ΩΔΕΣ… ΟΙΜΩΓΕΣ… ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ…
Ποίηση 2018-2019, Copyright Πιπίνα Δ.Έλλη (Pipina D.Elles )

Μέρος Α’
1.Αδειασαν τα χέρια μας Ω! Πλάστη μου!
Αδειάζει λίγο-λίγο η ψυχή μας!
Κι ετούτη η πολύπαθη η γης
που κάποτε μας πρόσφερε άξιο τον καρπό της,
πολύτιμη αμειβή στου ίδρωτα την αλμύρα,
πεθαίνει εν απραξία…
Οι τάφοι των πατέρων μας γίνονται κονιορτός
που ο άνεμος σκορπίζει τον ως στάχτη
στην άβυσσο του φθόνου νέων, ανίερων Θεών!
Η γνώση, απολιθωμένη στα αθάνατα μνημεία
που σκόρπια βρίσκονται
στις τέσσερις του κόσμου τις γωνιές,
περιφρονείται ολοσχερώς.!
Βαρειά η μομφή που υποβαθμίζει
το άψογο το κάλλος τους!
Η έννοια της Σοφίας τους χλωμιάζει
βαθμηδόν,
ως μόλυνση που ίαση της πρέπει!
Ω! πώς φοβάμαι την Λήθη την απαίσια
που γυροφέρνει με πονηρή σπουδή
τα έρημα τα βλαστάρια μας!
Φοβάμαι που το ύψος μας μειώνεται
που η πίστη μας στο αύριο κλονίζεται!
Καλώ τις Μούσες αγαπημένη μου
Παράδοση
να ζωντανέψουνε, να γίνουν όμορφες
196
ψυχές
να θρονιαστούνε σε σώματα ανθρώπινα,
ζεστά…
να μας διδάξουνε και πάλι εξ αρχής
όλα εκείνα που εμείς παραμερίσαμε…
Να ζωντανέψουν κάποιοι ήρωες παλιοί
να θρονιαστούνε σε σώματα
νέων τε και ωραίων
να κατευθύνουν μας σε δρόμους συνετούς,
σε πλάτη ηλιόλουστα της λευτεριάς
από την μίζερη αλήθεια που μας δέρνει…

2.Στους παγετώνες των πολιτισμών
φύτρωσε όμορφος ανθός
που με φροντίδα σμίλευσε
αμίμητος Δημιουργός.
Γαλάζιο, όμοιο το πέλαγος
λευκός αφρός το περίγυρος…
με τα ριζά του σε κορφές
σε λόγγους, σε μονοπλαγιές
σε ράχες σε μοναδικούς γκρεμούς
όπου ψυχές λαλίστατες
του πλέξανε παινάδια
το πότισαν με γάλα και με μέλι
και δίπλα τους, σαν άνθιζε
και ομορφιά σκορπούσε
προσφέρανε αντίδωρα
την ίδια την ψυχή τους…
Και ο ανθός απάνθισε
κι η φάρα των ανθρώπων
ομόρφαινε, γιγάντευε
197
απλώνονταν στα γύρω…
Η Μελπωμένη έμελπε
και το σουραύλι τρέλαινε
εκείνον που το χαίρονταν…
Μια τέτοια γη μια τέτοια ομορφιά
ευλογημένη των Θεών
κι εκείνου του Ενός
που ο Σοφός μας
θανατοποινίτης του κώνειου
σκέφτηκε… και μολόγησε!

3. Θεέ μου… ολάκερες ώρες,
ολάκερες νύχτες…
ολάκερα χρόνια κρατιέμαι άυπνος!
Με εξουθένωσε ηΈγνοια μου.
Πληγή βαθειά, ο Νους
που αρρωσταίνει το σώμα μου
που κομματιάζει την καρδιά μου!
Μερόνυχτα ο Ερεβος την ύπαρξή μου
κυβερνά,
κι όμως ποτέ δεν απαρνήθηκα
το αείζωο Φως του κιθαρωδού
ή την λατρευτή θεία μου
την αιθέρια αδελφή του….
Έλουσα την κώμη μου των αιώνων
στην θεία Κασταλία
στα ύδατα του γέρο-Αχέροντα
εμβαπτίσθηκα,
198
ακολουθώντας της οπλοφορούσας
Αθηνάς
τους ορισμούς…
Δεν μου είναι βολετό ν’ απαρνηθώ
τα Ιερά, τα Θεία, ως Νους – Ψυχή
ορίζουν ετούτη την πορεία!
Ω! Άναξ των μυθικών Ακολούθων σου…
Άναξ του Κόσμου του Απείρου,
του Αόρατου,
του Αθανάτου -εκ του ασφαλούς-,
δέξου με!
Είναι επιτακτική η ανάγκη της
επικοινωνίας μου,
μαζί σου!
Είμαι καθαρός ψυχή τε και σώματι
και η Έγνοια μου
ακριβή, αληθινή, φοβερή,
απάνθρωπη, είναι!
Ω! Άναξ των Ψυχών…
Έστω Γενναιόδωρος,
ετούτη την φορά, καθώς
δεν είμαι ψυχή γυμνή ακόμη,
παρά θνητός που λαμπάδιασε
στην φλόγα που την γεννά
ο Ακοίμητος Πόνος των αδικημάτων
που μαστίζει αέναα,
τον λαό σου, τον των Ελλήνων!
199

4. Γνωρίζω, είμαστε αδύνατοι
η σάρκα μας προδίδει!
Μα την Αλήθεια
ετούτη η αδυναμία του θνητού
ματώνει την ψυχή μου
μαστίζει την συνείδησή μου
και η έρμη η Σοφία τραβάει
τα ελάχιστα μαλλιά της
αφού πρώτα τα λάσπωσε
ο θρήνος της του πένθους!
Δεν είναι Πέρσες οι εχθροί…
δεν είναι Ιδεολάτρες…
είναι πολέμου μηχανές
στοχεύουν στον αφανισμό
ιστορικών λαών…
σαρώνουν τον Οικουμενικό Πολιτισμό!
Η Πειθία δεν προέβλεψε
τα τοιαύτα φοβερά…
Οι Εσπερίδες δεν κατόρθωσαν
να φράξουνε τις πύλες
-αφότου οι Θεοί απεμπολίσθησαννα καταποντιστούν οι ορδές
των εκείθεν βαρβάρων…
και οι γείτονες παρόμοια…
Ως να μην είμαστε βέβαιοι
ποιος γέννησε πρώτος, ποιον!
Και όμως η Ανάγκη των ανθρώπων
πίστεψε πως είσαστε αυτοδημιούργητοι…
200
Γίνατε έτσι Αθάνατοι, γίνατε απαραίτητοι,
και η ιδέα σας βοήθησε τον λαό μας
να δράσει… να επιδράσει…
με έμβλημα την πολύπτυχη Σοφία!
Όμως καλέ μου Πλούτωνα επικρατούσε
ο σεβασμός προς εσάς, τα πλάσματά του,
και παραμείνατε σκιές στην συνείδησή του…
Κατέχεται, κατέχομαι από τον σεβασμό
στην απέρριτη, την ανθρώπινη ΣΟΦΙΑ!
Την ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΓΗΓΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑ!
Έρχομαι λέω… ω! Άναξ,
εκπροσωπώντας
το απόσταγμα ετούτης της Γνώσης:
την ΕΓΝΟΙΑ των ομοίων μου
και του εαυτού μου….
Δεν ενδιαφέρομαι να αποτανθώ
στην του Ελέου, ΥΠΑΡΞΗ!

5. Η έγνοια μου, για την διαστροφή
των Ιδεών,
που αιώνες τρέφονται από την Παιδεία,
την Ιστορία…
Γλώσσα μου η Ελληνική.
Η έγνοια μου ασπάζεται εκείνη
του Θείου Σολωμού…
Τα εργαλεία του Νου:
ο βαθύς Συλλογισμός, η έκφρασή του
η ικανότητα ενός να παιδεύει
ενσυνειδήτως…
201
εξοστρακίζονται από την Γη
των Πατέρων ημών!
Δεν φταίει η χρονοβόρα εξέλιξη…
παρά η τρομακτική αδυναμία
του Εφιάλτη!
Ως γονιός έκλαψα στην σκεψη
της μητρός του…
Πρώτη έθεσε τον ΛΙΘΟ
ΣΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ!
Ω! Ευπατρις Γυνή! Ω! Τραγική Μητέρα!
Όμως Ω! Άναξ των αμέτρητων Ψυχών
οι απόγονοι εκείνης της τραγικής μητέρας
έχουν χειραγωγήσει την κληρονομιά μας
των Ιδεών
εξ ιδίων τις διαστρέφουν την !
Ο Νέος κύκλος, “Εφιάλτες”,
έχει άλλη υφή…
φορούν το ρούχο των ασχέτων
προς την φυλή μας ιδεών…
την μάσκα γελωτοποιού,
και ουδόλως ταυτίζονται με τους,
του Φρυγού σάτυρους!
Στο Θέατρο ετούτο του παραλόγου,
τα ιδεώδη περιπαίζονται
κι εμείς που το θεώμεθα
σπαράζουμε…

6. Ασύνορο το ύδωρ το αιώνιο,
καθρέφτης του αείζωτου ουρανού!
Ήρεμο, με τα αστερόεντα κύματα
202
κραυγάζει:
ΖΗΤΩΣΑΝ ΟΙ ΑΙΘΕΡΙΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ!
Η Πρυτανεία στερείται Ύψους ατυχώς
στερείται και του Ύφους, ΩΪΜΕ!
Κρεμασμένες στους τοίχους, αρύανες,
καθρέφτες σούπας, σε ανόσιο φαγοπότι
και όχι μέλανας ζωμός!
ΠΡΟΣΟΧΗ… ΠΡΟΣΟΧΗ…
ΕΔΩ… ΕΛΛΑΔΑ
Η ΒΑΡΕΩΣ ΑΣΘΕΝΟΥΣΑ!
Στο Λαγίνη το γεμάτο,
το Δηλητήριο δεν μοιράζεται
με την χρήση σταγονόμετρου!
Μήτε ψεκάζεται ετούτο το φαρμάκι…
Απονέμεται σε δόσεις τακτικές…
Εξετάστε τους Αμφορείς των ιθυνόντων…
Η Οινοχόη αλλάζει το περιεχόμενό της
εξ ου και τ´ όνομά της… ΠΙΚΡΟΧΟΗ…
Ως αχρηστεύτηκε η σύριγγα τώρα πια,
έπιασε στην αιώνια αποθήκη
μιαν άχρηστη γωνιά!
Ο Διόνυσος εξακολουθεί να κοιμίζει
τους πιστούς του αφελώς
-είναι το μόνο βέβαιο!
Η Άρτεμις περιδιαβάζει στα Δάση
όταν είναι ασφαλή
και η Γοργώ απολιθώνει τους ηλίθιους
203
που αρνούνται να μάθουν, επιτέλους!
Με την σειρά της η Αφροδίτη παραιτήθηκε
από την ανόητη ανάγκη της
και απεμπόλισε έρωτα τον γελοίο,
με τα ανόσια βέλη του.
Οι Μαινάδες εξακολουθούν
να συνεργάζονται με τον Διόνυσο
στις γελοίες ζαβολιές του.
Οι αυστηρές τιμωρίες έχουν καταργηθεί.
Η κοινωνία μας δεν ενδιαφέρεται
για την συνέχειά της!
Η Σοφή Αθηνά κουράστηκε πια
να κρατά την κουκουβάγια στο δίπλα της,
να βλέπει τα ανθρώπινα “ζευζέκια”
να μακελεύονται κάτω από το πλατύ
το μετωπό της…
και δεν αναρωτιέται που η ελιά της
εμαράθηκε ενόσω του Άρη το άτι θριαμβεύει!
Κι είναι εξαιτίας τον συρφετού των βαρβάρων
που κατακλύζουν εκ νέου και για
πολλοστή φορά την έρημη την γη της!
Αχ! ναι ο Διόνυσος μας παιδεύει…
-αν και χωρίς την θέλησή του τώρα πια

έχει επιβληθεί σε ετούτον τον συρφετό…
αμάλγαμα δικών τε και βαρβάρων!
Ετσι έχουν τα πράγματα
και έτσι ο δικέφαλος μια κεφαλή του έχασε…
Ήταν που κάποιοι άχρηστοι τον κούρασαν
με την εμμονή τους να επιβλέπει
204
κόσμους δύο ή και περισσότερους.
ΈΧΕΙ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΣΕ ΓΕΛΟΙΟ
ΣΎΜΒΟΛΟ, τελικά
στα χέρια των γελοίων…
Έλα επιτέλους Πήγασε καλέ μου…
βόηθησέ με να επισκεφθώ κάποιους
ακόμη από τους
ΞΕΠΕΣΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ!
Θαρρείς πως αναπαύονται…
στις δάφνες τους κι ας μουχλιάσαν!
Ξυπνείστε ανάθεμά σας…
Γη η Ευλογημένη χάνεται!
Δεν γνωρίζω Ω! Άναξ, γιατί
ο Ορφέας δεν ειδοποιεί
τους αδυσώπητους συχνά
Αίολο, Νότο, Τυφώνα!
Μήτε ο Δίας ή η Διώνη ενοχλούνται
με τα σεσημασμένα δεινά
κάτω από την μύτη τους!
Είναι βολεμμένοι με τα σύννεφα
στα ανόητα ύψη!
Εσύ που είσαι στα χθαμαλά,
και η Περσεφόνη που μοιράζεται
το χρέος σου…
παρακαλώ σας,
μοιραστείτε από κοινού,
τις καταθέσεις μου
της ΕΓΝΟΙΑΣ ΜΟΥ