3. Μία μάσκα, Ένα κενό

 

Who owns life?

***

Φοβάμαι για το αύριο

το μέλλον του ανθρώπου

την ατραπό που χάραξαν

για δαύτον

δυνάμεις ανόσιες

μασκοφορεμένες

‘καραγκιόζηδες’

μάσκες, άδειες

παρουσίες, σκιώδεις.

Ατραπός είναι,

που εκτείνεται

γίνεται σκοτεινότερη

καταβροχθίζει πληθυσμούς

και κουλτούρες.

Αν είναι κοινή γνώση

ότι οι διεθνείς συνεταιρισμοί

υποχρεώνουν τους αδύνατους

να πορεύονται τη στενωπό

μοντέρνοι αμνοί στο βωμό

της απληστίας

της πλουτοκρατίας

και της απόλυτης

κυριαρχίας της…

εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό;

Αν χρησιμοποιούνται όπλα

‘μασκαρεμένα’ εμπλουτισμένα

με θανατηφόρα δηλητήρια

που χτυπάνε με μίσος

και δίψα για σάρκα

και αίμα

που αλλάζουν το μέλλον

των λαών

σαρώνοντας τις γενιές τους

του αύριο:

παραμορφώνοντας κορμί

ή εγκέφαλο

εμείς πώς αντιδρούμε;

Εμείς, οι ταπεινοί

της υφηλίου

θα μπορούσαμε

να την απαλλάξουμε

από τα χείριστα;

 

Τα πλήθη των εθνών

καταθέτουν τα παρόμοια

κατέχονται από αγωνίες

κουβαλούνε ελπίδες…

Κανείς δε είναι ολομόναχος!

Αν οι δράκοντες ξέρουν

τι όπλα να κατασκευάσουν

πού να τα χρησιμοποιήσουν

για να καταστείλουν

το ανθρώπινο κύμα

και τις ποικίλες ανάγκες του…

κι εμείς οι μικροί «Δαυίδ»

ξέρουμε

τι σχεδιάζουν να κάνουν

οι «Γολιάθ»

και πώς το κάνουν τελικά

κι επαγρυπνούμε!

Είναι τόσο απλό

το έχουν αποδείξει:

περισσότερη προπαγάνδα

στο ‘χαζοκούτι’

περισσότερα ληθαργικά έργα

για τα παιδιά ή τους νέους

περισσότερα δηλητήρια

στην αγορά του θανάτου…

Και όλα ετούτα παρελαύνουν

ανενόχλητα μπροστά μας

όλο και περισσότερο…

Ναι είναι απορριπτέα

από εμάς και άλλους

και παντού στην υφήλιο!

Κλείνουμε το χαζοκούτι

συζητούμε με τα παιδιά μας

ερχόμαστε κοντά τους

τα αγαπάμε κυριολεκτικά

και αρκετά για

να τα απομακρύνουμε

όλο και περισσότερο

από τους μασκοφορεμένους

κινδύνους

της χαμηλής διασκέδασης

η της ποταπής αξιολόγησης!

 

Αν και στους αιώνες

περάσαμε ποικίλα στάδια

και φτάσαμε ως εδώ

με την πεποίθηση

πως άνθρωποι γινήκαμε

τι τραγωδία αλήθεια

να διαπιστώνουμε τα ίδια

και ξανά:

ο άνθρωπος είναι

όπως ανέκαθεν θεριό

κι υπάρχει όπως πάντα

με τη θηριωδία του να κυβερνά

που καλυμμένη επιμελώς

παραμονεύει τη στιγμή

της μιας αδυναμίας

ή εφεύρει μία  αυτός:

να μία νέα…

η μέθοδος ξεσηκωμού

ανθρώπων πληρωμένων

άσχετα πώς ή και γιατί!

Στόχος του μέλλοντος aggressor

είναι να  χτυπήσει, έμμεσα

τον δείνα  ν’ αδυνατίσει

και να τον αφανίσει!

 

Περνώντας απ’ το φίλτρο

της ζωής, ζούμε

την ανθρώπινη κατάπτωση

τη νιώθουμε, την παλεύουμε

όπως μπορούμε

οπλισμένοι την πίστη

για  το καλύτερο αύριο.

Παλεύουμε  πάνω

στο τιμόνι της ζωής

το κατευθύνουμε

με στόχους:

να κατατροπώσαμε

την παράλογη δύναμη

και την μανία της

της επιβολής.

 

Αλήθεια, σε ποιον ανήκει

η ζωή μας

αν όχι σε εμάς τους ίδιους;

Ας μας πει επιτέλους κάποιος!

 

«Κι ετούτη, τη δική μου

την πολύτιμη μία ζωή

αρνούμαι να τη διασύρω

ή να την προδώσω…

εξαιτίας των αδηφάγων

δυνάμεων που παλεύουν

να με κοντρολάρουν…

Και τι δεν κάνουν!

Μας οδηγούνε στα X rays

αεροδρομίων

σα να είμαστε τρομοκράτες!

Όχι, το μέτρο δεν ισχύει

για τους ίδιους!

Λέω λοιπόν, δε θα προδώσω

τις αρχές μου

και τη ζωή μου

δε θα καταθέσω

στα χέρια των τρομοκρατών

όταν επιχειρήσουν το επιπλέον

το απόλυτο κοντρόλ

εμβολιάζοντας το σώμα μου

με δηλητηριώδες chip!

 

 

Να το δεχτώ

να με μαρκάρουν

σαν τα ζωντανά

κι έτσι να με τραβάνε

στον τελικό χαμό

με αόρατη αλυσίδα

δέσμιο, κι απ’ τον λαιμό!

 

Υπάρχει επιτέλους

και το μεγαλόσχημο

ΟΧΙ

και  ίσως μα την αλήθεια

να είναι προτιμότερες

οι όποιες συνέπειές του!

 

Πού και πώς φτάσαμε

ως εδώ…

και πού αλήθεια πάμε;»