Από την ποιητική μου συλλογή 

«Λεπτομέρειες» 

Σύδνεϋ 1998

*************************************************************************************

Ωδή στη Θήρα

Στη Θύρα πώς ξανάψαν οι ουρανοί

’κείνο το πρωιό!

***

Ανατρίχιασε η αυγή, αρχικά

Στο άκουσμα των βρυχηθμών του εγκέλαδου

Που τον ξυπνούσε η λάβα ξεσκασμένη,

Ψάχνοντας με βια να βρει

Της λύτρωσης τον δρόμο,

πιο πάνω ακόμα κι από το δροσερό

το κύμα του Αιγαίου.

Η Αφροδίτη κύτταξε με φρίκη

τον επερχόμενο χαμό,

ενώ η Θέτις τίναξε με πείσμα το κεφάλι.

Ήρθε η ώρα για να ξυπνήσει το θεριό.

Κι ήταν αλάθευτα αυστηρή η θεϊκή απόφαση,

για να σκορπίσει τα μηνύματα τριγύρω:

«Μα τι θαρρείτε επιτέλους ω θνητοί!..

Σα δε νοείτε τον θυμό τον θεϊκό,

ήρθε ο καιρός για να γευθείτε

το δικό σας γιατρικό!..»

***

Ήρθε και ξέρασε το μαύρο το βουνί

πανώρια κοκκινάδα’

κι αστράψανε τριγύρω οι ουρανοί,

σαν οι σπινθήρες σκόρπισαν συστάδα.

Κατακρημνίστηκε η γης,

κι η θάλασσα, ως εκόχλασε απ’ τη μάνητα,

λαίμαργα την κατάπιε.

Ξεχάστηκε και θράσεψε να φτάσει πιο ψηλά,

στα ουράνια διαμερίσματα… Δε νίκησε!

Γιατί αναδύθηκε η Θήρα η νιοβάπτιστη:

την είπαν Σαντορίνη.

Μαύρα τα σπλάχνα της και μαύρη η θωριά της

-σωστή μαγεία στου πελάγου την αχλή-

Με μια καρδιά που καίγεται στη φλόγα,

την φλόγα την αιώνια, την τρομερή!

Τέλος