Kάποιοι βράχοι…
Kάποιοι βράχοι ξεχωρίζουν…
Δεν υψώθηκαν για το θεαθείναι!
Στις χαραμάδες τους φουσκώνει
αόρατη η ζωή…
Στις παρυφές τους κρέμονται
οι αφέντες του ύψους
Στις σπηλιές… πορεύονται αρκούδες…
στα μικρά και μεγάλα ανοίγματα
όφεις… σαύρες… μερμήγκια…
κι άλλα άγνωστα όντα συχνά
στοιχειώδους ύπαρξης!
Εκείνος της περήφανης κορφής
δίπλα στην αμμουδιά του Άη Γιάννη
του Λευκαδιώτη
μου δώρισε την έννοια της ελευθερίας
των στοιχείων της φύσης…
Η… στους πρόποδές του, μεγάλη σπηλιά
στα αριστερά της χρυσόμορφης άμμου
με πότισε της λύπης το φαρμάκι…
Το αέναο κύμα το έγλυψε αχόρταγο
σε ανύποπτη περίοδο εκατοντάδων
χρόνων
κι ενόσω η πηγή του
του γλυκού νερού ρημάχτηκε
καθώς κανείς πια δεν δοκιμάζει
το άλλοτε γλυκονέρι της…
Μα έγινε τόσο γλυφό!
Φοβού… έστω και αν μαγεύει
την τρομερή δύναμη
που κανακεύει την Φύση!
(Mνήμες από τον Αϊγιάννη την περίφημη πλάζα της Λευκάδας…
Από την Αυτοβιογραφία μου..)
9/10/ ‘20
PIPINA ELLES 