ακρωτήριο της εκτόξευσης των πυραύλων.

 

Μάριος:  Τότε πώς;

 

Παναγιώτης:  Να… Θα γίνει αυτό το ταξίδι  μας με κάποια… φαντασία! Έτσι κι εμείς θα νιώσουμε ίσως την όμορφη ιστορία που ξετυλίγεται στους σκοτεινούς  τους ουρανούς και στο χλωμό φεγγάρι.

 

Μάριος:  Τι εννοείς; Πως μπορούμε και να τα ονειρευτούμε όλ’ αυτά;

 

Παναγιώτης:  Κι αυτό μπορεί να γίνει κάποια στιγμή στον ύπνο μας, αφού τόσο πολύ το επιθυμούμε.  Αλλά εγώ… εννοώ κάτι άλλο. Άκου λοιπόν: Θα πάρουμε τα μολύβια μας και την ιχνογραφία μας και θα χαράξουμε μαζί, ότι κι αν φανταστούμε για ένα παρόμοιο υποθετικό ταξίδι μας. Ίσως και κάτι πρωτάκουστο… κάτι το ασυνήθιστο… κάτι που εμείς αγαπούμε να το δούμε στο διάστημα και μετά από τη φανταστική προσσελήνωσή μας! Δε συμφωνείς;

 

Μάριος:  Αχ!.. Ναι, ναι!  Τι καλή ιδέα!  Μπράβο Παναγιώτη, είσαι σπουδαίος!  Συμφωνώ, συμφωνώ. Να ζωγραφίζω στο χαρτί ιδέες, ιδέες σε εικόνες!  Και να βρεθώ με το νου μου εκεί επάνω, πολύ κοντά στους αστροναύτες!  Τι ωραία!..

 

Παναγιώτης:  Έλα λοιπόν εδώ, πιο κοντά.  Θα ενώσουμε τα τραπέζια μας για να συνεργαστούμε καλύτερα. Άλλωστε εγώ τελείωσα τη μελέτη μου για αύριο. Εσύ;

 

Μάριος:  Κι εγώ τελείωσα… κι εγώ!  Γιατί όταν έρθει η μαμά και μας δει να ζωγραφίζουμε, θα μας ρωτήσει αν τελειώσαμε την αυριανή μας εργασία για το σχολείο.

 

Παναγιώτης:  Όλα είν’ έτοιμα λοιπόν! Όλα εμάς περιμένουν. Μας περιμένουν να τους δώσουμε ζωή… Όλα εκείνα που αρέσουν σ’ εμάς, στοιχηματίζω ότι αρέσουν και σε πολλά άλλα παιδιά.

 

Μάριος:  Ουουου!.. Είμαι βέβαιος γι αυτό. Νά ‘μαι λοιπόν… Εγώ θα ζωγραφίσω το διαστημόπλοιο, πρώτο-πρώτο και καλύτερο απ’ όλα, αφού αυτό θα μας μεταφέρει όλους εκεί ψηλά στους ουρανούς!..

 

Παναγιώτης:  Οι κύριοι… και οι  κυρίες… αστροναύτες έρχονται μετά, δεύτεροι. Προχωρούν ντυμένοι με τη μεγάλη βαριά περικεφαλαία τους…

 

(Τον Διακόπτει ο Μάριος)

 

Μάριος: Σα βουτηχτές σφουγγαριών μοιάζουν! Αλλά Παναγιώτη, δεν τις φορούν ακόμη.  Τις  κρατούν παραμάσκαλα.

 

(Ο Παναγιώτης δε σταματά να μιλάει, συνεχίζει σα να βλέπει όραμα)

 

Παναγιώτης: … τις ειδικές βαριές στολές τους.  Είναι πολύπλοκες στολές, δεν είναι; Φέρνουν σωληνώσεις. Αλλά δες τους που είναι στ’ αλήθεια  τόσο χαρούμενοι και γελαστοί. Έτοιμοι, πανέτοιμοι, για το σπουδαιότερο ταξίδι  της ζωής τους, το ταξίδι θρύλος!

 

Μάριος:  Κρατούν  και κάποιες αποσκευές στα χέρια τους. Εγώ το είδα αυτό σε μια βιντεοκασέτα.

 

Παναγιώτης:   Τώρα που ζωγραφίζουμε και τους εαυτούς μας -γιατί κι εμείς συνταξιδεύουμε με τους αστροναύτες- δε θα πρέπει να ξεχάσουμε τη Χιόνα, τη γατούλα μου.

 

Μάριος:  Ούτε το σκυλάκι μου, τον Ερμή.

 

Παναγιώτης: Για να δούμε, τι σκαρώσαμε μέχρι τώρα;  Δείξε μου!

 

(Δείχνουν τις ζωγραφιές τους ο ένας στον άλλον και μετά στο κοινό.  Είναι μεγάλες ώστε να φαίνονται.  Τις κολλούνε μετά επάνω σε πίνακα, δίπλα στο τραπέζι τους και κάθονται)

 

Μάριος: Σου αρέσουν οι δικές μου ζωγραφιές;  Οι δικές σου μου αρέσουν πάρα πολύ Παναγιώτη.

 

Παναγιώτης:  Κι οι δικές σου είναι σπουδαίες.  Σκέφτομαι όμως… ότι… ότι χρειαζόμαστε κι άλλα ζώα. Όπως το σοφό κοάλα τον Σώφρονα…

Μάριος:  Και την κυρία Ματίλντα την ξακουστή Καγκουρό με τον  γλυκούλη  Τζόη.  Συμφωνείς;

 

Παναγιώτης:  Ναι, και το νεαρό Στρουθί, και την Λεοπαρδαλή.

 

Μάριος: Τον κύρ-ελέφαντα τον Ελεφαντοδόντη…

 

Παναγιώτης: Τον κύρ-ποντικό τον Μουσουδέλη…

 

Μάριος:  Μια στιγμή… μια στιγμή!  Πολλούς δε βάζουμε;  Θα το  βουλιάξουμε  το διαστημόπλοιο! Γιατί τα παίρνουμε μαζί μας όλα αυτά τα ζωντανά;

 

Παναγιώτης:  Τα παίρνουμε… γιατί… γιατί, γιατί τσίρκο χωρίς ελέφαντα δεν υπάρχει!  Εξάλλου η Λεοπαρδαλή θα δώσει μαζί με το θηριοδαμαστή της, μαθήματα υπακοής και πειθαρχίας, κάτι που το χρειαζόμαστε όλοι μας, αφού κάποτε ξεχνάμε και είμαστε ατίθασοι! Έτσι δεν λένε πολλές φορές οι μεγάλοι, για μας τα παιδιά; Ότι δηλαδή είμαστε θηρία ανήμερα κάποτε και ότι παιδεύουμε του μεγάλους;

 

Μάριος:  Αααα!..  Τώρα κατάλαβα.  Το διαστημόπλοιό μας πάει για να διδάξει τον τρόπο ζωής μας, αλλά και για να ψυχαγωγήσει τους κατοίκους του διαστήματος, που θα μαζευτούν για το γεγονός στο φεγγάρι. Έτσι δεν είναι Παναγιώτη;

 

Παναγιώτης:  Ναι… κάπως έτσι… Σκέφτομαι, σκέφτομαι…

 

Μάριος: Πολύ ωραία η ιδέα σου Παναγιώτη. Πώς το φαντάστηκες βρε θηρίο; Έχεις  μεγάλη φαντασία! Αλλά… βοήθησα κι εγώ λίγο, έτσι  δεν είναι;

 

Παναγιώτης: Σίγουρα! Μαζί το σκεφτήκαμε,  κουβεντιάζοντας.

 

Μάριος: Τον Μουσουδέλη όμως, πού θα τον βολέψουμε;

 

Παναγιώτης:  Μέσα σε μια κατάλληλη φιάλη  βέβαια!

 

Μάριος:  Με ανησυχεί και το στρουθί ξέρεις, με τον πολύ μακρύ του λαιμό.  Θέλει κι αυτό τη δική του…

 

Παναγιώτης:  Θήκη;

 

Ο Μάριος γελάει αμήχανα.

 

Μάριος:  Ξέρω κι εγώ;  Δε μου φαίνεται τόσο εύκολη η κατασκευή της.

 

Παναγιώτης:  Με λίγη φαντασία… κι αυτή θα την καταφέρουμε.

 

Μάριος:  Πώς σου φαίνεται αυτή εδώ;

 

Παναγιώτης: Μπράβο σου!  Πολύ καλή! Δουλεύεις γρήγορα κι έτσι θα μπορέσουμε να πετύχουμε να ολοκληρώσουμε το ταξίδι μας, πριν από το δείπνο.  Αλλά για να δούμε! Ναι αμέ!  Το διαστημόπλοιό μας πρέπει να είναι πρωτότυπο. Πρέπει να είναι χαρούμενο, πρέπει να είναι διαφορετικό. Οι μεγάλοι επιστήμονες του διαστήματος ενδιαφέρονται για τις εξερευνητικές αποστολές, εμείς ενδιαφερόμαστε για… τις ανθρωπιστικές αποστολές. Τι λες;  Μεταφέρει λοιπόν το περίφημο… τσίρκο: Ελληνόζ. Το μοναδικό, το Θαυμαστό, το πρωτότυπο, το υπέροχο τσίρκο του διαστήματος!

 

Μάριος: Μπράβο! Μπράβο! (χειροκροτεί). Πολύ μου άρεσαν τα λόγια σου Παναγιώτη!  Είσαι σπουδαίος. Θα γίνεις λοιπόν ο αρχηγός της ανθρωπιστικής μας αποστολής.  Ζήτω!… Ζήτω! Ζήτω! Το βλέπω, το βλέπω!  Το φαντάζομαι κι εγώ το τσίρκο μας. Τι ωραία!.. Θα κάνουμε τα πλήθη να ξεχνούν τα προβλήματά τους.  Τα παιδιά του σύμπαντος, τα παιδιά σαν κι εμάς, θα τα βοηθήσουμε να γελάσουν και να ζήσουμε για λίγο ξέγνοιαστα όλοι μαζί, χωρίς να μας χωρίζει το χρώμα, η μορφή, η γλώσσα ή η θρησκεία!

 

Παναγιώτης:  Εμείς βέβαια, θα καθόμαστε στην πρώτη γραμμή της διαστημικής τέντας, γιατί θα είμαστε οι οργανωτές και οι ρυθμιστές των καλών σχέσεων, ανάμεσα σε όλα τα όντα, τα παράξενα, τα διαφορετικά, τα όμορφα, τα εξωτικά.  Συμφωνείς;

 

Μάριος: Συμφωνώ… συμφωνώ!.. Με όλα τα πρόσωπα τα πολύχρωμα, με τα χαρακτηριστικά τα διαφορετικά από τα δικά μας: ξέρεις τα παράξενα αυτιά τους ή τα μάτια, που μπορεί και νά ‘ναι στερεωμένα στην άκρη κάποιας κεραίας… Ε;

 

Παναγιώτης: Ή με διαφορετικό σώμα από το δικό μας. Με τρία πόδια… ή με μια μεγάλη ουρά σα σαύρα, να πούμε.

 

Μάριος: Θα καθόμαστε μπροστά και δίπλα – δίπλα, και θα παρακολουθούμε κάτω από τον αστροκεντημένο ουρανό, τους σπουδαίους διαστημικούς ακροβάτες, τα ασυνήθιστα τρικς, τα νούμερα των διαφόρων ζώων…

 

Παναγιώτης: … κι εκείνων των άλλων ζώων -σίγουρα κάπου υπάρχουν- που ανήκουν σε άλλους πλανήτες και που εμείς οι γήινοι επειδή δεν τα γνωρίζουμε, τα πλάθουμε με τη φαντασία μας… Θα εμφανιστούν για πρώτη ίσως φορά στο ήρεμο τοπίο, πάνω στο φεγγαρίσιο πρόσωπο, το γεμάτο βράχους, την αεράτη σκόνη, και τη φοβερή σιωπή!

 

Μάριος:  Α! Τότε τα εξημερωμένα αυτά διαστημικά ζώα πρέπει να συνοδεύονται από κάποιους θηριοδαμαστές, για να μπορούν να λάβουν μέρος  στο τσίρκο μας;

 

Παναγιώτης: Χμ!.. Έχεις δίκιο!

 

Μάριος:  Τώρα που μιλάμε, σκέφτομαι όλο και περισσότερο, τι έχει να γίνει εκεί πάνω!

 

Παναγιώτης:  Πάει η φεγγαρίσια ησυχία. Θα την ταράξει το χαρούμενο γέλιο μας και των άλλων όλων όσων θα χαίρονται την όμορφη παράσταση του γήινου… -συγγνώμη, του διαστημικού ήθελα να πω-  τσίρκου…

 

Μάριος:  … και που θα φιλοξενεί όλους αυτούς τους θεατές-επισκέπτες από άλλους άγνωστους πλανήτες!  Έτσι Παναγιώτη;

 

Παναγιώτης:  Έτσι… έτσι… βέβαια. Κι ό,τι άλλο σκεφτούμε Μάριε, θα το προσθέτουμε στο σπουδαίο, στο φανταστικό στο διαστημικό μας τσίρκο.   Τι λες κι εσύ;

 

Μάριος:  Ναι αμέ!

 

Παναγιώτης: Δεμένοι λοιπόν πάντα, και μάλιστα καλά, στα αστροναυτικά μας καθίσματα,  μην τύχει και μας σηκώσει κανένα απότομο φεγγαρίσιο αεράκι και χαθούμε κάπου… στο διάστημα, όλοι μαζί: τέντα, θεατές, καλλιτέχνες…  Όσο για τ’ άλλα όντα, τα εξωγήινα, μπορεί να μη χρειάζονται τα ίδια μέτρα μ’ εμάς. Δηλαδή τα γνωστά: αναπνευστικές μάσκες και κατάλληλες στολές ή και βαριά παπούτσια που κρατούν τις γήινες υπάρξεις στην επιφάνειά του. Έτσι δε λένε στα διαστημικά μυθιστορήματα;

 

Μάριος: Καλά τα λες!.. Φαντάσου τον Ελεφαντοδόντη…  Τι θα γίνει αλήθεια με τον όμορφο αλλά γιγάντιο ελέφαντά μας; Θα πρέπει κι αυτός να προσπαθεί να… στεριώσει στο φεγγαρίσιο χώμα, πως και πως ο καϋμενούλης, για να μπορεί να περπατήσει; Πιστεύεις ότι κι αυτός θα χάσει το βάρος του στο διάστημα, σαν εμάς;

 

Παναγιώτης:  Φοβάμαι πως ναι… Θα πρέπει!.. Χα… χα… χα!.. Τον φαντάζομαι και μού ‘ρχονται τα γέλια.   Τι αστείος που φαίνεται ο καημένος!..  Μια στιγμή!  Στάσου. Υπάρχει ίσως μια λύση και γι’ αυτό: να του φορέσουμε σιδερένια πέδιλα.

 

Μάριος: Εντάξει. Αυτό είναι εύκολο με τη ζωγραφική!  Γιατί… δε θέλουμε να εξαφανιστεί στο άπειρο, ο Ελεφαντοδόντης μας!  Θεέ μου, όχι!

 

Παναγιώτης:  Ή μήπως θα ήταν καλύτερα να τον έχουμε δεμένο, έτσι… με δυνατές ελαστικές λουρίδες, ώστε να μπορεί να κινείται ή να αιωρείται στο στερέωμα, σαν… ένα… ένα τεράστιο μπαλόνι.

 

Μάριος: … αλλά να μη μπορεί να εξαφανιστεί στο άπειρο! Ναι, ναι! Έτσι θα ήταν πολύ αστείο! (γελάει). Και η γατούλα μας η Χιόνα ή ο Ερμής μας, το σκυλάκι μας;  Λες να κυνηγιούνται όπως εδώ, κι εκεί πάνω, πετώντας; Στα χαμένα όμως αυτή τη φορά.  Γιατί θα βρίσκονται πάνω στο θαυμαστό φεγγάρι που δεν ανήκει σε κανέναν… ακόμη!

 

(Ξεκαρδίζονται οι δυο τους)

 

Παναγιώτης:  Άλλωστε, σίγουρα δε θα μπορούν να φτάσουν ο ένας τον  άλλον… Τι θα κάνουμε μ’ αυτούς τους δυο αν συμβεί κάτι τέτοιο; Θα πρέπει να τρέχουμε από πίσω τους; Ή μήπως -έτσι για να μην έχουμε προβλήματα- θα τους βολέψουμε κι αυτούς με τον ίδιο τρόπο, όπως τον Ελεφαντοδόντη;

 

Μάριος:  Θα προσπαθούμε δηλαδή να τα συγκρατούμε με κάποια… έτσι… ελαστικά κορδονάκια και… -βάλε, βάλε στην ιχνογραφία σου και αρκετά κουδουνάκια γύρω από τις διαστημικές τους φορμίτσες, που κουδουνίζοντας θα χαλούν τον κόσμο;

 

(Τα δύο αδέρφια γελούν. Σταματούν κουρασμένοι μια στιγμή από τα γέλια τους τινάζοντας τα κουρασμένα από τη ζωγραφική χέρια τους.  Κοιτιούνται και ενθουσιασμένοι συγχαίρουν ο ένας στον άλλο, δίνοντας τα χέρια. Και οι δυο τους συμφωνούν)

 

Μάριος:  Α!..  όλα είναι τόσο φανταστικά!..  Μ’ αρέσει το παιγνίδι που παίζουμε!

 

Παναγιώτης:  Ζωγράφιζε, ζωγράφιζε λοιπόν μη σταματάς.  Την Ματίλντα μας τι θα την κάνουμε;

 

Μάριος: Τι άλλο, παρά να την ντύσουμε το ίδιο όπως τη Χιόνα και τον Ερμή. Είναι βέβαια και ο Τζόη… το μωρό της, αλλά τι να κάνουμε;  Θα πρέπει να φροντίσουμε και γι’ αυτόν!

 

Παναγιώτης:  Ε… βέβαια!..  Μπερδεύει λιγάκι τα πράγματα. Αλλά θα πρέπει και το μωρό να έχει κάποιο καλό σύστημα για να αναπνέει, όπως όλα τα άλλα γήινα όντα. Αλλιώς θα πρέπει να μείνει πίσω στη γη, πράγμα που δε γίνεται.  Πώς να χωρίσουμε την Ματίλντα από το χαριτωμένο μωρό της;

 

Μάριος:  Είναι και ο Σώφρονας, το κοάλα.  Θα του φορέσουμε κι αυτουνού μια ωραία στολή και καθώς είναι σχεδόν στρογγυλός, θα μοιάζει κάπως… με τόπι!..

 

Παναγιώτης: Να προσέξουμε λοιπόν να μην τον περάσουνε τα παιδιά του διαστήματος, για μπάλα.

 

(Γελούν με όλα αυτά και συνεχίζουν να προσθέτουν γραμμές στις; ιχνογραφίες τους)

 

Παναγιώτης:  Για να δω τι έκανες;

 

Μάριος: Κι εσύ; Για να δω!

(Δείχνουν τα σκίτσα τους)

 

Παναγιώτης:  Πάμε καλά… πολύ καλά!..

 

Μάριος:  Και οι ακροβάτες μας με τα θαυμάσια γυμνάσματά τους;

 

Παναγιώτης:  Ω! Θα είναι σαν άγγελοι εκεί απάνω!  Για σκέψου το μια στιγμή!  Δε θα διατρέχουν κανέναν κίνδυνο.  Ούτε θα χρειάζονται κανένα δίχτυ ασφάλειας, όταν γυμνάζονται στο μονόζυγο…

 

Μάριος:  … ή όταν κάνουν το “τριπλούν” στον αέρα…

 

Παναγιώτης:  … ή αν κατά λάθος δεν πιαστούν σε κανονική λαβή, καθώς πηδούν στον αέρα.

 

Μάριος:  Αχ!..  Αν και μου αρέσει το παιγνίδι μας… ακόμη θα ‘θελα να ταξιδέψω κάποια μέρα, σε αληθινό διαστημόπλοιο.   Να περπατήσω στο φεγγάρι ανάλαφρος σαν πούπουλο!  Εσύ Παναγιώτη;

 

(Τον ρωτά σοβαρά και με κάποια ανυπομονησία)

 

Παναγιώτης:   Κι εγώ… Ναι αμέ… Θα μου άρεσε. Δεν είπαμε;  Έλα τώρα να ζωγραφίσουμε κλόουν που παίζουν με τοπάκια και μπουκάλες.

 

Μάριος:  Μα… θα τα πετούν στα ύψη κι αυτά θα παίρνουν δρόμο!

 

(Ο Παναγιώτης ενώνει τις παλάμες του σχηματίζοντας ένα χωνί και λέει σοβαρά σαν ομιλητής από μικρόφωνο)

 

Παναγιώτης:  Προσοχή!  Προσοχή!  Μην επιτρέπετε στα αντικείμενά σας κύριοι κλόουν, να επιπλέουν στη φεγγαρίσια ατμόσφαιρα. Θα μπερδέψουν τους πυραύλους…  και τα διαστημόπλοια… που ταξιδεύουν από τη γη…  και για τη γη!..

 

Μάριος: Και για τους άλλους πλανήτες Παναγιώτη, αυτό το ξέχασες. Το τσίρκο είναι και για τους εξωγήινους θεατές. Και το μπέρδεμα μπορεί να γίνει. Είναι πολύ σωστό να τους ειδοποιήσουμε. Τι θα κάνουμε λοιπόν;

 

Παναγιώτης: Άσε! Δε θα μας φεύγουν. Ξέρω… εγώ! Θα τα δέσουμε, όπως είπαμε  ότι θα κάνουμε και με τον Ελεφαντοδόντη.  Μια στιγμή, αυτά είναι μικρότερα… και πιο εύκολα. Είδες που τα σκέφτομαι όλα αυτά; Λοιπόν εντάξει, θα τα δέσουμε  με… με… χρωματιστό δίχτυ, και… με κορδέλες.  Αυτό είναι.

 

Μάριος:  Μπράβο! Μπράβο!  Είσαι τζίνι!

 

Παναγιώτης: Αλλιώς… θα τρέχουν οι καλλιτέχνες απάνω στην οροφή της τέντας  για να τα κυνηγούν.

 

(Στιγμή σιωπής)

 

Παναγιώτης:  Να τι ζωγράφισα.

 

(Δείχνει τα νέα σκίτσα του στο Μάριο κι αυτός κάνοντας το ίδιο ρωτάει)

 

Μάριος:  Σου αρέσουν οι δικοί μου οι καλλιτέχνες;

 

Παναγιώτης:  Μπράβο σου.  Έχεις ταλέντο ζωγράφου. Μου αρέσει αυτός που πηδάει για να πιάσει το πλαστικό μπουκάλι.  Λες και τον τραβάει το μπουκάλι ψηλά, σαν να είναι μικροσκοπικό αερόστατο!

 

Μάριος: Ευχαριστώ. Κι εσύ ζωγραφίζεις ωραία. Αλλά, το φαντάζεσαι αλήθεια; Θα ‘ταν πολύ αστείο βέβαια, όμως όχι και τόσο αστείο, αν υπολογίσουμε  τη ζημία που μπορούν να προκαλέσουν άθελά τους.

 

Παναγιώτης:  Κοντά στα άλλα, όμως υπάρχει κι ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, που πρέπει να το λύσουμε αμέσως! Δε μπορεί να περιμένει.

 

(Λέει με πολύ σοβαρό ύφος ο Παναγιώτης)

 

Μάριος:  Πες μου, πες μου!..  Ποιο είναι αυτό το πρόβλημα; Τι σκέφτηκες;

 

Παναγιώτης: Τι θα τρώνε όλα αυτά -τα γήινα όντα τουλάχιστο- στο στεγνό το φεγγαράκι;  Τι θα πίνουν;  Ζωή χωρίς φαγητό και νερό, δε διατηρείται.  Έτσι δεν είναι;

 

Μάριος:  Πολύ σωστά… Πολύ σωστά… Χμ!.. Αχ!  δεν ξέρω.  Μια στιγμή,  μια στιγμή!  Τα χαπάκια τους! Χαπάκια μαγικά που θα ‘ναι τόσο γευστικά, και σίγουρα χορταστικά, τέτοια… που όλοι θα είναι ευτυχισμένοι.

 

Παναγιώτης:  Και ποτά θαυμαστά, που να τα πίνουν σε μικρές-μικρές  ποσότητες αλλά να τους γεμίζουν, σα να πίνανε ποτήρια και ποτήρια, γεμάτα με τους πιο απολαυστικούς χυμούς!

 

Μάριος:  Ωραία λοιπόν!  Είμαστε έτοιμοι τώρα πια;

 

Παναγιώτης:  Νομίζω πως ναι. Με λίγη-πολλή φαντασία, ετοιμάσαμε το διαστημικό μας ταξίδι. Και για το πρόγραμμά μας έχουμε προβλέψει και την  διασκέδασή μας την κάναμε, αλλά και την διασκέδαση των διάστημο-θεατών. Έχουμε ταχτοποιήσει τα περισσότερα και προπαντός έχουμε ετοιμάσει τον ίδιο τον εαυτό μας, ίσως και για κάτι πολύ πιθανό στο μέλλον!

 

Μάριος: Βέβαια! Γιατί πού το ξέρεις; Μια μέρα μπορεί να γίνει και πραγματικότητα!  Έτσι δεν είναι Παναγιώτη; Τι καλά θα ήταν στ’ αλήθεια! Αχ! Τι καλά θα ήταν!

 

Παναγιώτης:  Σίγουρα είναι μεγάλη ετούτη η ευχή, αλλά ποιος μπορεί να μας εμποδίσει;  Αν είναι αυτό που επιθυμούμε στη ζωή μας, πάνω απ’ όλα, εξαρτάται από εμάς για να πραγματοποιηθεί. Αν βάλουμε ένα  πρόγραμμα… Έτσι δεν είναι; Έτσι δε μας διδάσκουν οι γονείς μας, οι δάσκαλοί μας, όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι; Δε μας λένε ότι ο άνθρωπος μπορεί να τα πραγματοποιήσει όλα, όσα πραγματικά θέλει.

 

Μάριος:  Ναι, έτσι πρέπει νά ‘ναι.  Τ’ άκουσα κι εγώ πολλές φορές κι από τον μπαμπά και από τη μαμά, αλλά και στο σχολείο τ’ ακούμε όλη την ώρα.  Εγώ θα διαβάζω Παναγιώτη, θα είμαι επιμελής μαθητής πάντα και θα γίνω μια μέρα ένας μυαλωμένος άνθρωπος.  Και δεν πειράζει να πω από τώρα, ότι θέλω να γίνω αστροναύτης, πειράζει;

 

Παναγιώτης:  Όχι γιατί να πειράζει; Αυτό σου αρέσει τώρα, κι αυτό ονειρεύεσαι.  Αν αργότερα σου αρέσει κάτι άλλο, και πάλι δεν πειράζει. Εμείς είμαστε ακόμη μικροί και δεν αποκλείεται να αλλάξουμε γνώμη.  Έτσι μας λένε οι μεγάλοι.  Αλλά πρέπει να είμαστε επιμελείς στη δουλειά μας, που είναι τα μαθήματά μας και το σχολείο μας, και σίγουρα θα φτάσουμε εκεί που εμείς θέλουμε.

 

Εικόνα Δεύτερη

(Φεύγουν τα παιδιά και σε λίγο -τρία-τέσσερα λεπτά αργότερα-, έρχονται δύο νέοι άντρες, μιλώντας και γελώντας ευχαριστημένοι. Είναι φανερό πως  έχουν συναντηθεί πριν λίγο,  ύστερα από κάποιο διάστημα χωρισμού. Είναι τα δύο αδέρφια: Ο Παναγιώτης και ο Μάριος.  Ο ένας χτυπά τον άλλο στον ώμο φιλικά. Γελούν καθώς συνομιλούν)

 

Παναγιώτης: Με ρώτησαν, που λες, κάποιοι δημοσιογράφοι:

“Γιατί αστροναύτης κύριε Λαμπρίδη;”

Απάντησα:  “Γιατί όχι;  Κάποιοι πρέπει να γίνονται και αστροναύτες!  Δε νομίζετε;”.

Ερώτηση: “Πότε το αποφασίσατε κύριε Λαμπρίδη να γίνετε αστροναύτης;”

Απάντησα:  “Δώδεκα χρονών…”

Ερώτηση: “Σοβαρολογείτε;  Και ποιο ήταν το έναυσμα κύριε Λαμπρίδη;”

Απάντησα:  “Ο αδερφός μου ο Μάριος…”

Ερώτηση: “Ω!  Ώστε ο Μάριος Λαμπρίδης είναι αδερφός σας;”

Απάντησα:  “Ναι βέβαια”.  “Δε φτάνει λοιπόν η συνωνυμία;”

The interviwer:  “What a brilliant scientist, your brother is, Mr. Lampridis!”

“Yes… I believe, he is an asset for the space programme!” Απάντησα εγώ!

 

(Τα δύο αδέρφια γελούν)

 

Mάριος:  Έτσι λοιπόν Παναγιώτη! Αλλά ας πάμε καλύτερα μέσα να τα πούμε με την ησυχία μας, απολαμβάνοντας ένα αναψυκτικό.  Θέλω ν’ ακούσω όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορώ, από το στόμα σου.  Άλλο να τ’ ακούς σαν επιστήμονας κι άλλο να τ’ ακούς σαν αδερφός… και καλός φίλος, στην ζεστασιά του δικού σου σπιτιού. Έτσι δεν είναι αδερφέ μου;

 

(Ο Παναγιώτης τον χτυπά φιλικά στην πλάτη χαμογελώντας συγκαταβατικά.)

 

Παναγιώτης:  Έχεις δίκιο αδερφέ μου… Έχεις δίκιο!..

 

(Γελώντας και κουβεντιάζοντας αποχωρούν από τη σκηνή.  Πέφτει η αυλαία)

 

 

 

ΤΕΛΟΣ