Αιγαιίτικα
Νούφαρα στα νυφιάτικα και ηλιάζονται
οι θυγατέρες σου Κυρά, στα γαλανά νερά σου.
Τα μαγικά τα πρωινά, τα καλοκαιρινά σου
οι Αφροδίτες παίζουνε, στην πελαγίσια σου αχλή
Λουσμένες σ’ Αιγαιίτικη αφρόκρεμα…
Ολόξανθες οι αμμουδιές, στον ήλιο σπαρταρούνε
τους βράχους σου συθέμελα, τα κύματα φιλούνε…
Μοσχοβολά ιώδιο το πράσινο το φύκι,
που στρώνει ατέλειωτο χαλί, καλύπτοντας τα μήκη.
Οι τζίτζικες οι ηχηροί και μέρα μεσημέρι,
το δέντρο του κεχριμπαριού, διαλέξαν για λημέρι.
Σε τούτη τη διαύγεια ο νους ξαναγεννιέται
Κι η φυσική εκτόνωση φαίνεται και μετριέται…
Αθάνατους γαλούχισαν τούτες οι αγκαλιές
Κι απ’ ομορφιάς απόσταγμα γεννιούνται ομορφιές.
Σα θαύμα, του φτωχού η αυλή γεμίζει από διαμάντια
και το λιτό το φαγητό, στο ηλιόλουστο τραπέζι,
κάτω από την μαγεία σου, γίνεται πετιμέζι…
Από τις στράτες της ζωής, του ονείρου οι τσιγγάνοι,
λίγη στοργή αποζητούν, γυρνώντας το μαγγάνι…
Σπονδή στον Δία Ξένιο, προσφέρουν και μεθούν,
Νανούρισμα της Λήθης κάποιες Σειρήνες τραγουδούν!..