Η Μέλισσα

(Μία ιστορία για τα μικρά παιδιά, από το τετράτομο βιβλίο μου για όλη την οικογένεια, ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ, 2η έκδοση 2014)

Η Μέλισσα που είναι μόνο πέντε χρονών, άρχισε επιτέλους να πηγαίνει στα νήπια. Αυτό την έκανε να νιώθει πολύ μεγάλη. Κι ακόμη περισσότερο γιατί δεν έχει αδερφάκια. Τελευταία ωστόσο συνέβη κάτι πολύ σπουδαίο στην μικρή τους οικογένεια. Έτσι η Μέλισσα περιμένει μαζί με τους γονείς της, την άφιξη ενός νέου μέλους της οικογενείας τους. “Από πού;” Θα ρωτήσετε ίσως. Αυτό είναι μια ολόκληρη ιστορία που θα την ακούσετε εδώ με το συντομότερο τρόπο.

 

Πριν από μήνες ο πατέρας και η μητέρα της Μέλισσας ζητούσαν συχνά τη γνώμη της, για το αν θα της άρεσε ν’ αποκτούσε η οικογένειά τους ένα καινούργιο μέλος. Η Μέλισσα που δεν είχε καταλάβει ακριβώς τι εννοούσε ο μπαμπάς της, ρώτησε:

-Τι θα πει αυτό μπαμπά;

-Να σου εξηγήσω εγώ κοριτσάκι μου, είχε πει η μαμά της και προχώρησε στην εξήγηση:

-Θα σου άρεσε να έχεις ένα αδερφάκι;

-Ένα μωρό, όπως και η Θεία Λόλα; ρώτησε χοροπηδώντας χαρούμενη η Μέλισσα.

-Ναι! είπε ο μπαμπάς της χαμογελώντας.

-Αχ! μανούλα μου, πόσο τ’ αγαπώ τα μωράκια; ομολόγησε με λαχτάρα η Μέλισσα, αγκαλιάζοντας τη μητέρα της.

-Το ξέραμε ότι τ’ αγαπάς τα μωρά κι αποφασίσαμε ότι ήταν καιρός ν’ αποκτήσει κι η δική μας μικρή οικογένεια ένα μωρό, είπε πάλι η μητέρα της.

Η Μέλισσα σκέφτηκε για λίγο και ύστερα ρώτησε με αγωνία:

-Μπορώ να το πω στη δασκάλα μου αύριο μαμά; Μπορώ να πω πώς θα έχω σε λίγο ένα δικό μου μωρό;

Οι γονείς της είχαν γελάσει με τον υπέροχο, αθώο ενθουσιασμό της Μέλισσας και φυσικά συμφώνησαν μαζί της. Ήταν ένα πολύ χαρμόσυνο νέο για τη Μέλισσα κι ένα ευτυχισμένο γεγονός για τη μικρή τους οικογένεια. Φυσικό ήταν να μη φοβούνται να μοιραστούν τη χαρά τους και με άλλους, δικούς τους ανθρώπους.

Η μικρή Μέλισσα είχε παρασυρθεί από τη χαρά της, όπως όταν θα της χάριζαν ένα παιγνίδι, μια ωραία κούκλα, ίσως. Είχε μάλιστα αρχίσει ξαφνικά να προσέχει ιδιαίτερα τα μωρά που συναντούσαν, οπουδήποτε πήγαινε με τους γονείς της και με πολύ περισσότερη περιέργεια τη συμπεριφορά των μεγάλων απέναντί τους. Περισσότερο βέβαια παρατηρούσε τη μπέμπα της θείας Λόλας, μια και την έβλεπε συχνά. Πρόσεχε τι κάνανε οι μεγάλοι γύρω της: πώς την τάιζαν, πώς της μιλούσαν, πώς την άλλαζαν όταν βρέχονταν… Τελικά πόσο ήταν όλοι ξετρελαμένοι μαζί της. Κάποια στιγμή μάλιστα είχε ρωτήσει πολύ περίεργη:

-Μαμά!.. έτσι ήμουν κι εγώ; Σαν τη μπέμπα της θείας Λόλας;

Η μητέρα της είχε σκύψει κοντά της και αγκαλιάζοντάς την, της είχε πει εμπιστευτικά:

-Έτσι ήσουν κοριτσάκι μου, και… ακόμη καλύτερη!

-Και κάνατε όλοι για μένα, ότι κάνετε τώρα για τη μπέμπα της θείας Λόλας; επέμενε πάλι η Μέλισσα επίμονα.

-Και πολύ περισσότερα αγάπη μου! Ήσουν το πρώτο μωρό στην οικογένεια του μπαμπά, αλλά και στη δική μου! είχε τονίσει πονηρούτσικα η μαμά της, και συνέχισε:

-Ήσουν ένα πολύ χαριτωμένο κοριτσάκι, που όλοι το λατρεύανε και όλοι θέλανε να το κρατήσουν, να το χαϊδέψουν, να το φιλήσουν. Κι εμείς δεν ησυχάζαμε μια στιγμή. Ανησυχούσαμε απ’ αυτή τη μεγάλη αγάπη που σου είχαν όλοι. Οι γιαγιάδες, οι παππούδες και τ’ αδέρφια μας, δηλαδή οι θείοι σου,   μόνο που δεν μάλωναν για χάρη σου! Φοβόμαστε, ο μπαμπάς σου κι εγώ, ότι σα θα μεγαλώσεις λίγο θα είσαι ένα κακομαθημένο κοριτσάκι.

Οι ερωτήσεις της Μέλισσας δε σταματούσαν.

-Μαμά πού είναι τώρα το δικό μας το μωρό;   Πώς θά ‘ρθει; ρώτησε ανυπόμονα κάποια στιγμή η Μέλισσα μπερδεμένη.

Η μαμά της την πήρε αγκαλιά και της είπε σχεδόν μυστικά, δείχνοντάς της το στομάχι της:

-Εδώ μέσα βρίσκεται… μικρό… μικρούτσικο. Θα περάσει καιρός για να μεγαλώσει να γίνει ένα σωστό ανθρωπάκι. Κι όταν πια θα είναι έτοιμο να έρθει κοντά μας, θα μας ειδοποιήσει και θα γεννηθεί.

-Μαμά… πώς θα ξέρει το μωρό μας πότε πρέπει να μας ειδοποιήσει; Ήμουν κι εγώ τόσο έξυπνη σαν το μωράκι μας; Τι έκανα μαμά; Χτύπησα όπως χτυπάνε την πόρτα μας οι επισκέπτες; ρώτησε παραξενεμένη η Μέλισσα.

-Όχι ακριβώς! Όταν έρθει η στιγμή για το μωρό να έρθει, ο θεούλης ετοιμάζει τη μανούλα του να το φέρει έξω από το στομάχι της, είπε η μητέρα της απλά.

Η Μέλισσα σίγουρα δεν μπορούσε να καταλάβει πολλά πράγματα, γι’ αυτό ξαναρώτησε:

-Και πώς μπορεί και χωράει το μωρό μας μέσα σου μαμά;

Η μητέρα της απάντησε ότι αν περιμένει λιγάκι, θα δει το μωρό τους να μεγαλώνει μέσα της, από την αλλαγή στο δικό της στομάχι, και ότι χωράει μια χαρούλα!

 

Μετά τις πρώτες μέρες και τις πολλές ερωτήσεις η Μέλισσα είχε πλέον συνηθίσει στην ιδέα του ερχομού του νέου μωρού στην οικογένειά τους. Στο νηπιαγωγείο μάθαινε πολλά νέα πράγματα: τραγουδάκια, χειροτεχνία, ζωγραφική, τραγουδάκια και παιχνίδια με τ’ άλλα παιδιά. Είχε μάθει κιόλας να μετράει ως τα εκατό (100) καλά, και να γράφει την αλφαβήτα. Ήξερε να γράφει καλά τ’ όνομά της και τα ονόματα του μπαμπά και της μαμάς της. Δεν καταλάβαινε πως η μαμά της άλλαζε μέρα με τη μέρα. Είχαν κιόλας περάσει οι τέσσερεις πρώτοι μήνες, και το μωρό τους βάδιζε καλά στον πέμπτο μήνα της ζωής του. Ένα πρωί είδε τον μπαμπά της να χαμογελά ευχαριστημένος, καθώς είχε ακουμπήσει την παλάμη του στο μεγαλωμένο στομάχι της μαμάς.

-Αχ, το μωράκι μας! είπε φιλώντας τρυφερά τη μαμά.

-Βλέπεις τι ζωηρό που είναι; είπε η μαμά ευχαριστημένη, που όλα φαίνονταν να είναι καλά. Και συνέχισε καλώντας με το χέρι της τη μικρή Μέλισσα που κύτταζε παραξενεμένη, αφού δεν καταλάβαινε:

-Έλα αγάπη μου… Βιάσου λοιπόν!

Η Μέλισσα πλησίασε δισταχτική. Η μαμά πήρε τη μικρή της παλάμη και την ακούμπησε ήσυχα απάνω στο στομάχι της, που φαίνονταν εξογκωμένο κάτω από το λεπτό φόρεμά της. Και ξάφνου, το ένιωσε. Ένιωσε να κινείται ένα σώμα, που δίχως άλλο ήταν το μωράκι τους. Η Μέλισσα τράβηξε το χέρι της γελώντας, σα να την είχαν γαργαλήσει.

-Είναι το μωρό μαμά; φώναξε ταραγμένη από το φαινόμενο της νέας ζωής, μέσα στο σώμα της μαμάς, που δεν μπορούσε σα μικρό παιδί να καταλάβει.

-Ναι! Είναι το μωρό μας Μέλισσα!.. Δε θ’ αργήσει να μας επισκεφτεί, είπε η μαμά της γαλήνια.

-Έλα αγάπη μου, ετοιμάσου να πάμε στο σχολείο. Όταν έρθεις από το σχολείο θα μπορείς και πάλι να νιώσεις τ’ αδερφάκι σου, είπε ο μπαμπάς της συγκινημένος από την όμορφη οικογενειακή εικόνα.

Η Μέλισσα μίλησε στο σχολείο για την εμπειρία της. Η δασκάλα τους, τους είπε λίγα πράγματα για το σπουδαίο “φαινόμενο της διαιώνισης” των ανθρώπων, αλλά και όλων των άλλων ζωντανών ή φυτών στη γη. Πολλά από τα παιδάκια είχαν αδερφάκια. Μερικά όμως που δεν είχαν αδέρφια, δεν ήξεραν γι’ αυτό το “φαινόμενο”, όπως το εξήγησε η δασκάλα τους.

Πέρναγαν οι μέρες ήσυχες και η Μέλισσα είχε πάψει ν’ ασχολείται με τον ερχομό του μωρού, όπως είχε κάνει στην αρχή. Κάποια μέρα όμως περιεργήθηκε και ρώτησε τη μητέρα της με μεγάλο ενδιαφέρον.

-Μαμά τι θά ‘ναι το μωρό μας; μπέμπα ή μπέμπης;

-Αυτό δεν το ξέρουμε αγάπη μου! Αν και μπορούμε να το μάθουμε, προτιμούμε την έκπληξη. Δεν πειράζει ότι και να είναι: μπέμπης ή μπέμπα. Εμείς θα τ’ αγαπούμε το ίδιο… είπε η μητέρα της.

-Εγώ θέλω έναν μπέμπη! Η θεία Λόλα έχει μπέμπα, εμείς θα πρέπει να έχουμε έναν όμορφο μπέμπη, είπε η Μέλισσα σοβαρή.

Η μαμά της γέλασε, δεν ήθελε βέβαια να την κακοκαρδίσει.

 

Δεν άργησε το στομάχι της μαμάς της να μεγαλώσει πολύ, και ένα πρωινό ο μπαμπάς πήγε τη μαμά της Μέλισσας, στο νοσοκομείο. Η Μέλισσα επισκέφτηκε στο Μαιευτήριο τη μαμά της και το καινούργιο μέλος της οικογενείας τους, έναν όμορφο και παχουλό μπέμπη, που επέμενε να κοιμάται στο μικρό κρεβατάκι του, δίπλα στη μαμά της και να μη δίνει καμία σημασία στη Μέλισσα, που ενθουσιασμένη χάιδευε την ρόδινη μυτούλα του. Όταν ξύπνησε γκρίνιαξε λιγάκι. Ήταν η ώρα του φαγητού κι αυτός ο έξυπνος μπέμπης ζήταγε να φάει. Τι άλλο βέβαια από το περίφημο μητρικό γάλα; Η μαμά λοιπόν του έδωσε γαλατάκι από το στήθος της, όπως έκανε και η θεία Λόλα με τη μπέμπα της.

Η Μέλισσα ήταν πολύ ευχαριστημένη. Είχε τώρα κι αυτή ένα αδερφάκι, έναν μπέμπη όπως τον ήθελε. Δεν ήταν πια ολομόναχη. Όμως τώρα την απασχολούσε το γεγονός, ότι θα έπρεπε να βοηθήσει τους γονείς της να σκεφτούν ένα κατάλληλο όνομα για το νέο μέλος της οικογενείας τους, το μωρό τους. Οι γονείς της όμως έδειχναν με τον τρόπο τους, ότι δεν υπήρχε βιάση, κι ότι είχαν καιρό μπροστά τους γι’ αυτό. Στο μεταξύ όλοι απολάμβαναν τις πρώτες μέρες του νέου μέλους της οικογενείας τους, του έξυπνου μπέμπη τους!

Τέλος