Πέρασα κι εγώ από εκεί…
(I’ve been there too…)
Πομπηία, 3/10/2010
1.Ο Δυνάστης του τόπου, αέναα την κίνηση επιβλέπει.
Το υπολογίσιμο ύψος του – μειωμένο τώρα πια-
βοηθά στην επίβλεψη της χώρας, στα ριζά του!
Τα σπλάχνα του αναδεύονται –μια φουσκοθαλασσιά
που ορίζεται από ακατάλυτο πάθος!-
Κι αν ακόμα προβλέπονται οι προθέσεις του
άγνωστο, πώς θα διαθέσει το πύρινο μείγμα
αιώνια θαμμένων δυνάμεων
που ακατάπαυστα ψάχνουν για διέξοδο
10. όμοια με ατμό καζανιού ταχύτητας!
Κοιμισμένος Δράκος, ο Δυνάστης!
Φοβού την αφύπνισή του! Μπορείς να προβλέψεις
την επόμενη κίνησή του, να υπολογίσεις τις συνέπειες;
Εδώ, τώρα πια, κοιτάζω γύρω μου μουδιασμένη.
Ατενίζω μαγνητισμένη την σφίγγα του.
Τον παρακολουθώ αδιάντροπα. Τον λοξοκοιτάζω
με το φόβο όντος που αντιμετωπίζει Δράκοντα
που συγκρατεί τους βρυχηθμούς του, της οργής!
Τον φωτογραφίζω. Αισθάνομαι ασήμαντος…
20.Εκείνος συγκατανεύει: είμαι χθαμαλή ύπαρξη!
Άκου τι συνέβη, τότε πού ‘λειπαν τα μέσα και τα έξω!
Ο Jupiter, ο αστραπόβροντος Θεός δεν τόλμησε
να επέμβει. Ήταν αδύνατον, να τον ζέψει.
Το βλέμμα της αστραπής, το χέρι του κεραυνού
στάθηκαν μετέωρα, σαν ξέρασε τα μέσα του ο Δράκος.
Θάφτηκε η προστατευόμενή του, η όμορφη Πολιτεία.
Και ο Νους-Minerva, απέτυχε στους υπολογισμούς!
Κ ά π ο ι α σ τ ο ι χ ε ι ά δ ε δ α μ ά ζ ο ν τ α ι!
Αιχμάλωτοι του Δυνάστη οι πολίτες, είχαν συνηθίσει
30. τις εκπλήξεις του, κι όμως δε φανταζόταν το τέλος!
Έτρεμαν σαν έτρεμε και τον Θεό που είχαν πλάσει
ικέτευαν και με θυσίες τον καλόπιαναν για να σεβαστεί
το συμβόλαιο εμπιστοσύνης τους, μαζί του,
και να τους προστατέψει, εδώ και τώρα, σώνει και καλά
από τη μάνητα του πανύψηλου Δυνάστη τους!
Τούτη μέρα του Οκτώβρη είμαι εδώ, και τολμώ!
Τον κοιτάζω. Είναι Όρος, Βουνό, Montagna!
Τον ξανακοιτάζω με θάρρος όντος που έχει επίγνωση
της σμικρότητάς του, στο ατέρμονο Σύμπαν.
- Βαδίζω ανάμεσα στα λείψανα της πολιτείας!
Με ψυχοπλακώνουν: γκριζαρισμένα, τοίχοι κι οροφές
χαίρονται, δρόμοι οι πλακόστρωτοι, το βήμα μου
απορροφούν τη θέρμη των βημάτων, την επαφή!
Με κοιτούν –τα ανασταίνει η παρουσία μου!
Ετούτα -δεν είναι άψυχα- απόδειξη τρανή είναι
της μάνητας της φύσης, της μάνας στο παιδί!
Ζωντανεύουν σκιές, φαντάσματα αλλοτινής δόξας
αναρωτιούνται «γιατί;» οι απόγονοί τους κόπιασαν
να ξεθάψουν την πολιτεία τους από τη στάχτη!
- Ν’ ανασηκώσουν τον όγκο της, να δώσουν
μέρος της πολιτείας τους τον ήλιο ν’ αντικρίσει!
Πόνεσα για το ζήλο της αιωνιότητας! Καημένοι θνητοί!
Αγκαλιασμένοι τη φύση, κανάκευαν την αιωνιότητα!
Και ω, του οικτρού πάθους! Η διαιώνισή τους
επετεύχθη, με φρικώδες τέλος! Μάταια η φιλοδοξία!
Περπατώ προσεχτικά, μη και σκοντάψω πάνω τους.
Λειασμένες πέτρες διατηρούνται -διατηρούν το οδόστρωμα-
κι εγώ χαϊδεύω με τη ματιά, σημάδια καρότσας πάνω τους
ανύπαρκτης, φανταστικής, χαριτωμένης!
- Ψάχνω για ίχνη ανθρωπίνων βημάτων.
‘Ιχνη αθάνατα, έστω αόρατα για σένα, για μένα…
για τον προσκυνητή του πάθους των σιωπηλών φαντασμάτων!
Ταράχτηκα με τα γύψινα εκμαγεία που αντίκρισα! Σκέψου:
εκείνη τη στιγμή που ολοζώντανοι, στην Κόλαση βρεθήκαν
προδομένοι από τα θεία -«ολόρθοι»- μάρτυρες ειμαρμένης
για ν’ αναστηθούν στο Νου των παθιασμένων με την ιστορία!
Γύψινα εκμαγεία ερωτευμένων ή κι ανέραστων ανθρώπων
ευτυχισμένων η δυστυχισμένων… ανθρώπων πάντα!
Δέστε τα… κλάψε τα… γύψινα εκμαγεία τώρα πια!
- Πέρασα από εδώ κι ήταν ημέρα ηλιόλουστη, λαμπρή…
Μία λύπη τράνευε την αδυναμία μας, την, του ανθρώπου!
Το τέλος του, που έρχεται αδέκαστο σε άπειρες μορφές…
Ξέρεις πως κάποιοι τυχεροί, όρθιοι σαν τα δέντρα φεύγουν.
Το παιχνίδι της μαυλίστρας της ζωής, είναι αμείλικτο.
Το γνωρίζω, των κανόνων της κατέχω τη συνείδηση:
παραμένω Ον των limits, ας με παραπλανά η αισιοδοξία!
Τόλμησα τη φωτογράφιση, μονάχη, επιμνημόσυνη πράξη
για μένα, τους αγαπημένους, τους άλλους, έστω μάταια!
Και οι μνήμες μελέτης πένθους, αδυναμίας, πεθαίνουν!
80. Πέρασα κι εγώ από εκεί, πάθους μάρτυρας!
Θνητοί κι εμείς, παλεύουμε για τις θνητές ανάγκες μας!
Εμβαπτίστηκα στο βωμό της μακελεμένης Πομπηίας,
στις τρεις του Οκτώβρη, το αίσιον έτος 2010
πέρασα κι εγώ από εκεί… ως πάθους μάρτυρας!
Περαστικός ανάμεσα σ’ εκατομμύρια περαστικών…
και παίρνω όρκο πως το βλέμμα του αγαλμάτινου Δία
εστιαζόταν στον Δυνάστη, με μια αιώνια απορία!
…Και το όνομα του δράστη-Δυνάστη… ΒΕΖΟΥΒΙΟΣ!
ΥΓ. Η Πομπηΐα μακελεύτηκε από το Βεζούβιο, το 79μ.Χ.
PIPINA ELLES 