Ο θετός πατέρας

(από το τετράτομο βιβλίο για όλη την οικογένεια,”Αλκυονίδες”)

Ένας αετός καθόντανε στην άκρη ενός γκρεμού

κι η κόψη του εζύγιαζε τη γύρω περαχώρα.

Αγέρας φύσαγε τρελός, με πάθος και μανία

τα ποδαρονυχάκια του ήθελε να ξηλώσει.

Ο αετός ατάραχος κυττούσε μεσ’ τα πλάτια

και το βοριά υστερικό, τελείως αγνοούσε.

Τη λύσσα του αμέριμνα κι αγέρωχος μετρούσε

τα πούπουλά του αέριζε, τα δαχτυλά του δρόσιζε.

 

Ο φτερωτός βιγλάτορας, μια κίνηση προσέχει

στα χαμηλά, στα μακρινά, στα πέρα μονοπάτια.

Κινιέται η υψηλότης του, νωχελικά να βλέπει.

Το μάτι κόβει, διαπερνά, χώρους και αποστάσεις.

Δεν κάνει λάθος σίγουρα.  Βλέπει παιδί μικρό-μικρό

να κλαίει και να στενάζει στο δάσος μοναχό!..

Ο αετός σκιρτάει. Καρδιά ‘χε γενναιόδωρη,

άπειρη κατανόηση, και θρύλου αντρειοσύνη.

 

Ανοίγει τις φτερούγες του, κι εκείθε κατευθύνεται

προς το μικρό-μικρό παιδί, κι ήσυχα προσγειώνεται.

Στέκει αντίκρυ. Το θωρεί που έκθαμβο σταματάει.

Τον αντικρίζει σαν αετός, και  του γλυκομιλάει.

 

“Γιε μου, ποιος άνεμος καλός, σ’ έφερε στα λημέρια μου;”

 

“Μη… μου θυμώνεις κυρ’ αετέ.  Χάθηκα… να το ξέρεις!..

Μήτε που το κατάλαβα πώς βρέθηκα εδώ πέρα

καταμεσίς στα μέρη σου. Πεινάω και διψάω!..

Να πέσω θέλω, για να κοιμηθώ μονάχα μια σταλιά.

αλήθεια πώς νυστάζω!

Δεν ξέρω πού ‘ναι η μάνα μου, ο κύρης μου πού είναι!

Εδώθε, κείθε τριγυρνώ μονάχος.

Αχ! Πάει πολύς καιρός που χάθηκα στο δάσος!..”

 

Κλαίει το άμοιρο παιδί, σκύβοντας το κεφάλι.

Ο αετός ταράχτηκε!  Σα βασιλιάς που ήτανε

έπρεπε ν’ αντιδράσει σα δυνατός και δίκαιος!

Μιλάει μεγαλόπρεπα, συνάμα ταπεινά…

 

“Κάποτε είχα παιδιά… παιδί.  Μεγάλωσαν, μ’ αφήκαν.

Βαριά είν’ η μοίρα η φτερωτή, βαριά καταραμένη.

Νά ‘μαι λοιπόν παντέρημος, ψηλά σε βράχου κόχη…

Πρωί σαν έρθει, το γιόμα, κι απ’ το κατόπι η νύχτα

σκοπιά βιγλάτορας κρατώ, στην κοινωνία του δάσους!..

Κι εσύ ‘σαι μόνος κι ορφανός, πονάς την οικογένεια

που ‘χασες, σαν ‘που χάθηκες, στο δάσος πλανεμένος.

Κι εγώ παντέρημος περνώ, κι εγώ πονάω και κλαίω…

Μείνε κοντά μου να χαρώ, παιδί μου να σε κάνω

να μοιραστούμε τον καϋμό, τον πόνο το μεγάλο!”

 

“Μα εσύ αετέ μου… είσ’ αετός! Πατέρας μου να γίνεις;

Τα μάτια σου είναι σκληρά, το ράμφος ματωμένο

τα νυχοποδαράκια σου, τα μεγαλοφτερουγά σου!

Αρπάς κατσίκια, πρόβατα, κι ίσως… μικρά παιδάκια;

Πώς να τολμήσω τ’ ορφανό, στο δίπλα σου να γείρω;

Αχ!  Σε φοβάμαι αετέ… ακόμη κι αν θαυμάζω

την ώρια αντρειοσύνη σου!”

 

“Σπουδαίος είμαι κυνηγός!  Τ’ άδικο δεν το πράττω.

Είμαι περήφανο πουλί, των φτερωτών στεμμένος.

Ο φτερωτός προστάτης σου και άγγελος  θα γίνω.

Θ’ απλώνω τις φτερούγες μου πάπλωμα πουπουλένιο

θα κλείνεις τα ματάκια σου, κι εγώ θε να βιγλίζω”.

 

Το παιδοπούλι άκουσε λόγια που τα ποθούσε.

Αδύναμο κι ανήμπορο απλώνει τα χεράκια

και δέχεται από το θεριό θερμό-θερμό εναγκαλισμό.

Θετός πατέρας ο αετός ανοίγει τις φτερά του,

και απαλά στα πούπουλα σηκώνει το παιδί,

που κλείνει τα ματάκια του ψυχή γαληνεμένη.

Έρχεται ο ύπνος βιαστικός, και κουβαλάει μάγια.

Μάνα, πατέρας κι αδερφός, γίνηκε ο αετός.