Ποίηση…
Η Συνέχεια του επετειακού έτους 2021!
Τι κι αν σου ζήτησα μια χάρη!
Υποσχέθηκες… -ή μάλλον βιάστηκες
να με βεβαιώσεις, από επιπολαιότητα!
Στην χείριστη περίπτωση, ίσως και να προσποιήθηκες!
Σήμερα -έχοντας ήδη αθετήσει τον λόγο σου-
όταν σε ρώτησα σχετικά
δήλωσες χωρίς ίχνος στεναχώριας
πως δεν θυμάσαι να υποσχέθηκες κάτι!
Θαρρώ πως ξέρω τον λόγο!
Δεν είναι καν περίεργο, καθώς -ως ισχυρίζεσαι-
είσαι πνιγμένος «σε πολλά και διάφορα»!
Κι αυτό το καταλαβαίνω…
όμως δυσκολεύομαι να καταπιώ
την επιπολαιότητα σου!
Όταν ένας υπόσχεται και επομένως υποχρεώνεται,
το ελάχιστο που έχει να κάνει, είναι να ζητήσει συγγνώμη
και να παραδεχτεί την αδυναμία του
να πραγματώσει την υπόσχεσή του!
Όμως ίσως και να μην θυμάσαι τίποτε…
Είθισται γαρ να συμβαίνει στην εποχή μας!
Όσα πάρει ο άνεμος και μην το σκέφτεσαι καν!
Ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια είναι…
«περασμένα μεγαλεία και διηγώντάς τα να κλαις!»
11/ 5/ ‘21
***
Σήμερα που ξύπνησα
και σε είδα δίπλα μου
αναρωτήθηκα…
πού αλήθεια ήσουνα!
Εξηγήσεις περιμένω…
Κι όχι δικαιολογίες!
Μην θολώνεις τα νερά…
αν με θέλεις…
να «ΣΕ ΘΕΛΩ»!
Μίλα μου ειλικρινά…
δεν την πάω την ΣΟΥΠΙΑ!
27/5/‘21
***
Μυρωμένοι κόρφοι
ψυχές αιθεροβάμονες…
Τι αμαρτίες ατέρμονες!
Μωρίες απρόσμενες!
Σε ειδοποίησα:
πολλές οι τιμωρητέες αδικίες!
Όντως… τα αγαθά δεν φυτρώνουν
στα πεζοδρόμια!
Ξέχασε τα φρούδα όνειρα
που φύτεψες σε άρρωστο χωράφι
Ξύπνα επιτέλους…
εδώ Πλανήτης ΓΗ!
27/5/‘21
***
Δεν ψάχνω πια! Όμως…
Παραμένει αστείρευτη η αγωνία
της έλλειψης!
Ανηλεείς εικόνες παρελαύνουν
σκαλίζοντας ανίατες πληγές.
Χτες ήταν που χωρίσαμε…
την ηρεμία της ζωής μας
καταλύσαμε…
η αισιοδοξία φτεροκόπησε στα ύψη…
Έμεινα και πάλι ορφανός!
Αγαπημένοι μετοίκισαν στην απουσία
και η ψυχή επειγόντως αναζητά
μια κάποια ευκαιρία…
Δύσκολο αλήθεια να πεισθεί…
Και προσπαθώ… ψάχνω και ψάχνω
βότανα να βρω για να την καλοπιάσω…
Εκλιπαρώ… για μια συνθήκη ανάμεσά μας
… και πώς τελικά να την συνταιριάσω!
25/ 9/ ‘21
***
Τετάρτη σαν ξημέρωσε
Κι ο ήλιος ως μας κοίταζε
Σκέφτηκα… πόσο ήταν νοητή
Και πλέρια η χαρά μου!
Χαμογελούσε ο ουρανός
Τα άνθη καμαρώνανε…
Μουρμούρισα έναν σκοπό
Γεμάτη ικανοποίηση
Για τον καφέ που έψηνα
τον λίαν ελληνικόν!
Κάποια στιγμή που κοίταζα
Μην μου χυθεί ο καημένος
Το φως του ήλιου κρύφτηκε…
Το σύννεφο απλώθηκε
θαρρείς και θυμωμένο!
Έκτοτε ακολούθησε ψιλή
ψιλή η βροχούλα
και ότι κι αν σχεδίαζα
για ετούτη την ημέρα…
το ξέχασα και βρέθηκα
να γράφω αυτούς τους στίχους
με σχετική μανία…
οποία κωμωδία!
28/9/‘21
***
Πότε ξημερώνει…
και καταφθάνει το πρωί… κι ώσπου να πεις το ένα…
φεύγει η νια μέρα…
Και πάλι απ´ την αρχή!
28/9/‘21
***
Απάντηση στον Λάσκαρη Π. Ζαράρη
Σπουδαίες οι παρατηρήσεις σας. Ο ευαίσθητος άνθρωπος είναι παρατηρητής του εαυτού του και των γύρω του, κι έτσι μπορεί να συγκρίνει και να καταγράψει τις εντυπώσεις του περαιτέρω, ως μελετητής και ως ψυχολόγος! Ακολουθεί έτσι το γνώθι σ’ αυτώ και επιπλέον το άνοιγμα των απόψεών του για τον ΚΟΣΜΟ! Παίρνει χρόνο αυτή η δουλειά, ολοκληρώνεται όμως κάποια στιγμή εντός του η εικόνα του συνόλου! Ελπίζω να μη σας κούρασα. Η ψυχολογία είναι απαραίτητη ως επιστήμη στην ζωή μας!
30/9/‘21
***
Δεν θα γυρίσω πίσω να κοιτάξω,
όταν θα έχεις φύγει μακρυά μου!
Η χαρά της πιθανής αγάπης μας, έσβησε άδοξα,
σαν τον γαλανό ουρανό που το σύννεφο κλέβει την αισιοδοξία του…
Ω! πόσο αδιάφορα φύσηξε ο άνεμος, εκείνη την ημέρα
σαρώνοντας το τρυφερό μήνυμα αγάπης
που είχε χαραχτεί στην άμμο της αρμύρας!
Θαρρείς κι επισφραγίστηκε πάνω της
η νοσταλγία μιας ανώριμης σχέσης!
Εκείνη που τα όνειρά μου την είχαν
αιθεροποιήσει σε βαθμό απίστευτο
και σε ανύπαρκτα θεμέλια!
Την δική μου… την ορφανεμένη μου αγάπη!
3/10/ ‘21
***
Θάλασσα είσαι
αληθινή μάγισσα
έρωτας… πόθος!
Νεύει το Δέντρο
την αγάπη γυρεύει
πώς την λαχταρά!
Το Περιστέρι
που κοιτάζει με λύπη…
το αισθάνεται!
“Ψάχνω να την βρω!”
Γουργουρίζει λυπηρά
το δεντρο κυττά
“Έλα κοντά μου!”
ψιθυρίζει σιγανά
“θέλω συντροφιά!”
4/10/’21
***
2.Χαϊκού
Tι περιμένεις
Από την ζωή… μου λες;
Θαύματα μήπως;
Γιατί πιστεύεις
Στην ουτοπία: Ζωή!
Έτσι δεν είναι;
Σε πληροφορώ
Πως άδικα προσμένεις
Τοιαύτα… Σωστά;
4/10/‘21
***
και ποιος θα τηνε σβήσει…
που την ματια μου την πονά
και δεν υπάρχει λύση!
Καλημέρα Δημήτρη (Κορομηλά)… Καλή μας εβδομάδα!
4/10/ ‘21
***
«Γιατί με κοιτάζεις επίμονα;
σκέφτεσαι κάτι σοβαρό;
Με αφορά… ή όχι;
Με αφορά… έτσι;
εξ ου και το επίμονο βλέμμα!»
«Αφού πιστεύεις ότι «σε αφορά», ως λες,
σημαίνει πως γνωρίζεις και τα υπόλοιπα…»
«Πού είναι;»
«Come on! You know!»
«No… I don’t»
«Εντάξει… σκέφτομαι… ότι ο κόμπος
έφτασε στο χτένι»
«Να ‘τος που ξέρει και αργαλειό!
Και λοιπόν; Τι θα κάνεις;»
«Τι σε νοιάζει εσένα; Θα κάνω!»
«Εντάξει! Εγώ πρώτος…
Έτσι… πολιτισμένα… αναίμακτα…
χωρίς γελοιότητες!
Ο καρπός της Αγάπης τετέλεσται!
Γεια σου…
Και πάλι γεια σου!»
4/10/‘21
***
Θεωρώ την μείξη μου σε θέματα
άσχετα με την ειδικότητά μου, περιττή!
Δεν είμαι ενημερωμένος αρκετά
ώστε να πιάνω στον αγέρα τα πουλιά.
Να μυρίζομαι ως κυνηγετικό
τα πεσκέσια των σπουδαίων πολιτών!
Προπάντων -και σημείωσέ το- δεν είμαι τζίνι…
μελετηρός ήμουν και είμαι!
Αγάπησα με πάθος τα βιβλία…τόσο,
που σκάρωσα και αρκετά δικά μου!
Οι ζωγραφιές μου θεωρώ, μέτριες ότι είναι!
Το χείριστο ωστόσο των αδυναμιών μου
υπήρξε η μακρά απουσία, σωστής επικοινωνίας…
Με σπάραξαν αλλεπάλληλοι οι κεραυνοί…
με καταστρέφουν της παράνοιας, οι καταιγίδες…
Νιώθω, πλησιάζει η εποχή που η ζήση
μες απ’ τα χέρια μου γλυστρά
και δεν υπάρχει η διάθεση καμμιά
να εμποδίσω την ροή της κατρακύλας!
4/10/‘21
***
Τι Φρίκη!
Αγριεμένη… Κοίταξε τριγύρω!
Έσταζαν αίμα τα μάτια της!
Θεέ και κύριε!
Μια αδίστακτη γυναίκα-ύαινα
με σφραγισμένο το μοχθηρό χαμόγελο
της βέβαιας επιτυχίας,
στο πρόσωπο,
κινείται για το επόμενο θύμα της!
Θεέ και Κύριε! Τι ηθοποιός!
Όμως τα μάτια μιλούν…
αποκαλύπτουν… το αποτρόπαιο…
Προσέξτε το! Δεν κρύβεται!
Μακριά από τους αιμοδιψείς!
Πλάστη… του Κόσμου!
Ελέησον τους ανθρώπους
που δεν δεν αξιώνονται
να οραματιστούν γυμνή
την όποια την ψυχή!
Η βαθιά ματιά του Καπετάνιου Nου
ευθύνεται
για την πορεία της μιας ζωής.
Ας είμαστε ξύπνιοι αέναα…
Οφείλουμε να τον ενισχύουμε
κατά δύναμη!
6/10/‘21
***
Θαρρώ πως θέλεις κάτι από εμάς!
Χωρίς καν να ρωτήσεις, ποιοι
είμαστε αληθινά!
Αν είμαστε παιδιά φτωχών τε και ερήμων…
Ή ίσως είμαστε γόνοι τελικά πλουσίων!
Ίσως κρυβόμαστε γιατί μας κυνηγούνε…
Τελικά αδιαφορώ…
και σίγουρα σε συμβουλεύω:
πάψε πια να μας κοιτάς!
Το αίτημά μας αποκαλύπτει δύναμη
άκουσε που σου λέω…
αλήθεια κάτι ξέρω
παράτα μας, σου λέω
πάψε να τριγυρνάς σαν την σβούρα
ολόγυρά μας!
Πρόσεχε, μη ζημειωθείς!
6/10/‘21
***
Τι είναι πάλι αυτό, που λες!
Νέο ή παλιό φρούτο…
έχω ακούσει να συζητιέται…
όμως δεν βλέπω να υφίσταται!
Από ότι γνωρίζω,
χάθηκε σ’ αλλοτινούς χρόνους,
μαζί με εκείνους που το ασκούσανε…
Κρίμα… μα την αλήθεια…
ήταν καθόλα ελληνικό χούι!
6/10/‘21
***
Μουρμούριζε ολημερίς!
Ημέρα που είναι… και αυτή…
η ανάγκη επαφής, περιορίζεται!
Έλα καλέ μου ουρανέ!
Κυριακή είναι… κάνε κράτει…
σεβάσου τους κουρασμένους…
τους κυνηγημένους…
από τον μίζερο ιό
που με ατέρμονη επιμονή
όλους τους κυνηγάει!
Εδώ βρέχει…
στην γενέτειρα μου τα Γιάννινα, βρέχει…
Και στην ψυχή μου τα ίδια…
Θυμάμαι την μυρωδιά του χώματος
και προσεύχομαι…
Γρήγορα να την επισκεφτώ…
Πόσο πολύ το επιθυμώ!
10/ 10/‘21
***
Ξημέρωμα σε αίθριο ουρανό…
Καταμεσήμερο μετάνιωσε
και ντύθηκε στα γκρίζα…
Άνοστο της Κυριακής το τραπέζι!
Το σύννεφο, σκοτείνιασε τον ουρανό!
Ξεκίνησαν οι κεραυνοί…
τα δε μπουμπουνητά
επικυρώνουν την εξέλιξη!
Ψάχνω τρόπους να ισορροπήσω!
Η φαντασία, μου γύρισε τις πλάτες!
Μια Κυριακή περίμενα για το
διαφορετικό!
Το καταμεσήμερο σημαδεύει
την προκοπή της μέρας!
Κυριακή μου χαμένη
ο ουρανός σε μαγειρεύει!
10/ 10/‘2
***
«Στάσου… Μην κινείσαι… »
ο άνθρωπος απηύθυνε μια προσταγή
σε σένα!
Ποιος είναι; Δικός σου… φίλος…
ή ο τυχαίος άγνωστος
που παίζει με την μοίρα…
κι αυτό εδώ το χωρατό το κάνει
υπηρεσία!
Σε κυνηγά ημέρες, ξέρε το…
όμως εσύ… χαμογελάς!
Έτσι… το ξέρω… Δεν γερνάς!
Θαρρείς κι ´είμαστε εδώ για πάντα!
Θαρρείς και είναι πανήγυρις.
Για πρόσεχε λιγάκι…
ίσως είναι βαλτός ο κυνηγός
πάψε λοιπόν χωρίς λόγο να γελάς!
10/10/ ‘21
***
Ζω για την μνήμη σου…
Τα μερόνυχτα κατέχονται από εφιάλτες
λυσσαλέας θάλασσας και αδιάφορου
ουρανού!
Αέναα με οικτίρει το τηλέφωνο!
Οι δικοί επιχειρούν, καθείς με τον τρόπο του
να μη σε σκέφτομαι… να σε σβήσω
από την μνήμη μου!
Αλήθεια τους λυπάμαι…
πως είναι δυνατόν να διαγράψω
την απουσία σου, Καρδιά μου!
Χάθηκες στου Ποσειδώνα το βασίλειο
κι ενόσω ο ουρανός αδιάφορος
έβλεπε τις ψυχές…
και την δική σου από κοντά
να παλεύουν για την ζωή
στην λυσσαλέα μάζα ωκεανού!
Μου είναι αδύνατον να το δεχθώ…
πως το αεροσκάφος χάθηκε…
Κι εσύ αφανίστηκες!
Μέσα μου η φωνή σου επιμένει…
«Θα έρθω… θα ζήσω για σένα και μόνο!»
Και ναι σε πιστεύω καρδιά μου…
Θα σε περιμένω… για πάντα!
Πιστεύω στα θαύματα!
Το κουδούνι της εισόδου αγρυπνά!
Το χέρι που το άγγιξε, τρεμάμενο!
Η γυναίκα ανοίγει… ο Άγγελός της είναι!
«Ήρθα… θα σε πάρω μαζί μου…
Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα!»
«Καρδιά μου σε περίμενα!»
Αγκαλιάζονται…
πλέουν στον έβδομο ουρανό!
Τι ευτυχία! Τι ευλογία!
Επιτέλους μαζί και πάλι!
Φίλη την βρήκε χαμογελαστή
στην πολυθρόνα του την αγαπητή…
Τα χέρια της… τ´αγαπημένου της,
κρατούσαν την φωτό σφιχτά…
Πάνω στην πονεμένη της καρδιά!
11/10/‘21
***
Είπαμε… η ζωή είναι όμορφη
ως την στιγμή της «απορίας»!
Τότε φυτρώνουν τα δύσκολα!
Η σκληρότητα του περιβάλλοντος…
Η απορία απάντων αναγκαιοτήτων…
Η αδιαφορία των συνανθρώπων
και εκείνη, των ιθυνόντων!
Η συμπεριφορά των εκμεταλλευτών
και η άλλη των αοράτων πονηρών…
Δεν ξέρω πώς τελειώνουν οι τέτοιες
ατυχίες
να φανταστώ τολμώ ατέλειωτες
τις όποιες τραγωδίες!
Είναι αλήθεια ενεργά τα ιδρύματα
προνοίας, ανθρωπισμού, φιλοπονίας!
Υπάρχουνε… μας λένε,
όμως αναρωτιέμαι
αν συντελούν στην απάλειψη της τόσης δυστυχίας!
11/10/‘21
***
Ξυπνήσαμε με ηλιόλουστο γαλανό…
Προχωρούμε σταθερά στην συννεφιά!
Δεν θ´αργήσουν και τα μπουμπουνητά!
Το μεσημέρι μου κούφιο, μοιραία αδειανό!
Το απόγευμα μυρίζει απογοήτευση!
Ψάχνω για αίτια το ύψος να κρατήσω
να σταθώ… να ψάξω για τα θετικά!
Όμως όλα τα βρίσκω δύσκολα… ανούσια…
Η φαντασία μου κλειδώθηκε κι αυτή!
Μου φέρνεται αδιάντροπα… αδιαφορεί!
Πώς να σε σώσω Κυριακή μου
που χαραμίστηκες απ´το πρωί μου!
12/10/‘21
***
Είναι εύκολο να χάσει ένας
το ενδιαφέρον του
για τα περισσότερα…
Κυρίως για τις πεζές -συχνά- πτυχές
της καθημερινότητας!
Μερικοί από εμάς, κουρασμένοι από
τα βιώματά τους
κοιτάζουν αδιάφορα τα «χθαμαλά»
που είναι ουσιαστικά!
Συχνά, δεν νοιάζονται για τον συνάνθρωπο…
Ή μόλις που ενδιαφέρονται και για
το άτομό τους! …
Αλοίμονο όμως αν ισχύει αυτό το τελευταίο…
Τότε μπορεί να συμβούν πολλά, ίσως και παράλογα…
Μπορεί το άτομο να υιοθετήσει την βία…
την κλοπή… την κακοποίηση… την αυτοχειρία!
Και… ποιος ξέρει τι άλλο!
Δύσκολοι οι καιροί που βιώνουμε!
Όμως η μεγαλοπρεπής φύση αέναα φροντίζει
για την συνέχειά της στην σφαίρα…
Τα πετεινά του ουρανού μας διδάσκουν…
Τα ζωντάνα τριγύρω μας είναι φιλικά…
Το σχολείο της είναι το κάλλιστο, από τα υπέροχα!
Ας κοιτάξουμε ξανά και με προσοχή
ετούτο το αιώνιο σχολείο!
Mε ταπεινότητα ακροασθείτε
τους ακατάπαυστους ψίθυρους!
Ελέησόν μας…
ΑΡΧΙΜΑΣΤΟΡΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ!
13/10/‘21
***
Μου μήνυσε…
Πως η μέρα υπήρξε άκαρπη!
Το αυτοκίνητο πήγε στο γκαράζ…
Η βενζίνη αυξήθηκε υπερβολικά!
Η παρέα αποκλείει την συνάντηση!
Πότε θα τον πιούμε επιτέλους τον καφέ…
Η αναχώρηση του Οκτώβρη θα επιτρέψει
στους κοινούς πολίτες να χαλαρώσουν
εν τω μέσω φίλων ή συγγενών!..ΛΕΝΕ!
Ω! Μπορούν επίσης να φιλοξενούν
στο σπίτι τους… φιλαράκια…
Ή και να τρώνε παρεούλα… στα πνιγμένα
από τα χρέη τους «μαγαζιά»…
πάντα με μέτρο!
Ναι… Μα! Ο κόσμος αδιαφορεί τώρα πια!
Συνήθισε στην οικονομία χρόνου… Χρήματος….
Το τηλέφωνο βολεύει όλους και όλα…
Τα μέσα επικοινωνίας που ποικίλουν!
Ξέρεις κάτι;
Χαίρομαι που η θάλασσα συνεχίζει το βιολί της…
τα δέντρα βρίσκουν τρόπους να γεννιούνται
από την στάχτη… και τα ζωντανά διατηρούν
το χούι τους!
Σε όλα συμβάλλει τα μέγιστα ο ουρανός!
13/10/‘21
***
Απάντησή μου, σε σχόλιο της Olga Dimitrios Kanellopoulou, για το ποίημά μου ΜΟΥ ΜΗΝΥΣΕ. Σ´ ευχαριστώ Όλγα μου!
«Η ποίηση έγινε κι αυτή πεζή γεμάτη ωμότητα και ρεαλισμό! Ο ρωμαντισμός είναι κομμάτι ξεπερασμένος! Μας δέρνει η στυγνή πραγματικότητα! Η διαφάνεια των πραγμάτων ποτέ δεν υπήρξε τόσο δυνατή! Ότι κι αν μας πούνε η αλήθεια κρέμεται στον αιθέρα ως νοητό λάβαρο! Ο άνθρωπος ακούει… βλέπει … αισθάνεται… και διαπιστώνει… καλή σου νύχτα Όλγα μου και καλό σας ξημέρωμα!
15/10/‘21
***
Μια φωνή ξεχωρίζει σήμερα το πρωί…
Εκείνη πουλιού, που ψάχνει για το ταίρι του…
Ο αγέρας είχε ξεσκονίσει τα δεντρα,
από τα νεκρά φύλα…
τα ξεθωριασμένα άνθη…
Η βροχή φρόντισε για την περίσσεια σκόνη!
Εκείνο το μικρό το ζωντανό, μουρμούριζε…
Εις μάτην περίμενε το άκουσμα του συντρόφου!
Λυπόμουν που το έβλεπα κολλημένο
στης μανώλιας το κλαρί!
Το νερό έσταζε ακόμη από τα φύλλα της
όταν σταμάτησε το κάλεσμα!
Ήλθε αργά ο ήλιος…
Η άνοιξη αιώνια συγχισμένη… άστατη…
και το μικρό πτηνό απογοητευμένο!..
Δεν ακουγόταν πλέον το κάλεσμά του!
Έκλεισε ο ήλιος τα μάτια του…
κι εκείνο τα δικά του!
Κοίταξα ακόμη μια φορά!
Είχε γκριζάρει εκ νέου ο ουρανός!
Η μονοτονία έρριξε την αυλαία της ξανά!
Τα φύλλα μουρμουρίζουν μονοτονικά…
Ο αγέρας συνεχίζει την δουλειά του!
……………
Πού είναι η συμφωνία των Ουρανών….
Πώς να σταθούν στα πόστα τους
τα… νερό… φως… ζέστη… αγάπη,
που συντροφιασμένα στηρίζουν την ζωή!
15/10/ ‘21
***
Ελληνική Ύπαιθρος… και ένα μικρό ποιηματάκι… των παιδικών μου χρόνων, μη ολοκληρωμένο… Όποιος θυμάται την συνέχεια… ας μου την στείλει….
18/10/21
***
«Αρνάκι άσπρο και παχύ
της μάνας το καμάρι
εβγήκε εις την εξοχή
και στο χλωρό χορτάρι.
Απ´ την χαρά του την πολλή
απρόσεκτο πηδούσε
της μάνας του την συμβουλή
καθόλου δεν ψηφούσε …
……………………………………»
Η απάντηση ήλθε από τον Νίκο Χαραλαμπίδη ξεκινώντας με τον πρώτο στίχο και συνεχίστηκε από τους στίχους που γνώριζε η μητέρα του!
«Χαντάκι βρέθηκε βαθύ
Ορμά σαν παλληκάρι
Να το περάσει προσπαθεί
Και σπάει το ποδάρι.»
«Η Μάνα μου μου είπε την συνέχεια…
Έχεις τους χαιρετισμούς τις και τις ευχές τις καλύτερες ευχές τις.
Καλό βράδυ και Καλή Εβδομάδα σε όλους σας.»
Ευχαριστώ πολύ Νίκο εσένα και την μητέρα σου!
αδιάφορου ουρανού! Αέναα με οικτίρει το τηλέφωνο
***
Ακούω τον αγέρα…
Κοιτάζω… Φυσάει δυνατά…
Τα άνθη αποχωρίζονται την μάννα,
άθελα τους!
Το πράσινο χαλί τα καλοδέχεται…
Με την σειρά, τι γρήγορα, τι αργά
όλα αναπαύονται στο χώμα τελικά!
Χαμογελάστε!
Ευτυχώς δεν είμαστε άνθη!
Είμαστε σώματα βαριά!
Και… ο Κτίστης μας ευνόησε
να ζούμε χρόνια αρκετά…
Δόξα σοι Κύριε… Δόξα σοι!
Είμαστε ευγνώμονες…
Πάντα εν Σοφία Εποίησας!
18/10/‘21
***
Επιδιώκω την ηρεμία
που επιμένει να με απορρίπτει!
Aπό κοντά, έχασα την πίστη μου
στην εύνοια της τύχης…
Πολλά τα ζιζάνια που ξεφύτρωσαν
στην άδεια την ζωή μου!
Αμφιβάλλω και για τις αντοχές μου!
Το Γέλιο ξενιτεύτηκε απ´το σπίτι μου
Το άγχος αφεντεύει την ζωή μου…
Αληθινά κουράστηκα… SOS!
19/10/‘21
***
Συλλογιέμαι τον δρόμο
που μοιραία χάραξα,
και πάλι… και ξανά!
Υπήρξε δύσκολος….
διαρκής η ανωφέρειά του!
Ολιγωρούσε η μοίρα
απέναντί μου….
Ελάχιστες οι εύνοιες!
Αξιώθηκα όμως υπομονής
μεγίστης
κι ετούτο το εργαλείο μου
υπήρξε δώρο μου ξεχωριστό.
Από μικρή κατόρθωσα την γνώση
με πάθος να την κυνηγώ!
Αγάπησα ωστόσο και άλλα αγαθά….
Τον «ανθρώπινο»… συνάνθρωπο!
Την έντιμη, ολογυμνή,
την πάλαι ακατάλυτη
θεόσταλτη την φύση!
Και όντως τα κατάφερα
να φτάσω ως εδώ
κρατώντας από το χέρι
ποικίλες αποδείξεις
για όλα όσα ομολογώ!
19/10/21
***
Θέλω να κλάψω…
Μόλις κρατιέμαι, από ντροπή!
Δεινά πολλά με δέρνουνε…
Δεν ξέρω τι να κάνω!
Στρέφω τα μάτια μου σε σένα
ουρανέ!
Ανήμπορος ετούτον το σταυρό
να κουβαλώ,
Πλάστη μου σ´ εσένα καταφεύγω…
Έμαθα από παιδί να σε παρακαλώ…
Δείξε μου τον δρόμο τον σωστό
την πίκρα μου ν´αντέξω!
20/10/‘21
***
Γυναίκα ανοίγει… ο Άγγελός της είναι!
***
Θα ήθελα στον κήπο μου να πω
-στον κηπουρό πρωτίστως!-
ένα μεγάλο ευχαριστώ…
Ευγνωμονώ τον ουρανό που
βρέχει λογικά
τον ήλιο που προσέχει
τις θερμοκρασίες του….
Τα δώρα μας υπήρξαν αρκετά…
Η «Λεμονάδα» και η μανταρινιά
το Μάνγκο το εξωτικό,
φορτώθηκαν με άνθη…
που πέφτουνε αργά, σιγά
αποκαλύπτοντας το νιογέννητο
καρπό τους!
Ω! Μα είναι όλα ετούτα Θεού Δώρα χαρά!
Σήμερα που άνθισε,
σε κάκτο μας, το πρώτο,
το ιδιόμορφο, το πάλλευκο
το κρίνο… μοναδικό, αλήθεια,
ενθουσιάστηκα!
Ω! Μα τι δώρο εκλεκτό!
Είχαν προηγηθεί τα εξαδέλφια του,
φέροντα βασιλική πορφύρα!
Τι χάρμα οφθαλμών!
Είμαι ευγνώμων -το ομολογώ-
για τα σεπτά τα δώρα!
Και βέβαια
«… συν Αθηνά και χείρα κίνει!»
Άλλωστε είναι γνωστό…
και το επόμενο ρητό…
«Τα αγαθά κόποις κτώνται!»
20/10/ ‘21
***
Ήρθα… θα σε πάρω μαζί μου…
Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα!»
«Καρδιά μου σε περίμενα!»
***
Συνεχίζεται…
***Αγαπητοί μου φίλοι… δεν θα γίνω ποτέ άριστη σε ετούτο το εργαλείο… Ελπίζω να μπορείτε να με διαβάσετε και θα συνεχίσω… … Με αγάπη
Πιπίνα Δ. Έλλη
Dr Pipina D. Elles of Flinders University, Adelaide S.A.
PIPINA ELLES 