1. Μία μάσκα, Ένα κενό

 

Ω, Βενετία!

Ο ναός απέναντί μας φέρει

ελληνική επιγραφή…

Μας αγαπήσανε και

μας το επιτρέπουνε

ή επειδή η χώρα τους

είχε άλλοτε κατοικηθεί

από Έλληνες αποίκους

νιώθουνε κομμάτι Έλληνες

και οι ίδιοι;

Δύσκολο ερώτημα!

Ένα γκρίζο φαγωμένο

στρογγυλό κτίσμα

μας χωρίζει από αυτόν

επίσης από το δρομάκι

προς την πλατεία

του Αγίου Μάρκου

και τέλος από το απέναντι

‘γιουσουρούμ’!

Και τι δεν εκθέτει

ή πουλάει ετούτο

το τελευταίο!

Οι μαύροι μανδύες

ανταποκρίνονται πρόθυμα

στο ελάχιστο νεύμα

του ανέμου της αλμύρας.

Μάσκες χρυσοποίκιλτες

καμαρώνουν σε ράφια υάλου

ή ποζάρουν σκαρφαλωμένες

στην κορνίζα δύο εισόδων

-εξόδων, που εξυπηρετούν

τους επισκέπτες

δύο λιθόστρωτων

σοκακιών.

Και μη πιστέψει κανείς

ότι καλοπερνούν

έτσι ακινητοποιημένες

στην αδράνειά τους.

Αγωνιούν για τη σκόνη

που στο πέρασμα του χρόνου

συσσωρεύεται πάνω τους

και μειώνει χαιρέκακα

τη λάμψη τους.

Είναι τόσο βαριεστημένες

από την καταραμένη

ακινησία τους

κι από την αναμονή

για το πάντρεμα

με άλλο, αντίστοιχο κενό!

Άδειες κόγχες βιάζονται

ν’ ανταμώσουν κάποιο κενό

που θα τις εκλέξει

ως αντίστοιχό τους,

και θα κολλήσει κατάσαρκα

πάνω τους

κι εκείνες στο πρόσωπό του

δύο πλευρές αγκαζαρισμένες

σε ανυπόγραφο συμβόλαιο

συνύπαρξης

για την απόκρυψη

της ταυτότητας…

Είναι βέβαιο πως το άδειασμα

του δικού τους κενού

θα ενδυναμώσει το άλλο

το αντίστοιχο

που κρύβεται ένδον

του μασκοφορεμένου προσώπου

και μάλιστα

με τρόπο εκκωφαντικό

καθώς θα αποκαλύπτονται

υπό την προστασία

εξωτικής μάσκας

πάθη προστατευμένα

και αντίθετα

προς τη διαδικασία απόκρυψης

τύπου: ‘Ντόριαν Γκρέϋ!

 

Το γεύμα στη Βενετία κοστίζει

όχι τόσο για την ποιότητά του

όσο γιατί είναι απόγονος άλλων

των θεσπέσιων  γευμάτων

των δόγηδων!

Τώρα που απολίπανε εκείνοι

η πλέουσα πολιτεία φροντίζει

να διασκεδάζει

στην πλατεία του Αγίου Μάρκου

τους ημερήσιους τουρίστες της

με μόνιμη μουσική παρέα…

Περιφέρεται ετούτη

από το ένα μαγαζί στο άλλο

-καμία σχέση με την περίοδο

των Δόγηδων!-

διασκεδάζοντας θαμώνες

και περιπατητές.

Η πλατεία του Αγίου Μάρκου

χωρισμένη από το υπόλοιπό της

από μόνιμη, μακριά

ξύλινη ‘πασαρέλα’

ασφυκτιά από απρόσωπους

τουρίστες

που ενστικτωδώς μάλλον

φροντίζουν

να μην πέφτει ο ένας

στον άλλον

να μη ξενυχιάζουν αλλήλους

στην εποχή των σανδαλιών

να προσέχουν

να μη σκοντάφτουν

ή πατήσουν πάνω

στα ‘προσγειωμένα’ περιστέρια.

που ψάχνουν στο λίθινο

δάπεδό της

-συχνά δίπλα ή ανάμεσα

στα βήματά τους

ή στα παπούτσια τους-

να βρούνε

να τσιμπήσουνε, κάτι!

 

Τι θορυβώδης πολιτεία

η Βενετία!

Προσπαθεί να γοητεύσει

ενώ δε θα έπρεπε!

 

Ούτως ή άλλως

η πολιτεία σαγηνεύει

κρατώντας με ζήλο

κατάλοιπα αλλοτινής δόξας.

Κάποτε  είχε τη δύναμη

και την ευκαιρία

να λεηλατήσει

και την θλιμμένη

Νύμφη του Βοσπόρου!

 

Έστω και αν επικρατεί

‘γκρίζα’ οχλοβοή

-από τη μία πλευρά

η πολυλογία ‘Βαβέλ’

των επισκεπτών

και από την άλλη

η περιφερόμενη

μουσική μπάντα-

η Βενετία πλέει ατάραχη

αγκυροβολημένη μόνιμα

σε γωνιά της Μεσογείου

αγνοώντας τα κουτσομπολιά

που προφητεύουν

-παντού και πάντα

Κασσάνδρες!-

πως μια μέρα θα βουλιάξει!

Και είναι αληθοφανής

η τέτοια δυστυχής προοπτική

γιατί σαν βρέχει

η πλατεία αγκαλιάζεται

από τη θάλασσα

που με πείσμα τη διεκδικεί

όλο και περισσότερο

και δεν την επηρεάζει

του Αγίου η παρουσία.

 

Όμως η Βενετία, μοιάζει

με τ’ ακριβοπληρωμένα

κρύσταλλά της, ‘Μουράνο’

ή τα ζαφείρια

που στολίζουν δαχτυλίδια

και εκλεκτές μάσκες

αλλοτινής εποχής!

 

«Θ αποκτήσω επιτέλους

αυθεντικά ‘Μουράνο!»

ξεφωνίζει πληθωρικά

μια επισκέπτρια.

Το μειδίαμα ενός

απ’ την παρέα

το συνοδεύει

μια κάποια απορία:

«Μουράνο!.. Μα πρόκειται

για κρύσταλλο, κυρία, μοναχά!

Μόριο της Βενετίας

της κοσμοπολίτικης!

Λαίμαργοι κι ασύδοτοι

Δόγηδες κι αρχόντισσες

πλάσανε την ιστορία της

και παθιασμένοι έρωτες

πάμπολλα μίση και φόνοι…

Οι άλλοτε τιμωρημένοι

δραπέτες αιώνιας φυλακής

το σκάσανε, γινήκανε αερικά

που ανάμεσά μας περπατούν…

Και στα κανάλια της

στενά ή φαρδιά

φουντώνει το ρομάντζο

κι ο γονδολιέρης

παλεύει τη γόνδολα

τραγουδώντας

το ‘O sole mio!’

Kι εσύ… μιλάς

για κρύσταλλα Μουράνο!»

 

Οι γόνδολες

καλά είναι αραγμένες.

Το κόστος τους τρυπά

το βαλάντιο του τουρίστα

της μιας μόνο, ημέρας.

Ούτε Αμερικανοί

τις δοκιμάζουν πλέον!

Και το δικό τους βαλάντιο

ψεύτισε.

Τελικά οι νεόπλουτοι Ρώσοι

του ‘γκάζι’, ίσως μπορούν

ή οι κάποιοι Κορεάτες της Σεούλ

ή και Κινέζοι… συντηρητικοί!

Μεταναστεύσανε παντού

δουλεύουνε σκληρά!

Άγνωστο αν τους αρέσει

να ξοδεύουνε ανέξοδα, ιδρώτα!

 

‘The Greek elite’

-δημόσιοι υπάλληλοι-

πώς εξευρωπαϊστήκανε!

 

Με ζήλο επιδίδονται

στη γνώση-‘διάγνωση’

των ‘αδερφών χωρών’

στην άφθαστη Ευρώπη!

 

Συστηθήκαμε στην Ιταλία…

Αφ’ υψηλού, με ύφος

ανθρώπων ‘εσωτερικού’

κοιτάζουν τους

-‘μη συναδέλφους’-

Έλληνες του εξωτερικού!

Δοθείσης ευκαιρίας

τους  «κακόμοιρους

τους στερημένους

την πατρίδα μας Ελλάδα»

πάντα μεμψιμοιρούν!

Αείποτε η παλάμη τους

γνώριζε  το ρουσφέτι

κι ακόμη αναρωτιούνται

πώς, μακριά, αντέχουμε!

 

Κι αν άλλοτε φλερτάρανε

την «Πόλη» οι Βενετσιάνοι

το κάνανε κι ως απόγονοι

της Τροίας των Ελλήνων.

Κι αν είχαν ή δεν είχανε

καταγωγής ανάμνηση

τιμούσαν ότι κατέχανε.

 

Σήμερα σε ετούτη τη γη

μια είναι η γλώσσα:

ατόφια η Ιταλική

τα χούγια παρομοίως.

Μήτε διστάζουν

να μας ‘κλέψουν’

για ένα φτηνό μπρελόκ,

ή ένα ζεστό ή κρύο νερό

ύστερα από το δείπνο

ή για μια σκέτη πίτσα!

Μάγκες ήταν ανέκαθεν

οι γείτονες, Ιταλοί

και όχι τροβαδούροι!

Καλοί κι ως διπλωμάτες…

σαν λένε, ότι μοιάζουμε

εκείνοι και εμείς

πώς είμαστε ένα σόι!

‘Una  faccia, una razza!’

Ίσως! Μόνο που

μας αποξένωσαν

οι  πάμπολλοι αιώνες!

 

Ω, Βενετία,

κι έτσι ακόμη

είσαι μοναδική!