Από το βιβλίο μου ποιήσης, Στο Νησί της Ναυσικάς

Η μια φορά κι έναν καιρό,

φιλοξενία του Οδυσσέα

στη γη των Φαιάκων, γεννά τη διάθεση  

της γνωριμίας της.

Το Κάστρο της…

το ρομαντικό Αχίλλειο,

το Κανόνι, το Ποντικονήσι

ή το Μπαστούνι με την σπουδαία θέα…

όλες αυτές και ακόμα περισσότερες

οι ομορφιές της… αληθινό χάρμα οφθαλμών!

Από μικρός την ταξιδεύω,

ασπάζομαι τον ‘Άγιο’

-φόρεσα  ξέρεις φυλαχτό από τις περπατημένες,  

τις φυκιασμένες παντόφλες του-,

αγαπώ την κοσμοπολίτικη ‘Πλατεία των Λιστών’,

Την πολυχρωμία της και την κίνησή της.

Στο στενό του Άγιου περπατώ

χαζεύω στα μικρομάγαζα

-παράδεισος του τουρίστα-

Χώνομαι  σε ένα μικρό,

διαλέγω, από ‘μαντόλες’ και ‘μαντολάτα’

ως  ‘cum cuat’,  γλυκό ή και ποτό.

Τι λιχουδιές για όλους!

«Πέλοπας»

Πώς βρέθηκαν τα κινέζικα ‘cum cuat’

τα φρούτα της  ευνοϊκής τύχης 

-για τόσους χρόνους τώρα-

στο αρχαίο νησί των ‘Φαιάκων’; 

Συνεχίζω, μπαίνω – βγαίνω

σε άλλο και σε άλλο…

τεκμήρια διαφορετικού παράδεισου.

Αγοράζουμε, κουβαλάμε…

και έτσι κουρασμένους

μας βρίσκει η 12^η ώρα

σε ελκυστικό ‘καφέ’

στην Πλατεία των Λιστών

με τα παμπάλαια φανάρια… 

Καθισμένοι ανάμεσα στις κολόνες

τρώμε καρυδόπιτα με παγωτό

και πίνουμε φραπέ!

Ύστερα τρέχουμε στο Κανόνι,

χαζεύουμε ξανά στα τουριστικά είδη…

και για λίγο με τα αεροπλάνα

-προσγειώνονται – απογειώνονται, διαρκώς-

και φωτογραφίζουμε για άπειρη φορά

το σαγηνευτικό τοπίο.

Τρώμε στιφάδο κόκορα

γευόμαστε κρασάκι

και ευχόμαστε να σταματήσει ο χρόνος!

Επιστρέφουμε για να χαζέψουμε με το κρίκετ…

«Κρίκετ;» Δεν το πιστεύουν ‘οι βάρβαροι’

στους Αντίποδες,

γιατί δεν γνωρίζουν από «Κέρκυρα,

ή «τον πολιτισμό της!..»

Στη Λευκίμη θα μας φιλέψουνε οι φίλοι

το σταφύλι, το ντόπιο το κρασί… 

δίπλα στο καυτερό μπουρδέτο…

Και πού να σταματήσω;    

Τι απόλαυση κι ετούτη η μικροαστική ζωή!

Εκείνη όμως τη νύχτα του ‘74

που πλημμύρισε η Λευκίμη

ήμασταν με τα μικρά μας…

σε όμορφο μπανγκαλόου.

Είχαμε παίξει όλοι μαζί με την άμμο

είχαμε τσαλαβουτήσει στα νερά του Ιονίου 

και κουρασμένοι είχαμε παραδοθεί στον ύπνο. 

Το πρωί κινήσαμε για την πόλη…

Τι ήταν όμως εκείνο το κακό

που είχε συμβεί τη νύχτα;

Είχε βρέξει απανωτά και ραγδαία

και η θάλασσα είχε ενωθεί με τα νερά της βροχής

στον κάμπο με τις ελιές

και στον άλλο, με το σταφύλι.

Ένα ψηλό τρακτέρ πέρασε

και συνέχισε το δρόμο του… άνετα.

Ρωτήσαμε κι εμείς,

μας είπανε ότι είναι εντάξει…

Όμως δεν ήταν έτσι…

Με φρίκη διαπιστώσαμε

την  άνοδο του νερού…

στο μικρό μας VW!

Είχαμε μαζί μας  τον Άγιο

και το βίαιο ρέμα

δε παρέσυρε το μικρό μας VW,

στη θάλασσα!

Έτσι δεν απέβησαν

η λατρευτή νήσος και το Ιόνιο

η τελευταία μας περιπέτεια!

………………………………………………………..

Το προσκύνημα στην Κέρκυρα είναι ετήσιο…