1.Σοβαρές διαφορές – Προσπάθεια προσέγγισης

Copyright P.D. Elles

Δεν υπάρχει νίκη ή δόξα στη διαμάχη ανάμεσά μας, παιδί μου! Είσαι ακόμη τόσο μικρός, και ας νομίζεις ότι μεγάλωσες. Είναι οι κάποιοι ψυχροί και υπολογιστικοί νόμοι της χώρας, που σου επιτρέπουν, να θεωρείς ότι στην ηλικία σου έχεις δικαιώματα, περίσσια στ’ αλήθεια.

Στον χώρο των δικαιωμάτων υπεισέρχεται κάποιος αφού πρώτα έχει δοκιμαστεί και έχει αποδείξει έτσι ότι του αρμόζει να τα απαιτεί. Δεν περνά κάποιος σε αυθαιρεσίες που τις ονομάζεις “δικαίωμα”, όταν στηρίζεσαι στην αγάπη και στην ανοχή των δικών του ανθρώπων, για να τις κάνεις. Στην σκληρή γλώσσα της αλήθειας αυτό αποκαλείται εκμετάλλευση με ασέβεια.  Όταν από αγάπη, σου τεθεί το ερώτημα ποιοι είναι οι λόγοι και τα αίτια αυτών που κάνεις, απαντάς με θράσος πως ξέρεις τι κάνεις και ότι είναι δικαίωμά σου. 

Καθόμαστε δίπλα-δίπλα… και διαφέρουμε. Όχι τόσο στην όψη -απεναντίας-, όσο σε κάποια άλλα βαθύτερα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Καθόμαστε αντίκρυ και δεν κυττάμε ο ένας τον άλλον παρά αποστρέφουμε το βλέμμα μας, εσύ με μια πρωτόγνωρη, σκληρή κυνικότητα κι εγώ με λύπη.  Είσαι ακόμη παιδί, αλλά ένα τόσο σκληρό παιδί!

Θαρρώ πως ξέρω τι φταίει, αλλά είναι δύσκολο να  παραμεριστούν τα εμπόδια που έχουν ορθωθεί ανάμεσά μας. Από όλες τις λύσεις που προβάλλουν στη σκέψη μου, εκείνη που φαίνεται λογικότερη, είναι εκείνη του διαλόγου. Αλλά και αυτή ακόμη αποδεικνύεται άκαρπη, καθώς αποφεύγεις συστηματικά και με υπεκφυγές, να μιλήσεις μαζί μου.

Το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης, σε έναν κόσμο που επιχειρεί με πολλούς και ποικίλους τρόπους να σου πει ότι είσαι αυτόνομος, ότι μόνος φέρεις τις ευθύνες για τον εαυτό σου και πως μόνος σου θα πρέπει να βρίσκεις τις λύσεις στα προβλήματά σου, σε απομονώνει, σε κάνει εγωστρεφή, εγωκεντρικό και έτσι τι να την κάνεις τη συμβουλή μου -εμένα του γονέα- που θέλω να σε βοηθήσω να πορευτείς σωστά τον ανήφορο-κατήφορο της ζωής. Αυτή την προσπάθεια για πρώϊμη ανεξαρτητοποίηση που εσύ την ονομάζεις δικαίωμα, εγώ την αποκαλώ ανωριμότητα. Όμως πολλές φορές σκέφτηκα και φαντάστηκα τον πανικό σου εξαιτίας αυτής της μεγάλης ελευθερίας σου!..

Η “δικαιολογία” ότι ανήκεις σε άλλη γενιά, ότι είσαι ο εαυτός σου, ότι δε σε καταλαβαίνω, ότι προέρχομαι από άλλη κουλτούρα… και ακόμη το πέταγμα του άστοχου: “εγώ δε φταίω που γεννήθηκα και κυρίως που γεννήθηκα σε άλλη χώρα…” είναι φράσεις που ουσιαστικά δηλώνουν υπεκφυγή.  Το θέμα μας είναι άλλο: είναι η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός ανάμεσά μας, που έχουν ωχριάσει μπροστά στο σάρωμα των ηθών και εθίμων, στο τέλος του εικοστού αιώνα και στις αρχές του επόμενου.  Το να προσπαθεί κανείς να πηγαίνει αντίθετα στο ρέμα, είναι επώδυνο. Όμως θα πρέπει κάποιες φορές να προβάλλεται δυναμική η εκούσια αντίσταση.

Ο τοίχος ανάμεσά μας, ορθώνεται γιατί δίπλα στην πρακτική δεν επικρατεί ταυτόχρονα και το συναίσθημα της αγάπης. Δε διαφέρουμε  πραγματικά γιατί ζήσαμε σε άλλον κόσμο, σε άλλη παράδοση, σε άλλη εποχή… διαφέρουμε γιατί είναι δύσκολο για σένα να αποδεχτείς αυτό που εγώ είμαι και εγώ με τη σειρά μου να αποδεχτώ εκείνο που εσύ θέλεις να είσαι.  Θα ήμουν εγωΐστρια να επιμένω να θέλω ν’ αλλάξεις, αν έβλεπα, αν διαπίστωνα πως όλη αυτή η υπόθεση της “ελευθερίας σου”,  είχε πραγματικά οφέλη για σένα.  Πού είναι όμως αυτά; Δε ν είναι άραγε επιζήμιο, εσύ, παιδί πράγμα, να γυρνάς ποιος ξέρεις πού και ως το πρωί; Να μη μου μιλάς για τις συναναστροφές σου, τους φίλους σου και όταν επεμβαίνω, να χτυπάς την πόρτα παταγωδώς και να κλείνεσαι ως το μεσημέρι την άλλη μέρα;  Να θυμώνεις γιατί δεν ενδιαφέρεσαι ν’ ακούσεις τη γνώμη μου επ’ αυτού; Να μη μιλάς για τη μόρφωσή σου, την πρόοδό σου,  ή για τον επαγγελματικό προσανατολισμό σου, αλλά να κλείνεσαι στον εαυτό σου και στο τραπέζι του δείπνου να ρωτάς “τι έχουν τα κανάλια απόψε;”

            Τελικά ξέρουμε και οι δύο  μας -εσύ κι εγώ- τι θέλουμε για… σένα παιδί μου: να γίνεις δυνατός και ανεξάρτητος… Όμως μη βιάζεσαι, σκοντάφτεις και αστοχείς… Εύχομαι να σε δω να συγκεντρώνεσαι σε μία κατεύθυνση που θα σε ωφελήσει αύριο. Να μπορείς να ηρεμήσεις και να συγκεντρωθείς στην ανάπτυξή σου. Να μπορείς να καταλάβεις τι θα πει ατομική συμβολή στην  οικογένεια και στην ευρύτερη κοινωνία. Και τότε, αν όλα αυτά επιτευχθούν, σίγουρα θα μπορέσουμε να καθήσουμε να κυτταχτούμε στα μάτια, να μιλήσουμε ή να γελάσουμε με ικανοποίηση για τα αποτελέσματα της συνετής συμβουλής, της αποδοχής της, της υπομονής, του αγώνα για την επιτυχία και του άλλου του περαιτέρω συνεχούς αγώνα για τη διαβίωση…